Michael Monroe

Σε μια χώρα που εκτιμά τα δικά της παιδία, βλέπε Φιλανδία, το "Sensory Overdrive" έφτασε στο νούμερο 1 των charts. Είναι γνωστό ότι ο Michael Monroe αντιμετωπίζεται σαν «τοτέμ» στην πατρίδα του, τόσο για τους θρυλικούς Hanoi Rocks, όσο και για την προσωπική του καριέρα.

Μετά το "Street Poetry" (2007) με τους Hanoi Rocks, ήρθε η ώρα για τον Michael Monroe να κυκλοφορήσει την έβδομη προσωπική του δουλειά με τίτλο "Sensory Overdrive". Μαζί του είναι και οι Ginger (κιθάρα, Wildhearts), Steve Conte (κιθάρα, New York Dolls), SamiYaffa (μπάσο, Hanoi Rocks) και Karl Rockfist (drums, Danzig) και με αυτούς κυκλοφόρησε το καλύτερο του άλμπουμ από την εποχή του "Not Fakin' It" (1989).

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, "Trick Of The Wrist", είναι το ιδανικό για να μας βάλει στο κλίμα, θυμίζοντας κάτι από Stooges εποχής "Raw Power". To single του δίσκου, το "78", είναι μια αναφορά στο έτος 1978, κατά το οποίο, σύμφωνα με τον Monroe, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στη μουσική, εννοώντας κυρίως το punk κίνημα που υπήρχε εκείνη την εποχή. Το "Got Blood?" είναι το punk κομμάτι του δίσκου, ενώ δε θα μπορούσε να λείπει το σαξόφωνο και η φυσαρμόνικα, που είναι χαρακτηριστικά του ήχου του Monroe.

Στο "Sensory Overdrive" έχουμε τις καλύτερες στιγμές των New York Dolls, Wildhearts και φυσικά Hanoi Rocks, δομημένες με τέτοιο τρόπο που να μην είναι απλά αναμασήματα των παραπάνω, αλλά έχουμε κάτι φρέσκο και εθιστικό, χρησιμοποιώντας μια απλή συνταγή για το είδος που θέλεις να παίξεις: Καλές συνθέσεις, πιασάρικες κιθάρες και μελωδικά /συναυλιακά φωνητικά.

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, έχεις και συμμετοχή από την Lucinda Williams στο "Gone, Baby Gone", που έχει μια country χροιά, για να κλείσει ο δίσκος με το κολλητήρι του Monroe, τον Lemmy, στο "Debauchery As A Fine Art", το οποίο με τη σειρά του μας θυμίζει Motorhead.

Είχα καιρό να περάσω τόσο καλά με την ακρόαση ενός cd. Είναι άμεσο, σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα και μαζί με την πολύ καλή παραγωγή του Jack Douglas είναι το καλύτερο αποτέλεσμα που θα μπορούσε να επιτύχει ο Michael Monroe. Δικαίως κέρδισε την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, καθώς για το είδος του είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.