Mantar

The Modern Art Of Setting Ablaze

Nuclear Blast (2018)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 17/08/2018
Τι πάει να πει δεν πάνε τα μπάσα πιο δυνατά;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Mantar έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο mission statement και μέχρι στιγμής παραμένουν πιστοί στην γραμμή του να παίζουν όσο πιο δυνατά και βίαια μπορούν. Αν και πρεσβεύουν έναν ήχο ο οποίος δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλη ευελιξία, το νέο άλμπουμ έχει ξεκάθαρες ενδείξεις εξέλιξης.

Πιο συγκεκριμένα, έχουν πλέον ξεπεράσει το ενορχηστρωτικό μειονέκτημα του ντουέτου και του γεγονότος ότι δεν έχουν μπάσο και εμπλουτίζουν τον ήχο τους με ευδιάκριτα στρώματα από δεύτερες και τρίτες κιθάρες, αλλά ακόμα και μία συνετή παρουσία πλήκτρων, τα οποία ίσα-ίσα που μπορείς να τα προσέξεις, όπου σπανίως κάνουν την εμφάνιση τους.

Για ακόμη μία φορά η αντιστάθμιση της απουσίας μπάσου υπερκαλύπτεται από τις εξωφρενικά σηκωμένες μπάσες συχνότητες στη παραγωγή δημιουργώντας ένα εκκωφαντικό αποτέλεσμα ακόμα και σε χαμηλή ένταση αναπαραγωγής. Για παράδειγμα, ακόμα και η μπότα των τυμπάνων έχει μια εξεζητημένη δόση χαμηλών συχνοτήτων, που σου τρυπάει τον εγκέφαλο. Η παραγωγή αν και καθαρότατη, διατηρεί τη βρωμιά και τη λάσπη που απαιτεί ο ήχος και ακούγεται πραγματικά τερατώδης, αν και σε σημεία - μετά από πολλές ακροάσεις- ενδεχομένως να δημιουργεί μία κόπωση στον ακροατή, αφού δεν είναι ιδιαίτερα φιλικός στο αυτί.

Σε συνθετικό επίπεδο τα πράγματα έχουν επίσης ανέβει. Η μονοδιάστατη δομή των τραγουδιών αποτελεί παρελθόν και οι Mantar δίνοντας περισσότερο σημασία στα riff, αγγίζουν με ευλάβεια και διακριτικότητα περισσότερο τις επιρροές που προέρχονται από το βασίλειο του stoner, του black, του death, αλλά και από τα χωράφια του post, όπως το αντιλαμβάνονται οι Neurosis.

Ταυτόχρονα τα φωνητικά του Hanno έχουν γίνει κάπως πιο ακραία και πιο βαριά, ενώ οι ρυθμοί του Erinc αν και έχουν απλοποιηθεί ελαφρώς είναι ξεκάθαρα προς όφελος του groove.

Στο «"he Modern Art Of Setting Ablaze" οι Mantar με προσωπικό μου αγαπημένο το "Obey The Obscene" μας παρουσιάζουν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν συνθέσει στα τρία άλμπουμ και το ένα EP τους, αλλά και μερικά απλά μέτρια που γεμίζουν την διάρκεια του δίσκου, χωρίς όμως κανένα να αποτελεί σημάδι σοβαρής αδυναμίας. Το τρίτο τους άλμπουμ είναι σαφώς πιο πολύπλευρο, πιο σύνθετο, πιο θορυβώδες και πιο δουλεμένο από τα δύο προηγούμενα. Οι Mantar για μία ακόμα φορά ανεβάζουν πιο ψηλά τον περίεργο και ιδιόρρυθμο μουσικό τους πήχη όσο και το μπάσο στην κονσόλα της μίξης.

  • SHARE
  • TWEET