Michael Pinnella

Enter By The Twelfth Gate

InsideOut (2004)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο αξιότιμος κύριος Michael Pinnella τυγχάνει να είναι ο πληκτράς των (αρκετά γνωστών) prog metallers Symphony X και αυτή είναι η πρώτη του προσωπική δουλειά. Όταν ακούτε το τρίπτυχο πληκτράς-progressive-solo album ποιo όργανο σας έρχετε στο μυαλό; Σίγουρα όχι το ντέφι...

Για όσους από εσάς μάντεψαν σωστά, μόλις ανακαλύψετε τι περιέχει το 85% αυτού εδώ του album... Πολύ σωστά! Πιάνο. Πολύ πιάνο. Και πλήκτρα. Πάρα πολλά πλήκτρα. Στην πρώτη solo του δουλειά ο κ. Pinnella μας δίνει έναν καλοκουρδισμένο ορχηστρικό δίσκο, ο οποίος μια φλερτάρει με τους Symphony X (λογικό) και τα ορχηστρικά μέρη των Dream Theater και μια καλοκοιτάζει την κλασσική (βλέπε στο λήμμα: Σοπέν) και την κινηματογραφική μουσική (κυρίως λόγω παραγωγής και ενορχήστρωσης). Που και που κάνουν και την εμφανισή τους μια ηλεκτρική κιθάρα και κάποια διακριτικά συμφωνικά όργανα. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των Symphony X έτσι ώστε να ξέρω πόσο πολύ έχει απομακρυνθεί από τον ήχο της κανονικής του μπάντας, αλλά λόγω ποικιλίας προσωπικών ακουσμάτων και επιρροών του δίσκου μπορώ να πω ότι τον άκουσα "μονορούφι".

Παρότι τα πολλά πλήκτρα είναι απογορευτικά για πολλά αυτιά (και για τα δικά μου από ένα σημείο και μετά) ο δίσκος κυλάει άνετα και όσο προχωρά, τόσο σε κερδίζει. Οι συνθέσεις γενικά κυμαίνονται σε λογικά πλαίσια (3-4 λεπτά) και έτσι δεν παρατηρείται η συνήθης νόσος του prog κατά την οποία τα κομμάτια σε κάποιες φάσεις ξεχνάνε να τελειώσουν. Ως πληκτράς και πιανίστας φυσικά ο άνθρωπος είναι πολύ ψηλά εκτελεστικά, αλλά το θετικό του είναι ότι δεν υπερβάλλει: ξέρει να παίζει (και κυρίως να γράφει) και πιο απλές μελωδίες, μελωδίες που σε κάνουν να ευχαριστηθείς τον ήχο του πιάνου, ακόμα και αν δεν είσαι τόσο πολύ εξοικιωμένος. Στα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του δίσκου η πεντακάθαρη παραγωγή, η οποία είναι πολύ σημαντική αν αναλογιστεί κανείς το πλήθος των οργάνων, και το γεγονός ότι ο Pinnella πρόσεξε την σειρά των κομματιών, έτσι ώστε το όλο εγχείρημα μοιάζει ως ένα κομμάτι με πολλά μέρη. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό με ξενίζει, αλλά όταν μιλάμε για ορχηστρική μουσική αυτού του είδους, το αποτελέσμα σε βεβαιώνει ότι δεν γινόταν (το ίδιο καλά) διαφορετικά. Σίγουρα ένας δίσκος που χάνει στο shuffle...

Λίγη γκρίνια και τελειώνω: θα προτιμούσα μια κιθάρα με πιο ηλεκτρικό ήχο. Δυστυχώς η κιθάρα (αν και πολύ μελωδική) έχει ηχογραφηθεί με μια παραμόρφωση που φέρνει πολύ στον ήχο των πλήκτρων. Αντιλαμβάνομαι το γεγονός ότι ίσως να κολλάει καλύτερα με το μουσικό concept του δίσκου, αλλά υπάρχει περίπτωση κάποιοι να απομακρυνθούν, μην αντέχοντας την πολλή πληκτρίλα.

Εν κατακλείδι: καλές μελωδίες + σωστή παραγωγή + αισθηση του μέτρου = πολύ καλό αποτέλεσμα. Οι πιανίστες και οι οπαδοί με κλασσικά και κλασσικίζοντα ακούσματα θα το καταευχαριστηθούν.

  • SHARE
  • TWEET