Maschine

Naturalis

InsideOut (2016)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 07/12/2016
Συγκρότημα με δυνατότητες, άλμπουμ με άνισες συνθετικές στιγμές
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είχε προηγηθεί το αξιόλογο ντεμπούτο, "Rubidium" προ τριετίας και η εταιρεία που φημίζεται για το scouting νέων Prog συγκροτημάτων, η InsideOut, τους λάνσαρε σαν ακόμα μια βρετανική απάντηση στη σκανδιναβική πολυφωνία προοδευτικής μουσικής κατά τον 21ο αιώνα. Με αρκετές αλλαγές στη σύνθεσή τους, αλλά πάντα με συνθετικό και δημιουργικό πυρήνα τον κιθαρίστα και τραγουδιστή, Luke Machin, οι Βρετανοί επιστρέφουν με το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ τους και φαίνεται να σταθεροποιούνται γύρω από το Prog/Jazz υβρίδιο που δείχνουν να εντάσσουν τις μουσικές τους καταβολές. Και αν οι προοδευτικές τους εκφάνσεις πρωταγωνιστούσαν στο "Rubidium", η αυτοσχεδιαστική ορμή και η συνεισφορά των νέων μελών στο "Naturalis" δένει με το όραμα του ιθύνοντος νου και το αποτέλεσμα είναι, αν και όχι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στον σύγχρονο βρετανικό προοδευτικό ήχο.

Εκτός αυτού, το στοιχείο που εντυπωσιάζει στο νέο άλμπουμ των Maschine είναι η σύγχρονη χροιά στα ξεσπάσματα, με την τεχνοκρατική ματιά των κλασικών Dream Theater να συμπορεύεται με λίγες Leprous, Opeth και Pain Of Salvation πινελιές. Το αποτέλεσμα για παράδειγμα στο "Megacyma" ακούγεται φρέσκο και με εκείνη την prog metal αύρα που συνοδεύει αντίστοιχες σύγχρονες προσπάθειες στο συγκεκριμένο ηχητικό πλαίσιο των Haken φερ' ειπείν.

Κυρίως λοιπόν, το ορχηστρικό μέρος των συνθέσεων είναι εκείνο που προβάλλεται περισσότερο, ενώ στο ερμηνευτικό κομμάτι κυριαρχούν οι διπλές ερμηνείες με ανδρικά και γυναικεία φωνητικά να αλληλοσυμπληρώνονται. Αν και περιορισμένης ευρύτητας, εν τέλει προσφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα και δεν ακούγονται παράταιρα. Συνολικά έξι συνθέσεις γύρω στα 52 λεπτά που διατρέχουν το άλμπουμ, είναι μια ένδειξη των δυνατοτήτων των Maschine όσον αφορά την ομαλή μετάβαση σαν μια νέα σχετικά μπάντα, από το ελπιδοφόρο ντεμπούτο στο δεύτερο άλμπουμ. Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέα θεματολογία και διάρκειες σε δύο τουλάχιστον συνθέσεις που ξεπερνούν το δεκάλεπτο. Παρ' όλα αυτά, με εξαίρεση τις δύο, μεγάλης διάρκειας συνθέσεις που σαφέστατα πρωταγωνιστούν, στο ενδιάμεσο του δίσκου οι Maschine περιπλέκονται σε επαναληψιμότητα και ατμοσφαιρικές απολήξεις σαν των τωρινών Anathema χωρίς να κρατούν το "Naturalis" στο ίδιο επίπεδο με το εναρκτήριο "Resistance" και το "Night And Day", με λίγες jazz παραπομπές να εντάσσονται στο γενικό κλίμα της συνθετικής τους δύναμης.

Εν κατακλείδι, μια δισκογραφική δουλειά σχετικά άνιση, με δύο συνθέσεις άξιες αναφοράς, αλλά και συνθέσεις που περισσότερο έχουν συνοδευτικό, παρά πρωταγωνιστικό ρόλο στο "Naturalis". Το συγκρότημα φαίνεται να κατέχει συνθετικές αρετές και εκτελεστική δύναμη, με άμεσες αναφορές στις επιρροές που έχει εντρυφήσει, αλλά και με ορχηστρικά μέρη που αναδεικνύουν τις δυνατότητές του και εξελίσσουν τον ήχο του.

  • SHARE
  • TWEET