Madrugada

Madrugada

EMI (2008)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 19/12/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η μπλε ώρα έφτασε. Το αντίο των Madrugada αντήχησε, τον Νοέμβρη, στο Όσλο, και μια επιφανής μπάντα, που αγνοήθηκε από τον αγγλοσαξονικό κόσμο, επισφράγισε την καριέρα της με μια γλυκά πένθιμη περιοδεία, η οποία ακολούθησε ένα άλμπουμ ρέκβιεμ, από βελούδο και γυαλόχαρτο. Ομολογώ πως, σαν άπιστος Θωμάς, σκάλισα τις πληγές του μάρτυρα καλλιτέχνη και χαμηλώνω το βλέμμα, σφίγγοντας τα δόντια για τον πολυετή σνομπισμό. Οι Madrugada είναι άλλο ένα συγκρότημα που απόλαυσε της λατρείας του ελληνικού κοινού, ενώ η υδρόγειος το αγνοούσε. Αν η μετάνοιά μου έρχεται σήμερα, αυτό δεν το μετανιώνω. Το έργο των Madrugada είναι όμορφο, ενδιαφέρον, συγκινητικό, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν έμοιαζε ιδιοφυές.

Μετά τις ηχογραφήσεις του "Madrugada", ο θάνατος του Robert Buras μετέτρεψε το άλμπουμ σε αποχαιρετιστήριο και η ειρωνεία της μοίρας ήθελε το κύκνειο άσμα να αποτελεί το ζενίθ της έμπνευσης. Ο ήχος της κιθάρας του νεκρού κιθαρίστα στοιχειώνει αυτό που βλέπω σαν εκδίκησή στο θάνατο. Οι άριστες συνθέσεις και η βλοσυρή τους αποτελεσματικότητα μας χαρίζουν την πιο εύχρηστη κάθαρση. Τα συστατικά είναι εκλεκτά. Η πιο σκοτεινή νοσταλγία των REM συναντά την πιο αποpunkοποιημένη εκδοχή των Cramps. Η πηχτή θλίψη του Nick Cave παντρεύεται έναν πιο ηλεκτροφόρο Leonard Cohen. Είναι γεγονός ότι οι επιρροές ήταν και είναι πάντα κραυγαλέες, αλλά, εν προκειμένω, η απόδοση των οικείων αναφορών μοιάζει εκθαμβωτική.

Φερ’ ειπείν, το εκλεκτό "Look Away Lucifer" θέλει να μεταμορφωθεί σε κάτι, που θα έγραφε ο Bob Dylan για να το τραγουδήσει ο Johnny Cash. Αν από τα εννέα συγκλονιστικά κομμάτια του άλμπουμ, δύο ή τρία - τοποθετημένα προς το τέλος - δεν φέρουν την χλιδή της πολυτελούς φερεγγυότητας του συνόλου, ο ακροατής εθελοτυφλεί παρασυρμένος από την υποκειμενική και αντικειμενική συναισθηματική φόρτωση της ακρόασης. Το ανατριχιαστικό κλείσιμο της αυλαίας ανήκει στον ίδιο τον Robert Buras και το "Our Time Won’t Live That Long". Μόνος, με την «φαραωνική» ακουστική του κιθάρα, τραγουδάει, στο υψηλότερο βάθρο της τραγικής ειρωνείας: "Don't know when they put me in the ground. I don't know if I'll be left alone. All that matters is that I follow you, on my way to the unknown bound..."

  • SHARE
  • TWEET