Lorenzo Feliciati, Michele Rabbia

Antikythera

RareNoise (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 20/11/2019
Φρέσκια και πολυσχιδής instrumental μουσική, παντελώς ακατάλληλη για ευκαιριακές ακροάσεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Lorenzo Feliciati είναι ένας σύγχρονος μάγος του ηλεκτρικού μπάσου. Εκτός από εξαιρετικός μουσικός είναι ευτυχώς και ιδιαίτερα παραγωγικός, φτάνοντας αισίως στο έβδομο άλμπουμ που κυκλοφορεί ως «μαέστρος» της RareNoise Records και, αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι κάθε φίλος του prog οφείλει να τσεκάρει τουλάχιστον τις δύο κυκλοφορίες των Twinscapes - το project του Feliciati με τον Colin Edwin (Porcupine Tree). Το "Antikythera" είναι η πρώτη του κυκλοφορία με τον συμπατριώτη του βιρτουόζο ντράμερ Michele Rabbia.

Ας εισαχθούμε στον κόσμο του "Antikythera" με την πρώτη διαπίστωση ότι ζητούμενο του άλμπουμ δεν είναι η ανάπτυξη των τεχνικών δυνατοτήτων των δύο μουσικών. Για τον Feliciati είναι μια δουλειά που εστιάζει στη συνθετική κι ενορχηστρωτική του άποψη και σπανίως τα δυο ρυθμικά όργανα βγαίνουν μπροστά στη μουσική. Το στοιχείο που κρατάει τα ηνία είναι η υβριδική ένωση διαφορετικών μουσικών κόσμων και - σε συμφωνία με τις απαιτήσεις της εποχής σε ότι αφορά τα λιγότερο εμπορικά παρακλάδια της δημοφιλούς μουσικής - η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ομογενοποίηση τους σε κάτι νέο και συμπαγές. 

Εκ πρώτης όψεως, οι Feliciati και Rabbia διαλέγουν τα εργαλεία τους από space, ψυχεδελικές και ambient προελεύσεις πριν τα μπολιάσουν με jazz, cinematic, ενίοτε και prog στοιχεία. Το sound design εδώ κατέχει σημαντική θέση και συνακολουθείται από μια ευρεία κι ευφάνταστη χρήση ενός σωρού από synth και effect κάθε λογής. Σε αυτήν τη βάση, προστίθενται με τη σειρά τους το rhythm section, το πιάνο και τα πνευστά, μόνο όμως εκεί που έχουν θέση και εξυπηρετούν την εκάστοτε σύνθεση. Συνολικά, το άλμπουμ συνδιαλέγεται με μια πληθώρα ιδεών και στυλ και καταφέρνει να συγκροτήσει έναν ολόδικό του χαρακτήρα.

Πάνω από τα πυκνά ηχητικά στρώματα, το πιάνο των Rita Marcotulli και Alessandro Gwis ακούγεται περισσότερο ως κινηματογραφική παρά ως jazz παρέμβαση, φέρνοντας λίγο στο νου τις σύγχρονες nu-jazz τεχνοτροπίες που έρχονται από τη λονδρέζικη σκηνή. Το σαξόφωνο του Andy Sheppard προσθέτει σε ατμόσφαιρα κι ευαισθησία, ενώ η μαγική τρομπέτα του Cuong Vu (κατά τη γνώμη μου, ένας από τους πιο αξιόλογους μουσικούς της μοντέρνας jazz) καταφέρνει να συνδυάσει τα χρωματικά ανεβοκατεβάσματα με μια απίστευτη γλυκύτητα στην έκφραση. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε την πολύ σοφιστικέ performance του Rabbia, ενός ντράμερ που νιώθει εξίσου άνετα να παίζει swing μοτίβα, να παράγει θάλασσες από ήπιες πολυρυθμίες ή να αφοσιώνεται σε ηλεκτρονικά beat.

Έξυπνος ο τίτλος του album: ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, μια αρχαία αλλά ακόμα αινιγματική συσκευή, υπονοεί μια εύστοχη σύνδεση με την ίδια τη μουσική ως ένα fusion που αποτελείται από παλιά υλικά, καταφέρνει όμως να ακούγεται σχεδόν φουτουριστικό. Αν και είναι αισθητή η απουσία κάποιου ελκυστικού, κατανοητού θέματος (με εξαίρεση τη διαχρονική αύρα των "223 Teeth" και "Parapegma"), το "Antikythera" δημιουργεί όντως την αίσθηση ενός άλλου χωροχρόνου κι ενός εναλλακτικού noir που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποια νουβέλα του P. Dick.

Η RareNoise για άλλη μια φορά μας παραδίδει ένα άλμπουμ που δεν αφορά σκηνές και εποχιακές τάσεις αλλά την αγνή, ανόθευτη, στιγμιαία και σχεδόν οργασμική δημιουργικότητα των μουσικών που δισκογραφούν κάτω από τη σκεπή της. Οι Feliciati και Rabbia δεν αφήνουν τη στιγμή να πάει χαμένη και μας χαρίζουν ένα album με σαφή αυτονομία και θαυμάσιες ηχοπλαστικές αρετές. Μία δουλειά με το δικό της αλαφροΐσκιωτο αποτύπωμα στον αχανή κόσμο της ευρύτερης προοδευτικής μουσικής.

  • SHARE
  • TWEET