Malison Rogue

Malison Rogue

Inner Wound (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 26/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όμορφή μου Σουηδία, συνεχίζεις να βγάζεις λαγούς απ' το καπέλο σου με καταιγιστικούς ρυθμούς και αφήνεις εμάς σε αγχωμένες κυνοδρομίες να προσπαθούμε να προλάβουμε το επόμενό σου εκ του μηδενός δημιούργημα. Δε θα επεκταθώ στα πολυάριθμα μουσικά χωράφια που οργώνεις, μοναχά θα σταθώ στις νωπές δονήσεις από το ντεμπούτο των Enforcer, οι οποίες ακόμα ταρακουνούν τη heavy metal κοινότητα. Πάνε τρία μόλις χρόνια. Και αν μουσικά ελάχιστη είναι η σχέση του εν λόγω δίσκου με το "Malison Rogue", εκεί που πρέπει να καταλήξουμε είναι ότι αφενός έχουμε ακόμα ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο μπάντας εκ της Σουηδίας και αφετέρου πρόκειται επίσης για μια κυκλοφορία που γεννά ένα σημαντικότατο ερώτημα... Ένα ερώτημα που καλείται να απαντήσει κάθε μουσικόφιλος σε κάποιο σημείο της ζωής του: το πόση αξία δύναται να προσδώσει σε ένα δίσκο που δεν κάνει απολύτως τίποτε άλλο παρά να αποδίδει απροκάλυπτους φόρους τιμής στα συγκροτήματα που αγαπάει, σε βαθμό μηδενικής πρωτοτυπίας. Και το δίλημμα γιγαντώνεται αν μιλάμε για τόσο ποιοτικές και καλοδουλεμένες συνθέσεις όσο στα δύο αυτά ντεμπούτα.

Δε χρειάζονται παραπάνω από έξι με επτά δευτερόλεπτα από όταν πατήσεις το play και το εναρκτήριο "Friend Or Foe?" σου βροντοφωνάζει Queensryche, οι οποίοι είναι πανταχού παρόντες κατά τα 40 λεπτά του δίσκου, είτε με έμμεσες αναφορές, είτε με άμεσες, όπως το ξεκίνημα του "The Pain You Cause", παρμένο από riff του "Suite Sister Mary" - και όσο κι αν μειδιάσεις όταν παρατηρείς τα εν λόγω δάνεια, μιλάμε για 'ryche διάολε, για τις καλύτερες επιρροές που θα μπορούσε να έχει ποτέ κανείς. Άλλες εμφανείς αγάπες των Malison Rogue συμπεριλαμβάνουν τους Angra περιόδου "Angel's Cry", τους Fates Warning, τους Kamelot και τους Iron Maiden. Περί prog/power, λοιπόν, ο λόγος αγαπητέ ταμπελάκια. Οι μήνες που έχουν περάσει από την κυκλοφορία του "Malison Rogue", μήνες λιωσίματος του εν λόγω δισκακίου, μετριάζουν τις τύψεις για ετούτη την καθυστερημένη -χρονικά- κριτική, επειδή τώρα πια είμαστε σίγουροι ότι είναι η ψυχή των Malison Rogue που μας συμπαρέσυρε στη δίνη του εκπληκτικού αυτού δίσκου, καθότι δίχως αυτή θα μιλούσαμε για κενή, επιφανειακή κυκλοφορία που γρήγορα θα ξεφούσκωνε. Οι επιρροές υπήρξαν απλά το μέσο που είχαν στη διάθεσή τους και δε δίστασαν στιγμή να το χρησιμοποιήσουν.

Ο δίσκος κυλάει νεράκι και είναι αδύνατον να μην περάσει καλά μαζί του όποιος έχει ακόμα μια ειλικρινή θέση στην καρδιά του για τα προαναφερθέντα συγκροτήματα. Είναι πρακτικά αδύνατον - και συγχωρέστε με, αλλά είμαι κάθετος σε αυτό. Καθεμία από τις οκτώ συνθέσεις μπορεί άνετα να οικειοποιηθεί τον τίτλο του δυνάμει single, καθώς οι Malison Rogue έχουν το ταλέντο να παντρεύουν αβίαστα πιασάρικα riff με κολλητικές μελωδίες, πάνω στις οποίες κεντάει η δυναμική φωνή του Scott King. Ωστόσο, η τριάδα που κλείνει το δίσκο μοιάζει να περιλαμβάνει τις δυνατότερες συνθέσεις. Το πιο μεγάλο και τρόπον τινά το πιο progressive κομμάτι του δίσκου, "Scars", με το λυρικό ρεφραίν που σε σκλαβώνει, ακολουθείται από το σφηνάκι-δυναμίτης "We 're All Born Sinners", ώστε να κλείσει ο δίσκος με το μεγαλεπήβολο "Everything Fades", όπου συναντάμε συγκλονιστικό ντουέτο αντρικής-γυναικείας φωνής, κατ' αναλογία με ξέρετε-ποιους. Δε ζούμε σε εποχές που βγαίνουν σωρηδόν Jester's March, Throes Of Sanity, εποχές που όποια πέτρα κι αν σήκωνες έβρισκες από κάτω άγνωστα συγκροτήματα με ένα μόνο εκπληκτικό κομμάτι σε κάποια άγνωστη metal συλλογή (aka Sadwinder) και, σύμφωνοι, οι Malison Rogue έχουν αρκετές πιο power αναφορές, αλλά αγκαλιάστε τους διότι η μουσική που παίζουν μοιάζει να έχει ξεχαστεί αυτές τις μέρες και ετούτα τα παλικάρια δείχνουν ικανά για μεγάλα πράγματα.
  • SHARE
  • TWEET