Lost Society

Θέλει αρκετή γενναιότητα για να αλλάξει ύφος ένα σχήμα ή ένας καλλιτέχνης. Ή άγνοια κινδύνου, αν θέλετε. Το ευρύ κοινό προτιμά την ασφάλεια μίας δοκιμασμένης συνταγής από το ρίσκο μίας έκπληξης. Ίσως έχει να κάνει με τον τρόπο που βιώνεται/καταναλώνεται η τέχνη, ίσως με κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός δεν σηκώνει αμφιβολίες, και υπάρχουν άφθονες αποδείξεις εκεί έξω. Στον μικρόκοσμο του σκληρού ήχου δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις ονομάτων που άκουσαν τα εξ αμάξης , μόνο και μόνο επειδή είχαν το θράσος να φύγουν από το στυλ με το οποίο καθιερώθηκαν. Σε αυτό τον κατάλογο φαίνεται πως έχουν όρεξη να μπουν και οι Lost Society.

Πριν επτά χρόνια οι Φινλανδοί μας συστήθηκαν με κολλητά τζιν, bullet belts και τούπα-τούπα. Έχοντας την αμέριστη στήριξη της τότε δισκογραφικής τους (Nuclear Blast) το "Fast Loud Death" έβαλε για τα καλά την τετράδα στον metal χάρτη. Πέρα από τα εξωμουσικά, το ίδιο το ντεμπούτο είχε κάθε λόγο να τραβήξει βλέμματα. Έσταζε νεύρο, τσαμπουκά και εφηβικό κέφι. Είχε προσεγμένη παραγωγή και κάμποσα riff φτιαγμένα για moshing. Οι δύο κυκλοφορίες που το ακολούθησαν κινήθηκαν σε αντίστοιχο μήκος κύματος. Τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν στο τέταρτο βήμα της μπάντας. Η ένταση και το attitude παραμένουν, όμως το σύνολο αποκτά μια σαφώς πιο μοντέρνα αισθητική.

Εκεί που στο παρελθόν οι λοξές (ή όχι και τόσο λοξές) ματιές έφταναν μέχρι τη μεγάλη του Bay Area σχολή, τους Municipal Waste και τη λοιπή συνομοταξία, εδώ γίνεται επί τόπου στροφή και το βλέμμα καρφώνεται προς σύγχρονες heavy κατευθύνσεις. Το άνοιγμα με το "Nonbeliever", το ομώνυμο και το "Blood On Your Hands" είναι έξυπνα διαλεγμένο, φέρνοντας στο μυαλό μια ανανεωμένη εκδοχή του "Braindead". Σε στιγμές όπως το "Artificial" ή το "Outbreak", ωστόσο, όποιος περιμένει να ακούσει λιτό κι απέριττο thrash μάλλον θα απογοητευτεί. Το "My Prophecy", δε, κλείνει τόσο ξεδιάντροπα το μάτι στους αδελφούς Duplantier που είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν σηκώνει συγχαρητήρια ή παρεξήγηση.

Στο "No Absolution" οι Lost Society κάνουν ένα τολμηρό, αν και όχι απαραίτητα μεγάλο, βήμα μπροστά. Το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει απόλυτα. Σε σημεία η αλλαγή πλεύσης δεν πετυχαίνει πλήρως τον στόχο της. Όπως και να έχει, η επιλογή να φύγουν από το ασφαλές μονοπάτι είναι άξια προσοχής. Εδώ μέσα υπάρχουν κομμάτια που δείχνουν ότι το έχουν ακόμα και σε χώρους που δεν θα περίμενε κανείς (βλ. "Into Eternity" με πέρασμα από Apocalyptica). Αν καταφέρουν να βρουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στο παλιομοδίτικο ύφος των πρώιμων ημερών τους και τη μοντέρνα προσέγγιση, πιθανότατα θα έχουμε κάτι πραγματικά αξιοπρόσεκτο. Η δύσκολη αρχή έχει γίνει.