Midas Fall

Eleven. Return And Revert

Monotreme (2010)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 13/12/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είσαι και 'συ από εκείνους; Από αυτούς τους παράξενους που νιώθουν πως κάτι κατάφεραν που ανακάλυψαν κάπου, κάποτε μία μπάντα και υπερηφανεύονται λες και είναι οι ίδιοι μέλη της; Προφανώς και είσαι. Καλά, ναι, προσπάθησε να το αρνηθείς. Αφού ξέρω την αλήθεια. Την ξέρω βέβαια γιατί και 'γω άνθρωπος είμαι και ξέρω πώς σκέφτομαι, και κατ' επέκταση σε νιώθω φίλε αναγνώστη.

Είχα την τύχη, λοιπόν, να πέσω πάνω στους Midas Fall σε μία συναυλία των Ιαπωνέζων μεγαθηρίων Mono, όπου και έπαιζαν support. Σφήνα μπήκαν τελείως, μιας και η συναυλία γινόταν στην πόλη τους, στο Εδιμβούργο δηλαδή, και κάποιος ήξερε κάποιον που ήξερε ιαπωνικά. Anyway, να μην πολυλογώ, έμεινα μαλάκας. Τα καταπληκτικά φωνητικά της δίδας Elizabeth Heaton στοίχειωναν τη σκοτεινή υπόγα όπου γινόταν η συναυλία, οι πανέμορφες, delayed μελωδίες από τις κιθάρες ανέβλυζαν μία μυστηριώδη λυρικότητα και τα εξαιρετικά τύμπανα απέπνεαν έναν απόκοσμο δυναμισμό. Περιττό λοιπόν να αναφέρω πως έπρεπε να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί τους.

"Eleven. Return And Revert" λέγεται το πρώτο δισκογραφικό πόνημα των νεαρών Σκωτσέζων Midas Fall και κατά την ταπεινή μου αποψάρα πρόκειται μάλλον για μία από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις της φετινής χρονιάς. Ο δίσκος ανοίγει με ένα αρπισματάκι, που σιγά-σιγά χτίζεται από ένα απλούστατο επαναλαμβανόμενο riff και ένα εξαιρετικό διάλογο μεταξύ μπάσου και drums, για να μπουν τα φωνητικά και να αρχίσει το ταξίδι. Τεράστιο ταξίδι, ε. Συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, μακρόσυρτοι αναστεναγμοί, νοσταλγία, απομόνωση, σκέψη. Θα μπορούσα άνετα να τελειώσω αυτό το κειμένο αναφέροντας απλά λέξεις που μου περνάνε από το μυαλό, καθώς παίζει από πίσω. Απορία, κύματα, αμφισβήτηση, μελαγχολία.

Το πιάνο στην εισαγωγή του "Century" είναι τρομαχτικό. Όσο χαζό και να ακούγεται αυτό, δε βρίσκω κάτι άλλο για να το χαρακτηρίσω. Με φοβίζει. Δεν το θέλω. Το ακούω όμως. Συνέχεια. Ακόμα κι αν δεν παίζει ο δίσκος. Αγωνία, ανησυχία, μετάνοια. Αυτά πηγάζουν από το κομμάτι, έχοντας μονάχα το μπάσο στο τέλος να χαλαρώνει, ετοιμάζοντας σε για το επόμενο πλήγμα.

Προσωπική αδυναμία είναι το "Nautical Song", ένα επτάλεπτο έπος που κάνει ένα εξαίσιο build up, με τα μέλη της μπάντας να συνεργάζονται άψογα και το αποτέλεσμα να 'ναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Δυστυχώς, όμως, η μπάντα χάνει σιγά-σιγά αυτούς τους χαρισματικούς μουσικούς. Από τα πέντε βασικά μέλη που απαριθμούσαν εκείνο το βράδυ του περασμένου Φλεβάρη στο Εδιμβούργο, έχουν μείνει μονάχα δύο. Φωνητικά και κιθάρα. Οι υπόλοιποι προτίμησαν να κυνηγήσουν τις σπουδές τους -ναι, για τόσο νεαρή μπάντα μιλάμε-, πράγμα κατανοητό, αλλά κρίμα nonetheless. To θετικό είναι πως η μπάντα είναι ακόμα ενεργή, ακόμα κι έτσι, ηχογραφώντας νέο υλικό.

To κείμενο αυτό δεν είχα σκοπό να το γράψω καν. Είμαι από εκείνους, τους παράξενους. Άμα είχα το σθένος, θα ανέλυα λεπτομερώς το συναίσθημα που μου βγάζει το κάθε ένα από τα δέκα κομμάτια του δίσκου, αλήθεια, επειδή ξέρω πως μπορούν να σε αγγίξουν και σένα, γιατί και 'συ άνθρωπος είσαι και ξέρω πώς σκέφτεσαι, και κατ' επέκταση με νιώθεις φίλε αναγνώστη.

Δώσε τους το χρόνο σου, πολλά θα νιώσεις, απογοήτευση πάντως όχι.

  • SHARE
  • TWEET