Marco Campanella

Κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μου ένα cd κάποιου «βιρτουόζου» κιθαρίστα έχω ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία νιώθω ότι τιμωρούμαι για κάποιο μεγάλο κακό που έχω κάνει στη ζωή μου, από την άλλη νιώθω ευχάριστα γιατί αντιλαμβάνομαι ότι έχω την ευκαιρία να εκτίσω την ποινή μου και να αφεθούν οι αμαρτίες μου.

Πώς όμως καταλαβαίνεις του οιωνούς πριν καν ακούσεις το cd; Καταρχήν δεν υπάρχει όνομα συγκροτήματος, αλλά η δουλειά αποδίδεται πάντοτε σε έναν μουσικό. Δεύτερο, ο μουσικός αυτός ποζάρει σε όλες τις φωτογραφίες αγκαζέ με την κιθάρα του. Τρίτο, η παραγωγή έχει γίνει από τον ίδιο. Τέταρτο, και πιο ανησυχητικό, όταν στην πρώτη σελίδα εσωφύλλου αναφέρεται ρητώς ο εξοπλισμός που χρησιμοποιεί (ποιά κιθάρα, ποιός ενισχυτής, ποιά πεταλάκια...).

Όπως θα καταλάβατε μέχρι τώρα, ο Marco Campanella ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις. Ευτυχώς όμως για εμένα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ό,τι φοβόμουν. Αρχικά με σώζει η μόλις 20λεπτη διάρκεια του cd (πρόκειται για E.P. ουσιαστικά). Επιπλέον, ως εκ θαύματος, ο Campanella δεν shreddάρει. Όχι όσο θα μπορούσε τουλάχιστον. Είναι φανερό ότι ακολουθεί τη rock/metal προσέγγιση που θέλει και κάμποσες δόσεις κλασικής μουσικής να παρεισφρύουν (σχολή Malmsteen / Blackmore), οπότε η μελωδία είναι σημαντική στο αποτέλεσμά του. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, δεν τα καταφέρνει και άσχημα να παίξει κάποιες πραγματικά αξιόλογες μελωδίες (οι δύο διασκευές από τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Kiko Loureiro των Angra ομολογουμένως ξεχωρίζουν). Τέλος, είναι σημαντικό ότι αναγνωρίζει την αξία και των υπολοίπων οργάνων στο σύνολο, δίνοντας χώρο κυρίως στα πλήκτρα να συνεισφέρουν.

Τα άσχημα τώρα. Αυτό που παρουσιάζει στο "Vertigo" δεν είναι σε καμία περίπτωση ολοκληρωμένη δουλειά, παρά παράθεση αποσπασματικών ιδεών. Απόδειξη αυτού ότι δύο από τις έξι συνθέσεις του τελειώνουν με μάλλον απότομο fade out. Επιπλέον, η παραγωγή είναι κακή, με την κιθάρα φυσικά να ακούγεται πολύ καθαρά, αλλά τα πλήκτρα και κυρίως τα drums να υποφέρουν (λογικό, αφού πρόκειται ουσιαστικά για αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία). Τέλος, οι εκτελέσεις του θα δούλευαν καλύτερα ως μέρος μίας συνολικότερης ιδέας (π.χ. solo κάποιου τραγουδιού), καθώς ελάχιστες έχουν ένα κεντρικό μοτίβο στο οποίο να επανέρχεται ή/και να είναι ικανό να κρατήσει ψηλά το ενδιαφέρον.

Παρ' όλα αυτά, θα πρέπει να ομολογήσω ότι, ενώ συνήθως τέτοιου είδους κείμενα τελειώνουν με την παραίνεση που ξεκινάει από το «get a band» και μπορεί να φτάσει μέχρι το «get a life», στην περίπτωση αυτή οφείλω να πω ότι υπάρχει μέλλον στη solo δισκογραφία του Marco Campanella, αλλά θα χρειαστεί ακόμα αρκετή προσπάθεια ώστε να αξίζει κάποιος να επενδύσει χρόνο και χρήμα σε μία δουλειά του.

Φθηνά τη γλίτωσα αυτή τη φορά, μάλλον το αμάρτημά μου ήταν μικρό.