Master Musicians Of Bukkake

Ευχήθηκα για εξέλιξη στο προπέρσινο "Far West", αλλά δεν περίμενα αυτό. Ουσιαστικά αυτή η κυκλοφορία, όπως λένε οι ίδιοι, είναι συνοδοιπόρος της προπέρσινης δουλειάς τους και μπορείς να ακούσεις τα δύο άλμπουμ ταυτόχρονα. Αν είναι έτσι, μέσα, το συζητάμε. Γιατί μόνο του δεν νομίζω ότι μπορεί να σταθεί. Δεν είναι αυτό που περιμένεις από την μπάντα. Δεν ξέρω καν αν το είχαν σχεδιάσει ή αν απλά αυτό το ambient ηλεκτρονικό ταξιδάκι, ήταν καλύτερα να λανσαριστεί σαν το χαλί του προηγούμενου δίσκου τους και όχι σαν πειραγμένες διασκευές.

Ουσιαστικά πρόκειται για remixes των κομματιών τους. Τα άκουσα μαζί, τα άκουσα και χώρια. Τα άκουσα στην σειρά, τα άκουσα εναλλάξ. Τίποτα δεν με συγκίνησε. Ίδιοι ήχοι, ίδιοι ρυθμοί, μέσα από μηχανήματα και synths. Ναι, είναι εναλλακτικές, λίγο περισσότερο ηλεκτρονικές και θορυβώδεις εκδόσεις των ίδιων κομματιών. Κρατάνε τις ίδιες νότες και γίνονται λίγο πιο επίμονες, σκοτεινές και ταξιδιάρικες. Η μίξη του "Cave Οf Light: The Prima Materia" με τον πατέρα του, "Bodies Dissolved, Blood Flows" είναι ότι πιο ενδιαφέρον παίζει εδώ. Το κομμάτι, αν ενώσεις τα δύο μέρη γίνεται εκπληκτικό, γεμίζει και φτιάχνει ένα τρομακτικό ψυχεδελικό και άκρως πειραματικό ύμνο. Τρομερές ιδέες που μοιάζουν να συμπληρώνουν ακριβός ότι έλειπε από το προπέρσινο κομμάτι. Δεν ξέρω, αυτή η σύνθεση, με συνεπήρε. Αλλά μόνο αυτή. Το "The Circle Is Binding", για μόνο του, σαν ένα ακόμα electro noise κομμάτι, θα έπιανε την βάση, άλλα για διασκευή και συμπλήρωμα του "You Are a Dream Like Your Dreamer: The Dark Peace" δεν λέει τίποτα. Μην σου πω το κάνει χειρότερο.

Εντάξει, το ξέρουμε ότι είναι παλαβοί. Δεκτό αυτό που προσπάθησαν να κάνουν. Άξιοι και σε ήχους που ποτέ δεν εντρύφησαν για τα καλά. Αλλά πάρτε το σαν συμπλήρωμα και τίποτα παραπάνω αυτόν εδώ τον δίσκο. Δεν έγραψα τίποτα για τα δύο πρώτα κομμάτια μιας και μου φάνηκαν φτωχά και αδικούν τις κομματάρες που ουσιαστικά διασκευάζουν. Τι να πω και για το τελευταίο "Where Louis Meets Clark" το οποίο είναι εξαιρετικά πειραματικό αλλά τόσο ανέμπνευστο. Σε μερικά σημεία επί λεπτά τραβάει ακριβώς την ίδια νότα με το κομμάτι που το γέννησε και δεν το εξελίσσει καθόλου.

Αν αυτός ο δίσκος λανσαριζόταν σαν ένα ambient drone πείραμα, μπορεί να μας έπειθε λίγο παραπάνω. Δεν θα πέρναγε την βάση, δεν θα το άκουγες παραπάνω από πέντε έξι φορές, αλλά θα έλεγες, «να οι τρελοί, πάλι έκαναν τα δικά τους». Όλο αυτό το θέμα, με τις διασκευές και την συμπαράταξη των κομματιών, δεν με πείθει, δεν αξίζει τον κόπο και σε άλλες φάσεις κουράζει και φορτώνει άσκοπα μια σύνθεση, ενώ άλλες στιγμές είναι τόσο άστοχο και βαρετό που δεν με συγκινεί σταλιά.