Maverick

Cold Star Dancer

Metalapolis (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 17/05/2018
Ένα απολαυστικό άλμπουμ στα σύνορα του μελωδικού και του metal, με κάποια από τα εντυπωσιακότερα φωνητικά που θα ακούσεις στο χώρο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Βρισκόμενοι στη μουσική πιάτσα από το 2012, οι Βορειοϊρλανδοί Maverick βρίσκονται στη φάση που δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε ακριβώς newcomers, αλλά ούτε κι εντελώς μπαρουτοκαπνισμένοι, φθάνοντας φέτος στην τρίτη τους full length κυκλοφορία. Έχοντας, μάλιστα, δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής μέχρι τώρα, με το τσαμπουκαλεμένο μελωδικό hard rock τους να κάνει πολλά κεφάλια να στραφούν προς το μέρος τους (ειδικά στο “Big Red” άλμπουμ που προηγήθηκε), αλλά και φθάνοντας πια στον κομβικής σημασίας τρίτο τους δίσκο, μοιάζουν έτοιμοι να αποδείξουν ότι αξίζουν να συγκαταλέγονται στα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα της νέας μελωδικής γενιάς.

Γεγονός είναι, πάντως, πως σε αυτήν τους τη νέα προσπάθεια, οι Maverick στρέφονται αρκετά παραπάνω στο μεταλλικό του χαρακτήρα τους, αλλάζοντας τις ισορροπίες σε τέτοιο σημείο που ο όρος «μελωδικό metal» μοιάζει ο πλέον ταιριαστός για να προσδιορίσει το σύγχρονο ποιόν τους. Ακόμη κι έτσι, η μπάντα γράφει με γνώμονα την καλαισθησία της εκάστοτε σύνθεσης, δίχως το νέο, βαρύτερο πρόσωπο της να επηρεάζει την ύπαρξη και την ποιότητα των μελωδιών ή το catchiness των (εντυπωσιακών) ρεφρέν.

Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι διαφορετικά, όταν το σχήμα απαρτίζεται από ικανότατους μουσικούς σε κάθε πόστο, με πρωτεργάτες τα αδέρφια Dave και Ryan Balfour σε φωνή και κιθάρα, αντίστοιχα. Ειδικά, δε, τα φωνητικά του πρώτου ανήκουν δεδομένα στην αφρόκρεμα του σύγχρονου μελωδικού ήχου, με φανταστικό ηχόχρωμα, ασύλληπτη έκταση και ιδεατή λεκτική άρθρωση, προσδίδοντας ενδιαφέρον ακόμη και στις λιγότερο καλές συνθέσεις του δίσκου (αν, βέβαια, μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν τέτοιες εδώ, με τα κομμάτια να είναι πραγματικά ένα κι ένα).

Μουσικά, τώρα, η μπάντα δείχνει να έχει βρει τη χρυσή τομή μεταξύ του μελωδικού hard rock (με λίγα AOR ψήγματα) και του αντίστοιχου heavy metal, φαντάζοντας σαν ένα συναρπαστικό μεταλλικό υβρίδιο των Skid Row και των Tyketto. Συγχρόνως, τα ψευδοεπικά στοιχεία που ξεπετάγονται σε συνθέσεις όπως το θεσπέσιο “Magellan Rise”, οι σεμιναριακές κιθάρες που καταφέρνουν ανά στιγμές να κοντοζυγώνουν τους Ratt με τους Queensryche (και κεντούν αξιομνημόνευτα leads με το τσουβάλι) και το συνολικό ανεβαστικό feeling που σου αφήνει κάθε ολοκληρωμένη ακρόαση, ορίζουν το άλμπουμ ως ένα απαραίτητο, μα συνάμα διασκεδαστικότατο άκουσμα.

Κερασάκι σε αυτή τη νοστιμότατη ηχητική «τούρτα», η διασκευή τους στο “Jessie’s Girl” του Rick Springfield (η οποία αφήνει το τραγούδι να ξεδιπλώσει πλήρως τις Thin Lizzy δυναμικές που έτσι κι αλλιώς έκρυβε) μοιάζοντας ως το ενδεδειγμένο τέλος ενός απολαυστικού δίσκου, που κάθε φίλος του ποιοτικού, αξιομνημόνευτου μελωδικού hard rock/metal οφείλει να ακούσει.

Links
"Myrmidon"
"Cold Star Dancer"
"Kiss Of Fire"

  • SHARE
  • TWEET