Matt Elliott

The Broken Man

Ici D'Ailleurs (2012)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 31/01/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Γνώρισμα κάθε μεγάλου καλλιτέχνη είναι η ταυτότητα της πνευματικής του δουλειάς να εμπεριέχει τουλάχιστον μια μεγάλη αντίφαση, ένα σημαντικό και άξιο αναλύσεως παράδοξο. Κάπως έτσι χώνεις το χέρι βαθιά στην άμμο και τους εντοπίζεις, όχι επειδή είναι αιχμηροί, μήτε επειδή είναι καταπραϋντικοί· επειδή σε ξενίζουν.

Μπορούμε, οι ιερόσυλοι, να συγκαταλέγουμε τον Matt Elliott στους μεγάλους καλλιτέχνες;  Τα εκπληκτικά ηλεκτρονικά χασίματα με τους The Third Eye Foundation, η ονειρική μετάβασή του στον «Matt Elliott» folk χωροχρόνο, οι live εμφανίσεις του που σε αφήνουν κυριολεκτικά άναυδο, η όλη στάση του σαν άνθρωπος με ξεκάθαρες απόψεις και οράματα που δεν κρύβει πίσω από μισόλογα και politically correct διατυπώσεις συνεπικουρούν υπέρ μίας και μόνο απάντησης: Ναι.  Και το προαναφερθέν παράδοξο, λοιπόν, είναι ότι το θολό, σκονισμένο συναίσθημα ιντελεκτουαλισμού που αποπνέει σε συνδυασμό με την αύρα ρομαντισμού και την αβάσταχτη ανατολικού μπλοκ μελαγχολία δεν εκφράζεται με αλληγορίες… Ούτε με εικονοπλασίες, ούτε με ποιητικό λυρισμό… Ο Matt Elliott είναι απλός, άμεσος, ξεκάθαρος. Στοχεύει κατευθείαν στην πληγή.

Εκτός από τους στίχους του, είναι κάτι που αντικατοπτρίζεται και στους τίτλους των δίσκων. Γράφει κομμάτια για να ακούς πίνοντας ("Drinking Songs"), οι ερμηνείες του στα οποία πολλές φορές χαρακτηρίζονται από σπαραξικάρδια αλυχτίσματα ("Howling Songs"-το magnum opus του μέχρι στιγμής). Για τι πράγμα μιλάνε; Για το πώς καταφέραμε σαν κοινωνία, σαν ανθρώπινο είδος, να τα διαλύσουμε όλα ("The Mess We Made"), για τις προσωπικές μας αποτυχίες ("Failing Songs"), μα πάνω απ’ όλα μιλάει για τον άνθρωπο που έχει λυγίσει, που ενδεχομένως να έχει πιάσει πάτο, αίσθημα βαρύ και αδυσώπητο που έχει επισκεφθεί καθέναν, ανεξαιρέτως, σε κάποια φάση της ζωής του. Το "The Broken Man" είναι ακόμα ένας δίσκος του Matt Elliott αποκλειστικά για τις μικρές τις ώρες, τις ευάλωτες και σε αυτόν το δίσκο θα μας δώσει κάτι. Δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά ξέρουμε για τι είναι... "This Is For" "The Pain That’s Yet To Come".

Το ύφος δε θα αλλάξει. Μία ακουστική κιθάρα και ο Matt Elliott. Και από πάνω κι άλλη ακουστική κιθάρα. Κι άλλος Matt Elliott. Σφυρίγματα και απομακρυσμένα ουρλιαχτά. Ζοφερή σύγχρονη folk. Το "The Broken Man" περιέχει το "Dust Flesh And Bones", το οποίο μας είχε ήδη συστήσει εδώ και δύο χρόνια στις συναυλίες του ο Matt Elliott και ήδη από την πρώτη φορά που το άκουγες -από την πρώτη εκείνη φορά που σε έκανε κομμάτια- ήξερες ότι είναι από τις καλύτερες και εντονότερες συνθέσεις που έχει γράψει ποτέ. Και μόνο αυτό να είχε ο δίσκος, έφτανε. Σε ελάχιστα κομμάτια έχουν τραγουδηθεί πιο άμεσοι και ειλικρινείς στίχοι από το «This is how it feels to be alone, dust flesh and bone».

Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, δύο τραγούδια μετά μπαίνει το 14λεπτο "If Anyone Tells Me “It's Better To Have Loved And Lost Than to Never Have Loved At All” I Will Stab Them In The Face" –τι τίτλος ε- με το στοιχειωτικό, αργόσυρτο πιάνο του, το οποίο παρ’ όλο που δεν έχει παρά τρεις προτάσεις για στίχους, παρ’ όλο που έχει άκρως περιγραφικό όνομα, θα ορκιζόμουν ότι μιλάει για φαντάσματα του παρελθόντος, για τα οποία έχει μιλήσει ξανά ο Matt Elliott ("Something About Ghosts"). Οι ανατριχίλες συνεχίζονται. "Oh How We Fell"...
  • SHARE
  • TWEET