Lost Fate
Where Dreams... Have No End
Οι Lost Fate είναι ένα σχετικά νέο συγκρότημα (υπάρχουν από το 1998 με το όνομα Guillotine, ενώ σταθεροποίησαν τη σύνθεση τους και άλλαξαν το όνομα τους σε Lost Fate το 1999), το οποίο αποτελείται από τους Νίκο Κριμιτζάκη (κιθάρες), Κώστα Κριμιτζάκη (μπάσο), Πέτρο Παναγιώτου (φωνητικά), Νίκο Αναστασιάδη (τύμπανα) και Παναγιώτη Μπονάνο (κιθάρες). Το "Where Dreams..." είναι το πρώτο τους δισκογραφικό βήμα από μια εταιρία που έχει αναδείξει αρκετά εγχώρια ονόματα στο χώρο του heavy / power / epic, όπως οι Reflection και οι Dream Weaver. Και πιστέψτε με, οι φίλοι των συγκεκριμένων ειδών έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ευτυχισμένοι με αυτή την κυκλοφορία!
Ο δίσκος περιέχει 9 συνθέσεις συνολικής διάρκειας 44 λεπτών, οι οποίες σε γραπώνουν αμέσως και δεν σου αφήνουν περιθώρια αντίδρασης. Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που να χάσω το ενδιαφέρον μου ακούγοντας το "Where Dreams...". Σε μια χρονική περίοδο που είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός και κορεσμένος από το συγκεκριμένο ιδίωμα, καθώς αναμασιούνται συνεχώς οι ίδιες ιδέες, το συγκεκριμένο album ήταν η "όαση" που έψαχνα. Όχι πως δεν υπάρχουν κι εδώ cliché, αλλά βρε παιδί μου ακούγεται τόσο φρέσκο εκεί που δεκάδες άλλα αναγνωρισμένα σχήματα του εξωτερικού έχουν τελματώσει!
Το συγκρότημα κινείται συνθετικά πολύ κοντά στα χνάρια των Innerwish. Τα τέσσερα πρώτα τραγούδια ("Fragile Dreams", "Drained", "Lost Fate", "Paths Of Knowledge") έχουν σκοπό να σας προκαλέσουν πόνο στον σβέρκο με τις πιασάρικες up-tempo μελωδίες, ενώ στο "Where Dreams... Have No End" οι ταχύτητες πέφτουν, όχι όμως και η πόρωση. To "Silent Faces" που ακολουθεί μου έφερε στο μυαλό κάποια progressive στοιχεία κυρίως στην εισαγωγή του. Από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν. Το "Moments Of Life" είναι μια τυπική καλή μπαλάντα και το "Night And Day" πατάει πάλι γκάζι (συμπαθητικό κομμάτι που χαντακώνεται από την παραγωγή ως ένα βαθμό).Το instrumental "Signs" γράφει τον επίλογο με μια "ονειρική" μελωδία από ακουστικές κιθάρες.
Οι Lost Fate τη δουλειά τους την έκαναν και με το παραπάνω. Από εδώ και πέρα ελπίζω να βρουν την αναγνώριση που τους αξίζει και να μην πέσουν θύματα σνομπαρίσματος, όπως τόσα συγκροτήματα, από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους.
