Masterplan

Ακούω και ξανακούω το νέο δίσκο των Masterplan, ενώ παράλληλα συλλέγω απόψεις, όχι τόσο για το δίσκο, όσο για την πορεία των Masterplan, την υπερβολική απασχόληση του Jorn Lande με τα διάφορα project και διάφορους αντίστοιχους παράγοντες. Έχοντας ακούσει πρόσφατα και το σκεπτικό πίσω από το album του ίδιου του δημιουργού καταλαβαίνω πως μια σειρά από δεδομένα δεν μπορούν να σε οδηγήσουν σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα, όσο εύκολα μπορεί να το κάνει ένα και μόνο συναίσθημα.

Flashback στο 2003, όταν η φυγή των Roland Grapow και Uli Kusch από τους Helloween σηματοδότησε την δημιουργία των Masterplan και τη φυσική συνέχεια του καλύτερου δίσκου γερμανικού μελωδικού metal της προηγούμενης δεκαετίας, του "The Dark Ride", με το ομώνυμο ντεμπούτο να σφύζει από ενέργεια και έμπνευση. Κέρδισαν νέους και παλιούς, προοδευτικούς και συντηρητικούς οπαδούς, ενώ το "Aeronautics" που το διαδέχθηκε κατά πολλούς ξεπέρασε και το ντεμπούτο. Πίσω στο σήμερα, οι Masterplan έχουν ξανά τον Jorn Lande στις τάξεις τους μετά το ανεπιτυχές πέρασμα του Mike DiMeo (όχι όμως και τον Uli Kusch) και ευελπιστούν να συνεχίσουν την ανοδική πορεία που σταμάτησε το 2005, επανατοποθετούμενοι ως φιλόδοξοι βασιλιάδες στο χώρο του μελωδικού metal.

Μια σημαντική διαφορά στο "Time To Be King" είναι πως ο πληκτράς Axel Mackenrott έχει αναχθεί σε συμπαίκτη του Grapow στον συνθετικό τομέα κάτι που μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον πιο πρωταγωνιστικό ρόλο των πλήκτρων στα τραγούδια του δίσκου. Παρόλα αυτά η συνολική κατεύθυνση του δίσκου δεν είναι τόσο μακριά από το αναμενόμενο και κινείται ηχητικά κάπου μεταξύ των δύο πρώτων κυκλοφοριών χωρίς το έντονο power στοιχείο του πρώτου. Άρτια παιγμένο ευρωπαϊκό metal με σύγχρονη, δυνατή παραγωγή και φυσικά περισσή μελωδία, το στοιχείο που με έκανε να λατρέψω από παλιά τον εν λόγω χώρο. Τραγούδια σαν το "Heroes" πάντως ας μην ευελπιστεί ότι θα ακούσει κάποιος.

Η προδιάθεση που δημιούργησε το single "Far From The End Of The World" ήταν κάπως αποθαρρυντική, αλλά πρέπει να πω πως τόσο αυτό, όσο και το έτερο "Lonely Winds Of War" λειτουργούν μια χαρά στην ροή του συνολικού δίσκου. Όσο και αν υποστήριζε ο Grapow ότι το ομώνυμο τραγούδι είναι κάτι το ξεχωριστό, εμένα μου φαίνεται ένα απλά καλό τραγούδι, ενώ περισσότερο από όλα με κέρδισε η ομορφιά στην φωνητική γραμμή και τις μελωδίες του "Blow Your Winds"  και η δυναμική του "The Black One". Άξιο αναφοράς το πιάνο και η σκοτεινή ατμόσφαιρα του "The Dark Road" στη μοναδική στιγμή του δίσκου που ξεπερνά τα 6 λεπτά. Ο Grapow ως παραγωγός έχει κάνει αξιόλογη δουλειά και το επίπεδο τεχνικής των μουσικών αποτυπώνεται στην ποιότητα του τελικού αποτελέσματος, ενώ οι συνθέσεις είναι μετρημένες και ζυγισμένες για να κρατάνε το ενδιαφέρον του ακροατή στην –ιδανική όπως προκύπτει- διάρκεια των 45 λεπτών του άλμπουμ.

Συμπερασματικά, οι φίλοι του ήχου μπορείτε να επενδύσετε άφοβα και στη νέα δουλειά των Masterplan, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας απογοητεύσει. Αυτό που το διαφοροποιεί από την μέση κυκλοφορία του Jorn Lande είναι οι μεστές συνθέσεις και η χημεία που είχε διαφανεί και παλιότερα να διαθέτει με τον Grapow. Από την άλλη δεν καταφέρνει να ενθουσιάσει όπως οι δύο πρώτες κυκλοφορίες και σίγουρα δεν είναι ο δίσκος που έχει το ειδικό βάρος να προσελκύσει κόσμο από άλλα είδη. Ίσως σε αυτό συντελεί και η υπερβολική «έκθεση» της φωνής του Jorn Lande και μάλιστα σε δουλειές με ελάχιστο χρονικό διάστημα μεταξύ τους, όπως με τους δίσκους των Avantasia στην προκειμένη περίπτωση, κάτι που μετριάζει την προσμονή για κάθε νέα δουλειά στην οποία συμμετέχει.

Με δεδομένο ότι η επιστροφή του Lande στους Ark είναι πλέον απίθανη, ίσως θα ήταν σώφρον να επικεντρωθεί σε ένα και μόνο συγκρότημα και αυτό το ένα να είναι οι Masterplan. Είναι πιο φρέσκοι και πιο δυναμικοί από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου που πρεσβεύουν, οι συνθέσεις αναδεικνύουν τη φωνή του (και αντίστροφα) και παρόλο που δεν πιστεύω πως η νέα τους δουλειά θα τους βοηθήσει να γίνουν βασιλιάδες, σίγουρα αξίζει να εκτιμηθεί και να τους βοηθήσει να καθιερωθούν ως σταθερή αξία και σημαντικό μέγεθος στον χώρο του μελωδικού ευρωπαϊκού metal.