Manu Chao

Στις μέρες μας θαρρώ, πιο ξεκάθαρα από ποτε, ζούμε την παγκοσμιοποίηση ως αυξανόμενο μέρος της πραγματικότητας μας. Σαφώς τη ζούμε και στην μουσική μας. Λίγο πολύ τα μουσικά ρεύματα έχουν πάρει μία πιο τυποποιημένη μορφή, ανεξαρτήτως προελεύσεως καλλιτέχνη. Είμαι βέβαιος πως για αυτούς που αποζητούν μια πιο παγκόσμια (και όχι παγκοσμιοποιημένη) μουσική, η κυκλοφορία του καινούριου δίσκου του Manu Chao είναι μία ευχάριστη είδηση.

Το "La Radiolina" λοιπόν είναι πλέον γεγονός. Έξι χρόνια μετά το "Próxima Estación: Esperanza" ο Manu Chao ειναι εδώ με μία μουσική που για ακόμα μία φορά αποτελεί τομή μεταξύ πάμπολλων κουλτουρών, αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα της καθεμιάς. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι ένας καλλιτέχης που τραγουδάει σε επτά-οκτώ γλώσσες (!) και παίζει μέσα μουσικές απο Λατινική Αμερική, Δυτική Ευρώπη και Αφρική, δύσκολα μπορεί να κόψει το αποτέλεσμα στα μέτρα του. Κατα την άποψη μου ο Chao το πέτυχε αυτό στο "Próxima estación:..." και το επιτυγχάνει και εδώ.

Αυτό που έχουμε στο "La Radiolina" είναι ένας δίσκος που ροκάροντας θέλει να περάσει τα μηνύματα του, όπως επίσης να σε ταξιδέψει και να σε φέρει σε επαφή με άλλες κουλτούρες. Και λέω ροκάροντας, γιατί στους προηγούμενους δίσκους του ο Chao είχε μία πιο εναλλακτική / πανκ προσέγγιση. Σε αυτή την κυκλοφορία το reggae / dub ύφος έχει δώσει τη θέση του στην ηλεκτρική, ο ήχος της οποίας αποτελεί πλέον πιο βασικό συστατικό του όλου. Όχι τόσο σκληρός, όσο μελωδικός, μετρημένος και προσαρμοσμένος ώστε να εναγκαλιάζει τις υπόλοιπες μουσικές που συνοδεύει.

Ο δίσκος αποτελείται από 21 κομάτια συνολικής διάρκειας 51 λεπτών. Συνήθως τα πιο up-tempo κομμάτια είναι και τα πιο ροκ, ενώ τα πιο χαλαρά τα πιο world. Το "Raining In Paradize", που αποτέλεσε και το single του δίσκου, είναι απο τα πιο up-tempo και χαρακτηριστικά του νέου ήχου του Manu Chao. Καθώς το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο, tempos και ρυθμοί αλλάζουν, κάτι που δίνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον δίσκο.

Η ισπανόφωνη μουσική είναι σχεδόν παντού. Αλλού θα ακούσετε κουβανέζικους ρυθμούς, αλλού πιο λατινοαμερικάνικους, ενώ το "Me Llaman Calle" συνοδεύουν flamenco κιθάρες. Τα περισσότερα κομμάτια είναι τραγουδισμένα στα ισπανικά. Το "The Bleedin Clown" και το "Raining In Paradize" είναι στα αγγλικά, δύο άλλα κομμάτια είναι στα γαλλικά, ενώ επίσης υπάρχει ένα κομμάτι στα ιταλικά και ένα στα πορτογαλικά. Συνολικά, δεδομένου και του πλήθος και της διάρκειας των κομματιών, ο δίσκος μου έδωσε πιο πολύ την εντύπωση μιας συλλογής ιδεών και συνθέσεων, παρά ενός άλμπουμ με την παραδοσιακή έννοια. Διάφορα κομμάτια μέσα στο άλμπουμ βασίζονται σε ίδια riffs. Αυτό για εμένα είναι ίσως το μοναδικό αρνητικό σημείο στο δίσκο, αλλά ακριβώς επειδή οι συνθέσεις είναι μικρές, δεν είναι κάτι που κουράζει.

Απο εκεί και πέρα το "La Radiolina" είναι ένας ευρύς και πολύπλευρος δίσκος, ένας δίσκος που σίγουρα θέλει παραπάνω απο μια-δυο ακροάσεις για να καταλάβεις αυτά που έχει να δώσει. Αυτό το βάθος συνίσταται αφενός μεν στα της μουσικής, αφετέρου δε στον στίχο του Chao. Έντονοι κοινωνικοί και πολιτικοί προβληματισμοί φαίνονται παντού. "Siberia", "¿Y Ahora Que?", "Mala Fama" είναι τραγούδια που θέλουν εκτός από το να ταξιδέψουν τον ακροατή στον κόσμο, να τον προβληματίσουν για τα όσα συμβαίνουν. Πόλεμοι, πείνα, ανεργία, πολιτική είναι απο τα πράγματα πάνω στα οποία ο Chao θέλει να περάσει τους προβληματισμούς του και την αυστηρή κριτική του. "Infinita tristesa, infinita pobreza" (ατελείωτη θλίψη, ατελείωτη φτώχεια) τραγουδάει και κατόπιν τα χώνει απευθείας στον Bush και τις Η.Π.Α..

Θεωρώ πως θέλει μεγάλο ταλέντο προκειμένου να κάνεις μουσική την οποία μπορεί να ακούσει ο καθένας, ήρεμη και μελωδική που απευθύνεται στο κάθε αυτί και η οποία ταυτόχρονα περνάει τα μηνύματα που θέλεις να στείλεις. Όπως επίσης θέλει μεγάλο ταλέντο για να καταφέρεις το συγκερασμό πολιτισμών και μουσικών που ο Manu Chao επιτυγχάνει στους δίσκους του. Για αυτούς τους λόγους το "La Radiolina" είναι ένας δίσκος που αξίζει τον κόπο να ακούσετε. Η ιστοσελίδα του Manu Chao είναι www.manuchao.net και το myspace www.myspace.com/manuchao.