Lucifer's Child

The Order

Agonia (2018)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 13/12/2018
Με τον δεύτερο δίσκο τους, οι Lucifer's Child ενισχύουν την παραδοσιακή black metal πτυχή τους χωρίς να χάνουν σε ταυτότητα και δικαίως μεγαλώνουν σαν συγκρότημα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ήταν το 2015 όταν το ελληνικό black metal super group Lucifer's Child (αποτελούμενο από μέλη μπαντών όπως Rotting Christ, Nightfall, Karma Violens, Chaostar μεταξύ άλλων) κυκλοφορούσε τον πρώτο του δίσκο, ονόματι "The Wiccan", δίνοντας ένα κατάμαυρο μα εξίσου ρυθμικό αποτέλεσμα που μπορούσε να απευθυνθεί σε ακροατές του ευρύτερου extreme metal χώρου. Τρία χρόνια μετά, επιστρέφουν, για να αποδείξουν πως ούτε τα παράσημα της δισκογραφίας των μελών τους ούτε ο ντόρος γύρω από το ντεμπούτο τους αρκούν για να ασχοληθεί κανείς μαζί τους ξανά, παρά μόνο η δική τους ταυτότητα και μουσική εξέλιξη.

Οι διαφορές είναι εμφανείς μετά από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Τα φωνητικά είναι πιο ακραία και επιθετικά, καθώς και η κιθαριστική δουλειά παραμερίζει την groove πλευρά του "The Wiccan" για χάρη μιας πιο μοντέρνας black metal αισθητικής. Παρ' όλα αυτά, τόσο η παραγωγή, όσο και διάφορες στιγμές κατά μήκους των 43 λεπτών του δίσκου, υπενθυμίζουν πως το συγκρότημα αποσκοπεί στην καθιέρωση ενός χαρακτηριστικού ήχου, στοιχείο απαραίτητο για να ξεχωρίσει κανείς στο σημερινό ηχητικό τοπίο του heavy metal γενικότερα.

Η προσπάθεια αυτή, της ταυτόχρονης επέκτασης του στυλ σε διαφορετικά μονοπάτια καθώς και της καθιέρωσης του ως σημείο κατατεθέν της μπάντας, οδηγεί, σε σημεία, στο να χάνει ο δίσκος την συνοχή του. Οι κορυφαίες στιγμές του, και εκεί που ο ακροατής αντιλαμβάνεται πως ακούει ποιοτικό και άρτιο black metal, είναι τα τραγούδια που οι Lucifer's Child ξεφεύγουν από τις νόρμες του προηγούμενου δίσκου.

Η τριάδα "Fall Of The Rebel Angels", "Through Fire We Burn" (που αγγίζει επίπεδα επικών διαστάσεων τύπου Immortal) και "Black Heart" (που ο ρυθμός και η ατμόσφαιρα θυμίζουν Triptykon ή ακόμη και την μεσαία περίοδο των Rotting Christ) παρουσιάζει τους Lucifer's Child σε συνθετικό οίστρο και μετακινεί το κέντρο βάρους του δίσκου προς την, black metal δεύτερης γενιάς, πλευρά του, αν και διαδραματίζεται ταυτόχρονα μια συνθετική πρόοδος και ποικιλομορφία.

Φυσικά, το ρυθμικό στυλ που θυμίζει έντονα Satyricon εποχής "Volcano" των πιο άμεσων στιγμών τους όπως πρωτοεμφανίστηκαν στο "The Wiccan" είναι και εδώ παρόν. Το εκρηκτικό εναρκτήριο "Viva Morte" με το επιβλητικό του ρεφραίν, είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, καθώς και το ποιοτικότερο από τα τραγούδια  υψηλών ταχυτήτων, ενώ κατά πόδας ακολουθεί το ομότιτλο που συνεχίζει την γεμάτη ενέργεια επίθεση, πριν πέσουν οι ρυθμοί όπως συμβαίνει στα προαναφερθέντα κομμάτια.

Ο δίσκος διαθέτει αξιόλογα τραγούδια, αν και παραμένει άνισος, ειδικά όσο ολοκληρώνεται η ακρόαση. Οι καλύτερες στιγμές της μπάντας όμως υπερτερούν εκείνων που δεν μένουν εξίσου εύκολα στο μυαλό ύστερα από τις ακροάσεις. Το "The Order" δεν παύει, όμως, στιγμή να υπενθυμίζει πως μπορεί το black metal να διαθέτει και ποικιλία καθώς και να είναι επιθετικό μα απολαυστικό.

Αν και υπάρχουν στιγμές που η αισθητική των Rotting Christ ή των Nightfall γίνεται εμφανής μέσα στο μείγμα επιρροών που συνθέτουν τις διάφορες ατμόσφαιρες, οι Lucifer's Child παραμένουν ένα συγκρότημα που επιδιώκει να αποκτήσει το δικό του στυλ.

Δίσκοι όπως οι δύο που έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα αλλά και συμμετοχές σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ όπως το επόμενο Hellfest μόνο βελτίωση και ανοδική πορεία μπορούν να επιφέρουν. Ενισχύοντας την black metal πλευρά τους, οι Lucifer's Child κυκλοφορούν έναν δίσκο, άνισο μεν, ουσιαστικό και απολαυστικό δε.

  • SHARE
  • TWEET