Manning

Charlestown

F2 (2010)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 02/12/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τον Guy Manning τον ήξερα ως όνομα από τις κυκλοφορίες του στην τρέχουσα δεκαετία. Πάντα συνοδευόταν από τις λέξεις «αξιόλογος» και «πολυοργανίστας», αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα σοβαρά με την καριέρα του με το συγκρότημα (;) των Manning. Αυτό όμως άλλαξε μετά τη συμμετοχή του ως βασικό κομμάτι των αγαπημένων Tangent. Και φέτος που βγάζει ίσως την πιο μεστή δουλειά του δε μπορούμε παρά να του αποδώσουμε το σεβασμό που δικαιούται.

Με μία (όχι και πολύ σύντομη) φράση θα λέγαμε ότι το "Charlestown" είναι σαν ο Ian Anderson να αποφάσισε να ξαναηχογραφήσει το "A Passion Play" με τους Transatlantic (μια που είναι και της μόδας) για συγκρότημα, τους Yes guest μουσικούς και τον Chris De Burgh να συνθέτει εκ νέου τα τραγούδια! Μπερδευτήκατε; Ε, πώς αλλιώς θα κρατήσω την προσοχή σας και στις επόμενες παραγράφους;

Αν ήθελε κανείς να χωρίσει την ιστορία του prog rock σε τρεις εποχές θα ξεκινούσε σίγουρα από τα θρυλικά τέλη '60s και τα '70s, θα περνούσε στο neo-prog των '80s και από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και μετά διανύουμε αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ το τρίτο κύμα του prog, που συχνά συγγενεύει και με το progressive metal. Ο Manning ανήκει σαφώς σε αυτή την κατηγορία, αν και αντί να κινηθεί προς το metal, κρυφοκοιτάει προς αυτούς που τα ξεκίνησαν όλα. Ίσως αυτό να είναι και αναπόφευκτο, λόγω της ομοιότητας της φωνής του με αυτή του ηγέτη των Jethro Tull, όχι μόνο στη χροιά της φωνής, όσο κυρίως στον τρόπο που τραγουδάει. Το "Clocks" είναι ένα πολύ ταιριαστό παράδειγμα και προφανώς ο ίδιος δε χαλιέται με τη σύγκριση, ειδάλλως θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει φλάουτο, κάνοντας την αντιπαράθεση ακόμα πιο άμεση.

Αν αυτό είναι το πρώτο χαρακτηριστικό που προσέχει κανείς, ακολουθούν κατά πόδας άλλα δύο. Το ένα αφορά στην έμφαση στη μελωδία. Μην περιμένετε να ακούσετε εδώ συνεχόμενες επιδείξεις τεχνικής επάρκειας και μακρόσυρτα σόλο. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τις εναλλαγές μελωδικών κατευθύνσεων, που μάλιστα σπανίως κρατάνε ένα κεντρικό μοτίβο. Παρ' όλα αυτά, η μετάβαση από τη μία στην άλλη γίνεται με ομαλό τρόπο και πουθενά αυτό δε βρίσκει καλύτερη εφαρμογή από το 35λεπτο ομώνυμο κομμάτι, που αποτελεί και την πιο μεγαλεπίβολη στιγμή του δίσκου. Είναι ευδιάκριτο το σε ποια σημεία θα μπορούσε να σπάσει σε μικρότερα τραγούδια, είναι όμως ακόμα πιο σαφές ότι δουλεύει καλύτερα ως σύνολο και αυτό του πιστώνεται.

Δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μία αναφορά και στην ποικιλία ήχων και οργάνων που στολίζουν το "Charlestown". Μόνο τα όργανα που ο ίδιος ο Manning παίζει να κοιτάξουμε, αρκεί για να πάρουμε μία εικόνα, αφού ξεκινάν από τη δωδεκάχορδη ακουστική, περιλαμβάνουν όλα τα τυπικά rock όργανα και καταλήγουν ακόμα και στο μπουζούκι. Αν σε αυτά προσθέσετε και τις πολύτιμες και καθοριστικές συμμετοχές από φλάουτο, βιολί, τσέλο και σαξόφωνο, ολοκληρώνεται η εικόνα του τι διαδραματίζεται σε αυτό το δίσκο.

Αν κάποιος υποστηρίξει ότι το να βγάλεις ένα επικών διαστάσεων prog αριστούργημα, όπως το τραγούδι "Charlestown", είναι εύκολο (!) και ότι η αξία του τραγουδοποιού φαίνεται στα απλά και άμεσα τραγούδια, υπάρχει κάτι και για την περίπτωσή του. Εδώ είναι που μπαίνει και η παρομοίωση με τον Chris De Burgh και όσοι δεν έχετε μελετήσει τη δισκογραφία του παρακαλώ να μην ξινίζετε τις φάτσες σας. Γιατί τόσο σύντομες επικολυρικές αλλά και άμεσα ερωτεύσιμες ιστορίες, όπως π.χ. το "The Man In The Mirror", μόνο ο Ιρλανδός μπορούσε να σκαρφιστεί.

Μοναδικό παράπτωμα, που σαφώς συγχωρείται, είναι το "T.I.C.", το οποίο προσπαθεί να κινηθεί κάπου ανάμεσα σε rock και funk (πάντα φυσικά σε prog πλαίσια), αλλά κάνει σαφές ότι δεν είναι και πολύ στο στυλ του. Υποθέτω ότι για αυτό γρήγορα εγκαταλείπεται και χάνεται σε Jethro Tull-ικά μονοπάτια μία ακόμα φορά. Το δε φινάλε (αλήθεια, "Finale" λέγεται το κομμάτι) επανέρχεται ακόμα πιο δριμύ στις γνώριμες κλιμακωτές περιπλοκές, με αρκετές στρώσεις πλήκτρων, και είμαι σίγουρος ότι θα αγαπηθεί από τους λάτρεις του είδους.

Χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και σπρώξιμο, ο Guy Manning αναδεικνύεται στα μάτια μου ως το νέο κέντρο ενδιαφέροντος στο progressive rock και θα προσπαθώ να τον παρακολουθώ στενά από τούδε και στο εξής. Αλλά ακόμα και αν αυτό εδώ το "Charlestown" αποδειχθεί η κορωνίδα του, πάλι είναι ένα επίτευγμα άξιο επιβράβευσης. Aπό εμένα «Πρόταση του Μήνα» και ίσως όχι μόνο...
  • SHARE
  • TWEET