MadLove

Η ανατριχιαστική παράνοια της Bjork, η ρομαντική αμεσότητα της Fiona Apple και η νοσταλγική pop rock απεριττότητα της Tori Amos, συστατικά κλεισμένα σε ένα μπουκάλι που για περιτύλιγμα φέρει ένα ζευγάρι βγαλμένο από τα 60s σε ρετρό ασπρόμαυρους χρωματισμούς και… αίμα. Κόκκινο και βαθύ, όπως εκείνο που συνήθιζαν να βάφουν οι γυναίκες - λολίτες του Kubrick τα νύχια και τα χείλη τους (κάπου το 1962 νομίζω). Το νέο-pop στιλ (που για πολλούς νέους αποτελεί την σύγχρονη έκφανση του τωρινού rock) των MadLove είναι πλέον γεγονός και παρασύρει σαν ωστικό κύμα λογιών ακροατές που αρέσκονται σε περίεργους και μυστηριακούς εύπεπτους ήχους αναζητώντας… ποιος ξέρει τι! Ο «παρανοϊκός» νους του Trevor Dunn ανάδευσε στον ηχοχρωματικό καμβά του το πέρασμα από τους Mr. Bungle και τους Fantomas, καταλήγοντας στους SC3 (με μουσικό μπούσουλα πάντα την αχνόφεγγη μορφή κι επιρροή του κυρίου Patton) και βρήκε (επιτέλους) την υλοποιό μούσα του στο όνομα και τη φωνή της Κορεάτισσας Sunny Kim, δημιουργώντας ένα χρόνο πριν, τους αθεράπευτα ονειροπολικούς παράφρονες MadLove και το ντεμπούτο τους, "White With Foam".

Πόσο λευκό μπορεί να φανεί ανάμεσα στους αφρούς, ό,τι είδους αφροί κι αν είναι αυτοί (από χαλαρωτικού λουτρού έως και αφροί σπασμών σχιζοειδών νόσων), πόσο μονότονες χρωματιστές μελωδίες μπορούν να ξεπηδήσουν μέσα από φονικό κόκκινο, κόκκινο που δεν μπορεί να χωρέσει ο νους ή το μάτι του ανθρώπου… Μέσα στα 12 κομμάτια του CD, οι εναλλαγές είναι ελάχιστες, την ώρα που η κλειστοφοβική pop rock ελαφριά μελωδικότητα της κιθάρας καραδοκεί για να σε πιάσει ανυποψίαστο από τον λαιμό. Ξέρω πως δεν μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω, όπως μέχρι και σήμερα, εξακολουθείς να θεοποιείς τον Bogart στο "Casablanca", μη έχοντας καταλάβει ακόμα πως δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ένας χέστης.

Ακόμα μεγαλύτερο μπέρδεμα - θα το θέσω αλλιώς (αν και η απάντηση φαίνεται ολοκάθαρα στον πρόλογο): μάγουλα Fiona Apple, σώμα Tori Amos και φωνή Bjork. Λίγο καλύτερα τώρα, ε; Το "Thread" τα κάνει μεμιάς όλα και μοιάζουν ξεκάθαρα δίχως άλλο και το "Absence & Noise" το έχει ζηλέψει και η Siouxsie. Μου το είπε. Φτερά και πούπουλα και εραστές που αποδεικνύονται λίγοι και που ξάφνου γίνονται ηλεκτρική κιθάρα και riff των Kings Of Leon στο "Dirty", για να μην το πάω σε Samhain μονοπάτια με το "Left With Nothing". Όπως και να 'χει, το τέλος ήταν λίγο ως πολύ προβλέψιμο: η κυνικότητα του Tom Waits και η απόγνωση του Nick Cave έστησαν τρελό πάρτι στο "All The Nerve Endings" και ήδη κείτομαι ανήμπορη να πατήσω το «repeat». Και δεν πέρασαν ούτε 55 λεπτά.