Marianne Faithfull

Είναι αξιοθαύμαστη η σταθερή ποιοτικά καριέρα που διανύει η Marianne Faithfull τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία (αν όχι και περισσότερο) όπου έχει κυκλοφορήσει το λιγότερο δύο θαυμάσιους δίσκους, αφενός το "Before The Poison" και αφετέρου το ..."Give My Love To London". Ναι, αυτό ήταν spoiler για τη συνέχεια του κειμένου.

Όπως συνήθως η Marianne Faithfull χρειάζεται δίπλα της συνθέτες, στιχουργούς και ενορχηστρωτές που να την καταλαβαίνουν και να αναδεικνύουν όλα τα συναισθήματα που η τραγικότητα της φωνής της μπορεί να δημιουργήσει. Προς τιμήν της αυτό δεν το αναζητά πάντα στους μουσικούς της γενιάς της αλλά και τους αρκετά πιο σύγχρονους. Στο "Give My Love To London" δεσπόζει ο Rob Ellis ο οποίος φαίνεται να έχει το γενικό πρόσταγμα στο καθαρά καλλιτεχνικό κομμάτι ενώ και Nick Cave έχει ισχυρή παρουσία  όχι μόνο επειδή συμμετέχει με δύο τραγούδια, αλλά και γιατί κάποιοι εκ των Bad Seeds, οι Warren Ellis και Jim Sclavunos, επίσης έχουν παρουσία στο δίσκο, ειδικά ο πρώτος έντονη. Κατά τα άλλα, το συνηθισμένο μίγμα τραγουδιών που είτε γράφτηκαν για την Faithfull είτε είναι διασκευές έχει αρκετά διαφορετική προέλευση αλλά και ύφος.

Από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν ανάμεσα στα άλλα μικρά αριστουργήματα, είναι το ομώνυμο που έχει στίχους της ίδιας και μάλιστα ιδιαίτερα αληθινούς. Ο χαιρετισμός που αποδίδει στο Λονδίνο ακούγεται ειλικρινής ενώ ο χαρούμενος ρυθμός που δίνει στο τραγούδι ο συνδημιουργός του, Steve Earle, έρχεται σε ταιριαστή αντίθεση με την νοσταλγία της φωνής  της Faithfull. Πιο κοντά στο μελαγχολικό ύφος με το οποίο έχει διακριθεί βρίσκονται οι έτερες, εξίσου καλές ηλεκτρικές στιγμές, των "Sparrows Will Sing" (σύνθεση του Roger Waters παρακαλώ και πρώτο single του δίσκου) και "True Lies", ενώ το ίδιο αλλά με την ακουστική κιθάρα πρωταγωνίστρια κάνει το "Love More Or Less". Το "The Price Of Love" πιστό στην αρχική σύνθεση των Everly Borthers προσεγγίζει ένα rhythm 'n' blues που θα μπορούσε να είχε βρεθεί στο "Raising Sand" των Plant-Krauss.

Με διαφορετικό ύφος αλλά στο ίδιο υψηλό ποιοτικό επίπεδο το "Falling Back" γραμμένο μαζί με την Anna Calvi είναι το πιο δραματικό του δίσκου τόσο λόγω ερμηνείας όσο και με την προσθήκη εγχόρδων να τονίζουν τον λυρισμό του. Τα δύο τραγούδια του Cave ("Late Victorian Holocaust", "Deep Water") είναι όμοια στη δομή τους αποτελώντας το ενορχηστρωτικό αντίβαρο στο "Falling Back" ως απλές αλλά συγκλονιστικές πιανιστικές μπαλάντες όπως και το "Going Home" μία εκτέλεση στο τραγούδι του Leonard Cohen από το πολύ πρόσφατο "Old Ideas", ίσως ανώτερη του αυθεντικού. Το "Mother Wolf" έχει μία ταυτόχρονα σκοτεινή και επική χροιά και τους θυμωμένους ή έστω απογοητευμένους στίχους που ταιριάζουν σε αυτή. Τελευταίο, αλλά όχι σε αξιολογική σειρά, το "I Get Along Without You Very Well" είναι η Kurt Weill-ική στιγμή που πάντα πρέπει να έχει στους δίσκους της η Faithful.

Έχοντας ήδη εκθειάσει όλα τα τραγούδια του άλμπουμ, είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με μία απίστευτα ολοκληρωμένη δουλειά που απλά δεν έχει fillers. Ιδανικό σημείο έναρξης της ενασχόλησης κάποιου μη μυημένου με την νεότερη δουλειά μίας αειθαλούς ερμηνεύτριας.