Martyrdod

Στα πλαίσια του πολυετούς συμβολαίου που έχουν υπογράψει με το δισκογραφικό label της Southern Lord, οι Martyrdod σηματοδοτούν την μετά από δύο χρόνια επιστροφή τους με τον δίσκο "Elddop", δείχνοντας να ανταποκρίνονται γερά στον απαιτητικό προγραμματισμό της μεγάλης αυτής metal δισκογραφικής.

Πράγματι, ενώ περίμενα πως με την συνεργασία αυτή το επίπεδο των Σουηδών θα πέσει κατακόρυφα, η νέα κυκλοφορία τους εμφανίζεται κλάσεις ανώτερη από τον προκάτοχό της, "Paranoia", και παρά το -εκ πρώτης όψεως- τρομακτικό πλήθος των δεκατεσσάρων κομματιών, δεν κουράζει ούτε είναι φλύαρη, ενώ διαθέτει κάποιες δυνατές στιγμές, μακριά όμως από το πρόσωπο που παρουσίασε η μπάντα στους πρώτους -και μέχρι στιγμής- καλύτερους δίσκους της.

Ενώ στα πρώτα βήματά τους οι Martyrdod φλέρταραν διαρκώς με το black και ακούγονταν πωρωτικά χαοτικοί, πλέον κινούνται σε πιο standard crust μελωδικά μονοπάτια όπως αυτά που ακούσαμε την τελευταία δεκαετία από την Σκανδιναβία, φέρνουν στο μυαλό συχνά-πυκνά τους συμπαθέστατους Φιλανδούς Unkind, τα φωνητικά τους είναι άρρωστα και εμπλουτίζουν την μουσική τους με επικά περάσματα και μελωδίες, εκπέμποντας έτσι και μία «folk-ίλα» που κατά καιρούς και αυτή αποτέλεσε μέρος του black metal.

Η συνταγή τελικά δεν είναι κακή. Ο δίσκος περιλαμβάνει κάποιες κομματάρες, όπως το "Synd" όπου γίνεται το «έλα να δεις» με κάτι εξαιρετικά κόλπα στις κιθάρες, το ομώνυμο, πωρωτικό και για ανελέητο χτύπημα "Elddop", την σχεδόν instrumental «μπαλάντα» "Martyren", αλλά και κομμάτια με τσίτα rock 'n' roll διαθέσεις, όπως για παράδειγμα το "En Jobbig Javel". Χωρίς πια να ενθουσιάζομαι, υπόσχομαι ότι αν ποτέ τους φέρει κανείς σε καμιά ανήλιαγη υπόγα στην Ελλάδα, θα βάλω πρώτος εγώ φωτιά για να σπείρω το χάος.