Madrugada

Αν μπορούμε να κατηγορήσουμε για κάτι τους Madrugada αυτό είναι το ότι δε μπορούν να ξεφύγουν με τίποτα από τις σκιές των μουσικών που τους έχουν επηρεάσει ώστε να καταφέρουν να φτιάξουν μια δική τους ηχητική ταυτότητα που να τους κάνει να ξεχωρίζουν. Βέβαια η προσπάθεια έγινε με την κυκλοφορία του πολύ καλού "Grit" αλλά απ' ό,τι φαίνεται μέσα από τη νέα τους κυκλοφορία με τίτλο "The Deep End", οι Madrugada έμειναν στην προσπάθεια.

Το "Deep End" είναι μία αμήχανη στιγμή του συγκροτήματος και διακρίνεται από μια γενικότερη πλαδαρότητα, με άνευρα κομμάτια στο μεγαλύτερο μέρος του και από μια γενικότερη έλλειψη έμπνευσης. Όσο για το αν ψάχνετε πρωτοτυπία στον ήχο των Madrugada, σίγουρα δε θα τη βρείτε σε αυτόν τον δίσκο, αφού ακόμα και οι λίγες πραγματικά καλές στιγμές του σου δίνουν την εντύπωση ότι σίγουρα τις έχεις ακούσει και κάπου αλλού, όπως για παράδειγμα τα πολύ καλά "Running Out Of Time" και "Ramona" τα οποία θα μπορούσαν να ήταν out-takes από τις πρώτες δουλειές του Nick Cave ή το "The Lost Gospel" το οποίο άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σε κάποιο δίσκο των Tindersticks. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου αδιαμφισβήτητα είναι το "Stories From The Street" στο οποίο οι Madrugada παντρεύουν το rock με Ανδαλουσιανά ηχοχρώματα, κάτι που σαφώς έχει ξαναγίνει και από άλλους μουσικούς αλλά φαίνεται ότι οι Madrugada μπορούν να γράψουν μικρά διαμάντια αν καταφέρουν και αφομοιώσουν τις επιρροές τους αντί να τις αντιγράφουν. Το "Sail Away" είναι μια πολύ καλή σπουδή πάνω στον ήχο του Neil Young, άλλωστε και ο τίτλος του παραπέμπει σε αυτόν, με την οποία οι Madrugada μας χαρίζουν μία από τις πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές του δίσκου.

Οι Madrugada με την κυκλοφορία του "The Deep End", άλλα και με τη μέχρι τώρα πορεία τους, μας δείχνουν το πώς ένα group με το σωστό promotion μπορεί όχι απλά να κάνει καριέρα αλλά να θεωρείται και ως ένα από τα πλέον σημαντικά και επιδραστικά συγκροτήματα της γενιάς του, χώρις ουσιαστικά να έχει προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Σε τελική ανάλυση είναι αρκετό για να χαρακτηριστεί καλός ένας δίσκος το να λειτουργεί απλά σαν ένα καλό ηχητικό background ή πρέπει να έχει να προσφέρει και κάτι πέρα από αυτό; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Ελπίζω οι Μadrugada να καταφέρουν να ξεφύγουν κάποια στιγμή από τις εμμονές τους γιατί σίγουρα μπορούν και αξίζουν να μας προσφέρουν κάτι καλύτερο και πιο ουσιαστικό από το "Deep End".