Massive Attack

Heligoland

Virgin (2010)
12/02/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Επτά ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την ημερομηνία που κυκλοφόρησαν την τελευταία τους ολοκληρωμένη δουλεία οι Βρετανοί Μassive Attack και κατά την άποψη μου η καλύτερη επιλογή ύστερα από την κυκλοφορία του "100Windows" ήταν και αυτή που ουσιαστικά ακολούθησε το συγκρότημα, απουσιάζοντας από τα μουσικά δρώμενα για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα μέχρι να ανασυνταχθούν και να "γεμίσουν" τις μπαταρίες τους με καινούργιες ιδέες, φαντασία και πάνω απ' όλα διάθεση για καλή μουσική, γιατί ήταν ολοφάνερο πως οι ιθύνοντες νους από το Bristol αδυνατούσαν να "τραβήξουν" το κουπί.

Ύστερα από την πολυετή αυτή απουσία τους λοιπόν, επέστρεψαν εν έτη 2010 για να μας παρουσιάσουν την νέα τους κυκλοφορία με τίτλο, "Ηeligoland", αφού είχε προηγηθεί και το EP, "Splitting The Atom" στα τέλη του 2009. Έχοντας πάρει μια πρώτη γεύση από το EP ήμουν βέβαιος πως και το άλμπουμ που θα ακολουθούσε, θα κυλούσε και αυτό σε ρηχά νερά, καθώς, με εξαίρεση το ομώνυμο κομμάτι, "Splitting The Atom", τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν εξ' ολοκλήρου αδιάφορα και ανέμπνευστα.

Πράγματι, λοιπόν, το "Heligoland" ήρθε να επιβεβαιώσει τις παραπάνω ανησυχίες μου και με το παραπάνω. Προτού αρχίσω να γράφω την συγκεκριμένη κριτική άκουσα αμέτρητες φορές το δίσκο και πιστέψτε με, ένιωσα πως περνούσα μια ιδιαίτερα βαρετή διαδικασία αφού όσο και να προσπαθούσα δεν βρήκα κάτι το αξιόλογο ανάμεσα στα τραγούδια. Πίστεψα πως επρόκειτο για έναν από εκείνους τους δίσκους που θέλουν χρόνο, υπομονή και αρκετές ακροάσεις ώστε να "μεγαλώσουν" μέσα σου και να τους κατανοήσεις.

Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου υπέρμαχο της αλλαγής της μουσικής κατεύθυνσης μια μπάντας από δίσκο σε δίσκο γιατί δείχνει την φαντασία των εκάστοτε μουσικών αλλά και την ικανότητα τους να εμπλουτίζουν την μουσική τους με στοιχεία από διαφορετικά μουσικά επίπεδα, ωστόσο στο εγχείρημα αυτό οι Massive Attack αποτυγχάνουν πλήρως, καθώς ναι μεν προχώρησαν σε κάτι καινούργιο, αλλά άφησαν απ' έξω όλα εκείνα τα στοιχεία της μουσικής τους που τους έκαναν ιδιαίτερα αγαπητούς και ξεχωριστούς.

Έτσι, λοιπόν, οι trip-hop ρυθμοί, οι ψυχεδελικοί ηλεκτρονικοί ήχοι και η μουντή ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο Daddy G. με τα φωνητικά του, λάμπουν δια της απουσίας τους και τη θέση τους έχουν πάρει ανούσια και πλήρως ανέμπνευστα down-tempo τραγούδια που το μόνο ιδιαίτερο που έχουν είναι οι συμμετοχές γνωστών καλλιτεχνών, όπως ο Tunde Adebimpe των TV On The Radio, Guy Garvey των Elbow, Damon Albarn των Blur και Martina Topley οι οποίοι μάλλον δεν προσφέρουν κάτι αξιοσημείωτο στα κομμάτια.

Είναι περιττό πιστεύω σε έναν τόσο αδιάφορο δίσκο να πιάσω ένα - ένα τα κομμάτια και να τα αξιολογήσω αλλά και να τα περιγράψω. Για το λόγο αυτό, θα αρκεστώ απλά στο να σας παραθέσω τα τρία τραγούδια που ξεχωρίζουν κατά την άποψη μου και δεν είναι άλλα από το, "Splitting The Atom", "Flat Of The Blade" και, "Psyche" τα οποία και πάλι τονίζω πως είναι μέτρια. Επίσης, ακόμα και οι τόσες συμμετοχές γνωστών καλλιτεχνών στο εν λόγω άλμπουμ για μένα αποδεικνύει την αδυναμία των Massive Attack να γράψουν κάτι εμπνευσμένο περιμένοντας από τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες να δώσουν πνοή και χρώμα στα άνευρα, άοσμα και ανέμπνευστα( ξανά και ξανά) τραγούδια αυτά. Πραγματικά είναι άξιο απορίας πόσο πιο νωχελικά θα ακούγονται τα συγκεκριμένα τραγούδια στις συναυλίες τους.

Εν κατακλείδι, σίγουρα μιλάμε για μια δουλεία κάτω του μετρίου από ένα συγκρότημα που μας έχει προσφέρει δίσκους όπως το "Blue Line" και το "Mezzanine", που στιγμάτισαν τη σύγχρονη μουσική σκηνή και μάλλον αποδεικνύεται πως η μπογιά τους πέρασε για τα καλά. Κρίμα...
  • SHARE
  • TWEET