Mare Cognitum

Τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία στις one-man μπάντες, ανεξαρτήτως του χώρου στον οποίο κινούνται μουσικά. Δείχνουν μια αφοσίωση στο μουσικό όραμα του συνθέτη, το οποίο τις περισσότερες φορές αποτυπώνεται και στο αποτέλεσμα, με πειραματισμό αλλά και έλλειψη συμβιβασμών. Οι Mare Cognitum του Jacob Buczarski εμπίπτουν σε αυτή την ποιοτική κατηγορία μουσικών σχημάτων, με progressive black metal προσανατολισμό και «διαστημικό» στιχουργικό περιεχόμενο.

Σε τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις, το "Phobos Monolith" ξετυλίγει μια γκάμα συναισθημάτων και ηχητικών υφών, συνδυάζοντας την ατμόσφαιρα με την επιθετικότητα και το μανιασμένο riffing, με δυναμικές εναλλαγές που βοηθούν στο να αποφευχθεί η μονοτονία και η επανάληψη. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, "Weaving The Thread Of Transcendence", ξεκινά με μια επική αργόσυρτη εισαγωγή που μας βάζει στο κλίμα πριν αρχίσουν να ανεβαίνουν οι ταχύτητες, με τραχιά και μελωδικά riffs, ενώ τα τύμπανα δεν συνοδεύουν απλά, αλλά πολλές φορές πρωταγωνιστούν τόσο με εντυπωσιακά fills όσο και με syncopated παίξιμο στο hihat που δίνει μια ιδιαίτερη ρυθμική αίσθηση.

Σε τεχνικό επίπεδο, όλο το άλμπουμ είναι εντυπωσιακό, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη πως είναι το αποτέλεσμα δουλειάς ενός μόνο ατόμου. Η κιθαριστική δουλειά τόσο σε riffs όσο και σε leads είναι ευφάνταστη και η το layering στον ήχο βοηθά στην ανάμειξη όλων των επιμέρους στοιχείων σε ένα συμπαγές σύνολο. Τα τύμπανα πέραν των αναμενόμενων blastbeats παρουσιάζουν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, ενισχύοντας την προοδευτική προσέγγιση του δίσκου, ενώ η παραγωγή χωρίς να είναι κρυστάλλινη, είναι αρκετά διαυγής για να ξεχωρίζουν τα όργανα, χωρίς όμως να χάνει και την black metal μουντάδα που χρειάζεται για να δημιουργήσει μια επιβλητική ατμόσφαιρα.

Το “Entropic Hallucinations” είναι μια οκτάλεπτη επίθεση, με death metal στοιχεία στο riffing, ανεβασμένες ταχύτητες και tremolo leads που κάνουν δίνουν έναν μελωδικότερο τόνο, ενώ το “Noumenon” που ακολουθεί επιστρέφει σε mid-tempo καταστάσεις, έντονη παρουσία πιάνου και αποτελεί μάλλον την πιο ατμοσφαιρική στιγμή του δίσκου. Κλείσιμο με το "Ephemeral Eternities", το οποίο συνδυάζει όλα τα παραπάνω στοιχεία, αρκετά σκοτεινό ιδιαίτερα στα φωνητικά, αφήνει μια επική αίσθηση και μια επιθυμία για μια ακόμη ακρόαση.

Στιχουργικά το άλμπουμ καταπιάνεται με υπαρξιακές αναζητήσεις, την οντότητα του ατόμου μέσα στο αχανές σύμπαν, ξεφεύγοντας από την τυπική black metal θεματολογία, χωρίς όμως να αποφεύγεται και η επιτήδευση σε κάποια κομμάτια. Εξυπηρετεί πάντως το μουσικό περιεχόμενο δίνοντας ένα ακόμη κομμάτι προς εξερεύνηση στον ακροατή.

Μια άψογη δουλειά λοιπόν για φίλους του ατμοσφαιρικού-progressive black metal, ένας καλοδουλεμένος δίσκος γεμάτος μυστικά και λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται με το πέρασμα του χρόνου, θα συντροφεύσει τις μελαγχολικές χειμωνιάτικες νύχτες όσων αρέσκονται στην εσωτερική ανασκόπηση του εαυτού τους.