Metal Allegiance

Metal Allegiance

Nuclear Blast (2015)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 10/09/2015
Ο Portnoy έβγαλε το άχτι του και το αποτέλεσμα είναι μια χαρά, αλλά τίποτα περισσότερο από αυτό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το έλεγε χρόνια ο Mike Portnoy ότι θέλει να δημιουργήσει ένα καθαρόαιμο metal project και την ευκαιρία του έδωσε ένας από αυτούς τους περιοδεύοντες θιάσους που (δυστυχώς) κατακλύζουν όλο και περισσότερο την metal μουσική, με διάσημους μουσικούς να παίζουν διασκευές κλασσικών τραγουδιών ξανά και ξανά και ξανά.

Η «κολεκτίβα» των Metal Allegiance αν δεν κάνω λάθος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην κρουαζιέρα των Motorhead το 2014, παίζοντας διασκευές σε τραγούδια των Iron Maiden, Black Sabbath, Kiss, Van Halen μέχρι Pantera, ακολουθώντας την γνωστή μπουζουκολογική αυτού του είδους των εγχειρημάτων. Το δαιμόνιο μυαλό του Mike Portnoy υποτίθεται ότι σκέφτηκε να μαζέψει έναν πυρήνα από αυτούς τους μουσικούς και να φτιάξουν μια μπάντα που θα γράψει δικά της τραγούδια, τιμώντας τους metal ήρωές της.

Στο πλευρό του τελικά βρέθηκαν ο David Ellefson των Megadeth κι ο Alex Skolnick των Testament (που είχε περάσει και για λίγο από Savatage - να τα λέμε αυτά), καθώς επίσης, κάποιος μπασίστας εν ονόματι Mark Menghi που υποτίθεται ότι έχει κομβικό ρόλο σε όλο αυτό το project...

Παράλληλα, σε κάθε τραγούδι περιλαμβάνεται ένας ή περισσότεροι εκλεκτοί καλεσμένοι, καθένας εκ των οποίων παρέχει ένα διαφορετικό χρώμα στο ομώνυμο άλμπουμ που παρουσιάζουν οι Metal Allegiance και ουσιαστικά καθορίζει το ύφος κάθε τραγουδιού.

Ο Randy Blythe προσφέρει λίγο Lamb Of God χρώμα στο μάλλον αδιάφορο εναρκτήριο "Gift Of Pain", ενώ ο Troy Sanders των Mastodon τα λέει λίγο καλύτερα στο "Let Darkness Fall" από το οποίο ξεχωρίζει το μέρος με την ακουστική κιθάρα του Skolnick.

Ο Chuck Billy μοιάζει ο πιο ταιριαστός όλων στο "Can't Kill The Devil" αφού η '80s συνθετική προσέγγιση των Metal Allegiance μάλλον κλίνει προς τους Testallica περισσότερο από τίποτε άλλο, ενώ το "Dying Song" προσαρμόζεται απολύτως στα μέτρα του Phil Anselmo και τους Down, περνώντας όμως μάλλον απαρατήρητο εν τέλει.

Πραγματικά ενδιαφέρουσα είναι η σύμπραξη του Mark Osegueda (Death Angel) και της Cristina Scabbia (Lacuna Coil) στο "Scars" όπου το Χριστινάκι κάνει την διαφορά με την απόλυτα χαρακτηριστική φωνή της στο ρεφρέν, αλλά περίμενα περισσότερα πράγματα από τον Matt Heafy των Trivium, τον οποίο έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση και θεωρώ πως το '80s metal το έχει αν θέλει, αλλά το "Destination: Nowhere" κρίνεται ως απλά συμπαθητικό.

Ο Doug Pinnick των θεούληδων King's X μοιάζει αταίριαστος στην όλη φάση, αλλά είναι μάλλον κονέ του Portnoy (βρείτε τι συνδέει στο παρελθόν King's X και Dream Theater) και θυμίζει αρκετά Corey Taylor σε σημεία, αλλά την συμβολή του Jamey Jasta των Hatebreed δεν ξέρω τι την ήθελαν σε μια ακόμα απλώς συμπαθητική σύνθεση.

Η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ -περιέργως- έρχεται με το instrumental "Triangulum" που χωρίζεται σε τρία μέρη και περιλαμβάνει έναν καταιγισμό μεταλλικών σόλο από παιχταράδες σαν τον Misha Mansoor των Periphery,  τον Ben Weiman των Dillinger Escape Plan, τον Phil Demmel των Machine Head, τον Bumblefoot και τον Matt Heafy, οι οποίοι στο πλευρό του Skolnick κατεβάζουν την μια ταστιέρα μετά την άλλη. Η «φρασεολογία» και οι μελωδίες δεν αποκλίνουν από κλασικά μεταλλικά πλαίσια που έχουμε ακούσει πολλάκις, αλλά για κάποιο λόγο το κατευχαριστήθηκα. Τέλος, η ομώνυμη σύνθεση με τον Mark των Death Angel στα φωνητικά κλείνει κάπως προβλεπόμενα σε thrash ρυθμούς το άλμπουμ με μικρή συνεισφορά από Gary Holt (Slayer, Exodus) και  Andreas Kisser (Sepultura).

Δεν λέω, το άλμπουμ έχει τα θετικά στοιχεία του του και η ποικιλομορφία δίνει έξτρα ενδιαφέρον σχετικά με το ποιος προσφέρει τι, ενώ οι παικταράδες που περνάνε κατά τη διάρκειά του είναι μια εγγύηση ότι θα περάσεις καλά όσο διαρκεί ο δίσκος. Αλλά ως εκεί. Θα γουστάρουμε και στο τέλος δεν θα είχε γίνει και τίποτα αν δεν είχε βγει αυτός ο δίσκος.

Στην πραγματικότητα αυτό που θα προσφέρει, πέραν μερικών ευχάριστων ακροάσεων, είναι ένας επιπλέον λόγος για να βγει ξανά η Metal Allegiance περιοδεία στο δρόμο να ενθουσιάσουν τον κόσμο διασκευάζοντας τα τραγούδια που ούτως ή άλλως ζητάει επίμονα από τον DJ του κοντινού του metal club όταν το επισκέπτεται κάνα βράδυ για να διασκεδάσει. Καλή φάση, αλλά έτσι δεν πάει το metal μπροστά...
  • SHARE
  • TWEET