Manes

Τώρα μάλιστα. Όταν μιλάμε για δημιουργία και έμπνευση και μουσική  πρόοδο οι Manes είναι ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου. Βέβαια η μπάντα από το Trondheim είναι δύσκολη περίπτωση.

Για κάποιους δεν υπάρχουν συγκεκριμένα μουσικά είδη που περιγράφουν με μία λέξη την μουσική των Manes γιατί τα υπάρχοντα είδη είναι ίσως ξεπερασμένα ή ίσως είναι πολύ καινούριο αυτό που κάνουν οι Νορβηγοί για να έχει αποκτήσει ταμπέλα.

Πολύ θα ήθελα να ισχύει κάτι τέτοιο γενικώς στο μουσικό σύμπαν μας, αλλά όπως και να έχει στην περίπτωση των Manes ο άκρατος πειραματισμός που διαγράφει την υπερπαραγωγική καριέρα τους περιπλέκει τα πράματα.

Στα τέλη της δεκαετίας των '90s πολλά συγκροτήματα πέρασαν μια ιδιόμορφη περίοδο διεύρυνσης του ήχου τους από τους Metallica ως τους Paradise Lost, τους Anathema και τους My Dying Bride. Η Νορβηγία δεν έμεινε ακριβώς ανεπηρέαστη από αυτό το κύμα και συγκροτήματα, τα οποία πρέσβευαν ίσως και με κάποια αυστηρότητα το black metal, άνοιξαν τους ορίζοντες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Ulver, οι In The Woods, αλλά ακόμα και οι Dodheimsgard μπορεί να πει κάποιος τολμηρός.

Οι Manes σε μια παράδοξη -αφού υπάρχει ακόμα το black alter ego τους οι Manii- και παράλληλη γραμμή με τους Ulver εγκατέλειψαν το metal γενικώς και στράφηκαν σε πιο ηλεκτρονικές γραμμές χωρίς όμως να ξεχνούν τα αναλογικά όργανα μια αμιγώς rock μπάντας.

Το "Slow Motion Death Sequence" διατηρεί την αβάσταχτη μελαγχολία των Manes -που μόνο οι Σκανδιναβοί ξέρουν να δημιουργούν- προσθέτοντας όμως στο μείγμα μερικές πιο mainstream πινελιές, οι οποίες καθιστούν τον δίσκο προσιτό ακόμα και στους fan των Ghost για παράδειγμα.

Η επαφή του άλμπουμ με τον αμιγώς σκληρό ήχο είναι επιδερμική, αλλά οι ηλεκτρικές κιθάρες μπορούν ακόμα να κρατούν τους Manes κοντά στο rock και metal κοινό, ενώ ο φίλοι των Depeche Mode και του pop γενικώς μπορούν κοιτούν από κοντά με μεγάλη άνεση.

Η διάρκεια των εννέα τραγουδιών έχει κατά μέσο όρο τα τέσσερα λεπτά, επομένως για όσους είδαν την λέξη πειραματισμός και τρόμαξαν, δεν υπάρχει λόγος πανικού, αφού το "Slow Motion Death Sequence" είναι -όπως είπα- εξαιρετικά προσβάσιμο.

Το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου "Endetidstegn", το οποίο δικαίως λειτουργεί και ως το single του δίσκου είναι με διαφορά το προσωπικό αγαπημένο μου, αλλά στα τραγούδια που κυρίαρχο λόγο έχουν η Ana Carolina Ojeda των Mourning Sun και η  Anna Murphy (πρώην-Eluveitie), τα πράγματα είναι εντυπωσιακά καλύτερα.

Ο βασικός τραγουδιστής των Manes, o Asgeir Hatlen, ενδέχεται να προβληματίσει τους πιο αμύητους, καθώς η ομοιότητα της χροιάς του με αυτής του Ozzy  είναι επικίνδυνη. Φυσικά δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα, αφού η ερμηνεία του είναι εξαιρετική, αλλά γενικώς θεωρώ ότι αποτελεί μια πληροφορία που πρέπει να είναι εκεί έξω ρε παιδί μου.

Οι χαμηλοί γενικά τόνοι του δίσκου και η καθολική έλλειψη εξάρσεων βέβαια δεν ευνοούν -στην περίπτωσή μου τουλάχιστον- τη συχνότητα των ακροάσεων, αλλά αυτό δεν σταματά το "Slow Motion Death Sequence" να είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον δίσκος με βάθος και ποιότητα, που σε αφήνει κάθε φορά να ανακαλύψεις κάτι καινούριο, ενώ ήταν από την πρώτη στιγμή εκεί να σε κοιτάει κατάμουτρα.