Lucky Funeral

Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Το ότι οι Lucky Funeral θα έβγαζαν τέτοιο δίσκο, δεν το περίμενα. Έξι χρόνια από τότε που σχηματίστηκαν και μετά από δύο και μετά από δύο γαμάτες, λασπώδεις δισκάρες που όμως περισσότερο λειτουργούσαν περισσότερο σαν ένα φόρο τιμής στη σκηνή της "NOLA" και κυρίως στους Down και λιγότερο σαν κάτι το πρωτότυπο που έχει πραγματικά κάτι να πει, έρχονται και κάνουν το μπαμ από το πουθενά, πιάνοντας απροετοίμαστους τους πάντες.

Ξεχάστε οτιδήποτε ξέρατε για τους Lucky Funeral μέχρι τώρα. Το "Find Your Soul In Beautiful Lunatics" δεν είναι απλά τελείως «αλλού», αλλά πρόκειται αναμφίβολα για τον δίσκο που σηματοδοτεί μια τεράστια αλλαγή στον ήχο της μπάντας ορίζοντας την εξέλιξή του. Ξεχάστε το μονοδιάστατο ύφος των προηγούμενων δίσκων. Μπορεί τα θεμέλια να είναι αμιγώς heavy rock, θυμίζοντας περισσότερο τους τεράστιους χαμαιλέοντες Melvins, αλλά αντλούν έμπνευση και από χίλια δυο είδη ακόμα. Κάθε κομμάτι έχει και μια διαφορετική ιστορία να πει. Το "We Can See The Sun" για παράδειγμα θυμίζει Mastodon της "Blood Mountain" εποχής, το "The Neighborhood Of Beautiful Lunatics" ανοίγει με ένα riff που μοιάζει να έγραψε ο Adam Jones των Tool, το "Colorful Balloons In Groove" έχει μια funk-ίλα που προστάζει το σώμα να λυγιστεί στους ρυθμούς της, ενώ στο "Tantalus Is Still Alive" γίνεται απλά της πουτάνας με avant-garde αισθητική, που θυμίζει κάτι μεταξύ Mr. Bungle και Arcturus, και εναλλαγές ανάμεσα σε τραχειά black και βορβορώδη φωνητικά.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο του νέου δίσκου είναι οι εντονότατες αναφορές στη space ψυχεδέλεια, φέρνοντας μου στο νου αμυδρά πρώιμους Porcupine Tree. Ο δίσκος είναι ταξιδιάρικος χωρίς όμως να αναλώνεται σε επιτηδευμένα αιθέρια leads, αλλά χρησιμοποιώντας σωστά το μπάσο που είναι εντυπωσιακό, και μεθοδευμένα samples. Ο Mike αλλάζει τη φωνή του διαρκώς και αν και δεν έχει την καλύτερη φωνή στον κόσμο, τελικά καταφέρνει και πλαισιώνει τέλεια της συνθέσεις, άλλοτε τσιρίζοντας, άλλοτε τραγουδώντας μελωδικά και άλλοτε γρεζάροντας στάζοντας μαγκιά. Ο δίσκος κυλάει απρόσκοπτα, τοποθετώντας φανταστικά ιντερλούδια ανάμεσα στα τραγούδια όπως το "Lethe" με τα τριπαρίσματά του, ή το αδιανόητο "Chorus" στο οποίο απαγγέλουν Σοφοκλή.

Το μόνο που μένει να κάνουν οι Lucky Funeral είναι να αφομοιώσουν πλήρως όλες αυτές τις ετερόκλητες επιρρόες και να κυκλοφορήσουν επιτέλους το μεγάλο τους αριστούργημα. Ο δίσκος έχει κάποιες ελάχιστες αδυναμίες αλλά όλα δείχνουν ότι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να τις διορθώσουν. Δεσμεύομαι λοιπόν από τώρα ότι αν συνεχίσουν σε αυτό το ύφος, ο επόμενος δίσκος δεν θα είναι απλά «επιλογή» αλλά και «επιλογή χρονιάς». Μπράβο ρε μάγκες.