Megadeth

Endgame

Roadrunner (2009)
13/10/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι ανάγκες του παρόντος κειμένου σίγουρα δεν περιλαμβάνουν τυπικές εξιστορίσεις, τύπου ποιοι ήταν κάποτε οι Megadeth, τι έκαναν στην έως τώρα πορεία τους και τι χρειάζεται για να τους αναστήσει. Τη στιγμή που μιλάμε, δεν υπάρχει «Megadethάς» στο μεταλλικό πλανήτη που δε φωνάζει διακαώς «Friedman γύρνα πίσω», έπειτα από τα συμπαθέστατα, αλλά στεγνά -σε απαράδεκτο βαθμό-, "The System Has Failed" και "United Abominations". Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους έταιρους αποχωρήσαντες του θεϊκού line up που έβγαλε τόσες δισκάρες σερί, ξεκινώντας από το "Rust In Peace" και καταλήγοντας στο "Cryptic Writings" (ναι, θεωρώ και το "Cryptic Writings" δισκάρα), μιας και, κακά τα ψέμματα, η ιδέα του να διαλύσεις ένα τέτοιο team φαντάζει κάλλιστα ως απόπειρα καλλιτεχνικής αυτοκτονίας. Από την άλλη όμως, η επιστροφή αυτών των ατόμων δεν εγγυάται κανένα αποτέλεσμα, μιας και στο θέμα «συγκρότημα, παύλα, σύνθεση», πέραν από την τεχνική κατάρτιση και το ταλέντο, μια είναι η πτυχή που φαίνεται να παίζει εξίσου μεγάλο ρόλο. Η χημεία μεταξύ των μελών.

Το συγκεκριμένο φαίνεται πως το κατάλαβε μέχρι κι ο ίδιος ο Dave, αφού οι προσευχές στα εξαπτέρυγα δεν έδειχναν να πιάνουν (οι Rotting Christ τους τιμώρησαν, καλοκαίρι 2005, δεν ξεχνώ) κι αποφάσισε να προχωρήσει σε αλλαγή βασικού, μήπως τυχόν και καταφέρει να «σκοράρει» στο 90'. Κι εδώ έρχεται ο Chris Broderick, ένας πραγματικά υποτιμημένος κιθαρίστας, καθώς οπουδήποτε έτυχε να συμμετάσχει απέσπασε τις καλύτερες εντυπώσεις και σχόλια, ιδιαίτερα από τους εκάστοτε συναγωνιστές του. Είναι παιχταράς, απλά. Σκεφτείτε μόνο τις δηλώσεις των Nevermore, οι οποίοι υποστήριζαν πως ο Chris θα ήταν ιδανικός για τη θέση του πολυπόθητου δεύτερου κιθαρίστα, αν οι συνθήκες το επέτρεπαν. Και για το λόγο αυτό ακριβώς οι ελπίδες του γράφοντος αναπτερώθηκαν, μόλις η είδηση της προσχώρησης ανακοινώθηκε επισήμως.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως η φόρμουλα κατέστη επιτυχημένη. Τι εννοώ με αυτό; Κατά το Dr. Fred ευαγγέλιο, για να αποδώσουμε τα απαραίτητα credits, τα τελευταία Megadeth άρχισαν να ακούγονται σα στεγνές κόπιες των Annihilator κι αυτό είναι κάτι που, ναι, ισχύει. Οι κιθάρες στους τελευταίους δίσκους μοιάζουν με τείχη ολόκληρα από riffs, τα οποία χάνουν σε συναίσθημα - κάτι που, για καλή μας τύχη, έχει αλλάξει μερικώς στην περίπτωση του "Endgame", καθώς η μπάντα ακούγεται πιο ζωντανή, εν συγκρίσει με το πρόσφατο παρελθόν της. Ο ήχος είναι ξανά τυποποιημένος, ιδιαίτερα στις φάσεις που ο Dave συγκρατείται στον τομέα των φωνητικών, αλλά το album καταλήγει αξιοπρεπές, τουλάχιστον, με την καλή έννοια.

Ποιός περιμένει, εξ' άλλου, ένα δεύτερο "Rust In Peace"; Ο Dave Mustaine, τη στιγμή που μιλάμε, είναι 48 ετών. Τι απαιτήσεις μπορεί να έχει κανείς από έναν άνθρωπο που σιγά - σιγά πλησιάζει τα 50; Να νιώθει σα δεκαοκτάχρονος thrasher; Προσωπικά δεν περιμένω κάποιο νέο μνημείο, παρέδωσα τις όποιες ελπίδες μετά την κυκλοφορία του "The World Needs A Hero", αλλά παρ' όλα αυτά έχω την απαίτηση από τέτοιες μπάντες να κυκλοφορούν αξιοπρεπείς δίσκους κι όταν λέμε «αξιοπρεπείς», εννοούμε δίσκους που σε κάνουν να περνάς καλά ακούγοντάς τους, δίχως να χρειάζεται να βλέπεις το οικόσημο "Megadeth" προς επιβεβαίωση της όποιας ποιότητας. Και το "Endgame" είναι αυτό ακριβώς. Ένα album που μπορεί να σταθεί από μόνο του, χωρίς συγκρίσεις με το μακρινό ή πρόσφατο παρελθόν.

Το μόνο σημείο στο οποίο ομολογουμένως ένιωσα μια ελαφρά απογοήτευση είναι η «κοιλιά» που παρατηρείται στο tracklisting. Δε μου έλειψε τόσο η ειρωνία στη φωνή του Mustaine, ούτε το feeling των παλιών καλών ημερών. Αυτό έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο δίσκος έχει πολλά καλά σημεία που θάβονται, ή τουλάχιστον μοιάζουν «λίγα» σε εντυπώσεις, καθώς τα κομμάτια δεν είναι όλα του ίδιου επιπέδου και οι καλύτερες στιγμές αυτών έχουν μοιραστεί μεταξύ αρχής και τέλους. Χείριστη επιλογή, για να μην πω μοιραία, καθώς θα υπάρξουν πολλοί επικριτές που δε θα προσέξουν, όσο θα έπρεπε, το πιασάρικο refrain του "How The Story Ends", το ανέλπιστα αυθόρμητο "Headcrusher", το πως «στίβονται» οι ταστιέρες στο "This Day We Fight!" και θα σταθούν σε ποικίλα -ανούσια κατ' εμέ- μειονεκτήματα, προσπερνώντας το προφανές: Ότι το "Endgame" αποτελεί ένα album που μπορείς να απολαύσεις εντελώς απενεχοποιημένα κι αυτό είναι κάτι που στην περίπτωση των Megadeth πήρε πραγματικά πολύ καιρό να συμβεί.

  • SHARE
  • TWEET