Mencea

Λοιπόν, θα το πω απότομα, κρατηθείτε... οι Mencea είναι το ελληνικό αντίστοιχο των Gojira. Ή, τουλάχιστον, αυτό είναι που προσπαθούν να πετύχουν στο "Pyrophoric", ακόμη περισσότερο απ' ότι στο προ τεσσάρων ετών ντεμπούτο τους. Φυσικά, η σύγκριση αυτή γίνεται πρωτίστως βάσει υφολογικών αναφορών, χωρίς σαφώς να αγγίζεται η συνθετική ευελιξία των Γάλλων πρωτοπόρων.

Έχοντας πλέον δύο νέα μέλη σε φωνητικά και τύμπανα (Vlassis Ziouvas και Bertrand Rothen, αντίστοιχα), η πενταμελής μπάντα διατηρεί τους τρόπους έκφρασης του "Dark Matter, Energy Noir", απλοποιώντας τις βασικές πτυχές της μουσικής της και τελειοποιώντας τη μορφολογία της. Επί της ουσίας, οι Mencea έχουν παρόμοια αντίληψη της μελωδίας με τους Gojira - αν και λιγότερο ανεπτυγμένη, εκφράζουν την εκτίμησή τους στη ρυθμική αταξία των Meshuggah, χωρίς να πλησιάζουν την πολυπλοκότητά τους, ενώ στα ντουζένια τους θα θυμίσουν μέχρι και τους Opeth του "Deliverance" - όπως στο εναρκτήριο "Phosphorus".

Στον εκτελεστικό τομέα, καθώς και σ' αυτόν της παραγωγής, το συγκρότημα παρουσιάζει αλματώδη βελτίωση, αφού πλέον τα πάντα ακούγονται ακριβώς όπως προστάζουν οι επιταγές του -στοιχειώδους- djentισμού. Μεγάλη ευθύνη σ' αυτό φέρουν τα προαναφερθέντα νέα μέλη σε φωνητικά και drums, σπρώχνοντας τη μπάντα ένα επίπεδο πάνω με τις άρτιες επιδόσεις τους. Μοντέρνος, ογκώδης και βιομηχανοποιημένος, ο ήχος των Mencea δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τους αντίστοιχους των καθοδηγητών του, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί στο "Hounds", κι αυτό είναι το μεγαλύτερο προτέρημα του "Pyrophoric".

Όλα καλά ως εδώ, αφού άπαντα τα άνωθεν χαρακτηριστικά εντάσσονται με συμμετρία μέσα στα 38 λεπτά του δίσκου, ωστόσο μαζί τους παρεισφρέει και ένα σημαντικό μειονέκτημα˙ μία ισχυρή αίσθηση «τιθάσευσης» στη συνθετική ευλυγισία της μπάντας. Ως αντίκτυπος, η εντύπωση που συχνά αφήνεται είναι αυτή των όχι επαρκώς ανεπτυγμένων ιδεών, καθώς σε πολλές περιπτώσεις περιμένεις να ακούσεις κάτι παραπάνω, κάτι που θα ξεφύγει από το «τυπικό» του προηγούμενου κομματιού, που όμως δεν έρχεται ποτέ. Γαμάτα τα θεόβαρα riff, δε λέω, ωραία τα leadάκια που γεμίζουν τα κενά, υποδειγματική η δουλειά στο rhythm section, πειστικός και ο κάφρος στο μικρόφωνο, αλλά μεγάλη και η ομοιογένεια και ατυχώς κουραστική όσο το άλμπουμ οδεύει προς το τέλος του.

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι κακό για το "Pyrophoric". Ίσα-ίσα, στην πρώτη μου επαφή μαζί του μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό συνέβη περισσότερο για το ηχητικό περιτύλιγμα και την πραγματικά άψογη δουλειά που έχει πέσει σε όλους τους τομείς, παρά για την ουσία των συνθέσεων, οι οποίες ναι μεν στέκονται σε ικανοποιητικό επίπεδο, αλλά υστερούν αρκετά σαν σύνολο. Παρότι σαφώς ανώτερο από μέτριο, το δεύτερο δισκογραφικό βήμα των Mencea θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, δεδομένων των σαφώς μεγάλων δυνατοτήτων τους.