Michael McDonald

Ο Michael McDonald μπορεί ως όνομα να μη θυμίζει τίποτα στο ελληνικό ή ακόμα και στο ευρωπαϊκό κοινό, αλλά είναι από τους πρωτεργάτες της καθιέρωσης και της τρομακτικής επιτυχίας που είχε το soft rock και η (ξε)νερωμένη blue eyed soul στα τέλη της δεκαετίας του '70 και καθ' όλη τη δεκαετία των '80s. Ξεκινώντας την καριέρα του δανείζοντας τη φωνή του σε δίσκους των Steely Dan και μπαίνοντας στη συνέχεια στους Doobie Brothers για να τους οδηγήσει στην εμπορική ανύψωση και την ποιοτική καθίζηση της δεύτερης φάσης της καριέρας τους, ο McDonald έδειξε τις πραγματικές του ικανότητες στη solo δισκογραφία του που ξεκίνησε το 1982. Αυτή ήταν που, μαζί με κάποιες συνεργασίες-κλειδιά με ομοίους του, όπως ο Christopher Cross και ο Kenny Loggins, τον έκαναν γνωστό όνομα σε κάθε ενήλικο Αμερικανό.

Η πραγματικά εντυπωσιακή βαρύτονη φωνή του ήταν και εξακολουθεί να είναι το μεγάλο του προτέρημα, από την άλλη όμως ο «ακίνδυνος» και συμβατικός τρόπος που επέλεγε πάντα να την επενδύει, ταυτόχρονα με τις εύκολες ενορχηστρώσεις που συνόδευαν τα τραγούδια του, θα ρίχνουν πάντα σκιά στο έργο του.

Με τη φετινή του δουλειά συνεχίζει την παράδοση των δύο τελευταίων του κυκλοφοριών, όπου διασκευάζει γνωστά ή λιγότερο γνωστά soul (κυρίως) τραγούδια. Η ποικιλία των συγκεκριμένων διασκευών, από Stevie Wonder έως Bob Marley, δείχνει έναν καλλιτέχνη σίγουρο για τον εαυτό του, που δε διστάζει να συγκριθεί με τους καλύτερους. Και πώς να μην είναι εξάλλου, αφού, είπαμε, η φωνή του δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, παρά μόνο το αν και κατά πόσο θα «πιάσει» το συναίσθημα έκαστου τραγουδιού. Εδώ, λοιπόν, είναι και η ουσία. Μπορεί κανένα από τα κομμάτια να μην είναι ανώτερο της αυθεντικής εκτέλεσης, αλλά αρκετές φορές καταφέρνει να μπει στο πνεύμα αυτής και να προσφέρει ενδιαφέρουσες εναλλακτικές εκδοχές, δοσμένες πάντα υπό τη δική του οπτική, όπως στην εκτέλεση του "Living For The City" του Stevie Wonder, το "Love T.K.O." του Teddy Pendergrass ή το "Higher And Higher" του Jackie Wilson.

Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις όμως όπου το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό, με προεξέχουσες τις εκτελέσεις των "Hallelujah" και "Redemption Song" των Leonard Cohen και Bob Marley αντίστοιχα. Καλώς ή κακώς είναι αδύνατο να μη φέρεις στο νου σου τις πρωτότυπες εκτελέσεις και να μην κάνεις τις αυτονόητες συγκρίσεις. Η αδυναμία, λοιπόν, του MacDonald φαίνεται να βρίσκεται στα τραγούδια που είναι υπέροχα στην απλότητά τους και η καλογυαλισμένη παραγωγή, η ενορχήστρωση τύπου "elevator music" και η συντηρητική ερμηνεία αδικούν το μεγαλείο τους.

Ανάμεσα στις διασκευές και την κυμαινόμενη ποιότητά τους εντάσσονται και οι τρεις πρώτες εκτελέσεις του McDonald που δένουν κι αυτές στο σύνολο, χωρίς ούτε να αφαιρούν, ούτε και να προσθέτουν κάτι το ιδιαίτερο.

Οι φίλοι της soul ή όσοι θέλουν να ψαχθούν σε αυτό το είδος καλά θα κάνουν να βρουν άλλο σημείο εκκίνησης ή έστω να αναζητήσουν τις αυθεντικές εκτελέσεις. Όσοι από την άλλη θέλουν ένα δίσκο που θα ακούν ευχάριστα με το ταίρι τους, παιχνιδίζοντας ανάμεσα σε βελούδινα σεντόνια και ροδοπέταλα, ίσως να βρουν εδώ αυτό που ψάχνουν.