Long Distance Calling

Οι ειδήμονες του είδους μού τους είχαν προτείνει το 2009, με τη δεύτερη τους full length κυκλοφορία, "Avoid The Light". Και δεν είχαν καθόλου άδικο. Το κουιντέτο από τη Γερμανία μπορεί άνετα να καταχωρηθεί στις ελπίδες του είδους για το μέλλον αλλά και στις καλύτερες νέες μπάντες του σήμερα.

Σε αντίθεση με άλλους, που προσπαθώντας να κερδίσουν τις εντυπώσεις μέσω πολύπλοκων συνθέσεων κάνουν τα εύκολα δύσκολα, οι Long Distance Calling χρησιμοποιούν τον πατροπαράδοτο τρόπο σύνθεσης. Τζαμάρουμε, δημιουργούμε ένα βασικό κορμό και μετά γεμίζουμε τον ήχο, ώστε να κάνουμε το κάθε κομμάτι όσο πιο ενδιαφέρον, μελωδικό και ατμοσφαιρικό. Αυτό τους κάνει πιο ευκολοάκουστους και προσιτούς σε οπαδούς διαφορετικών μουσικών ειδών. Progressive, post, desert rock, metal. Όλοι θα βρουν κάτι ενδιαφέρον να ακούσουν στον ομώνυμο δίσκο των Γερμανών. «Σε αυτό το δίσκο ανακαλύψαμε ξανά τη δύναμη του riff». Τι πιο σημαντικό υπάρχει στη μουσική; Ένα δυνατό riff, μια όμορφη μελωδία και έχεις στη διάθεση σου ένα αξιόλογο κομμάτι. Και ο ο δίσκος αυτός είναι γεμάτος από μελωδία, από ενδιαφέροντα riffs και κατά συνέπεια από αξιοπρόσεκτα κομμάτια.

Οι επιρροές από κλασικά συγκροτήματα όλων των δεκαετιών φαίνονται στο αποτέλεσμα. Rush, Dream Theater, Tool, Alice In Chains, Pink Floyd. Γνωστή η επίδραση όλων των παραπάνω, σε αντίθεση με τις άπειρες instrumental μπάντες, των οποίων κανείς δεν αμφισβητεί την αξία, αλλά δύσκολα θα δώσουν μια ώθηση εξέλιξης στη μουσική.

Οι Long Distance Calling δε δημιουργήθηκαν με την προοπτική να γίνουν μια instrumental μπάντα. Εφόσον όμως δεν κατάφεραν να βρουν έναν τραγουδιστή ο οποίος να ικανοποιεί τις προσδοκίες τους, συνέχισαν μόνοι τους. Αργότερα πίστεψαν στη δύναμη των συνθέσεων τους και αφήσαν τα τραγούδια να μεταδίδουν το δικό τους μήνυμα. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες δίνουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον στους δίσκους τους. Μετά τον Peter Dolving (The Haunted) στο ντεμπούτο τους και τον Jonas Renkse (Katatonia) στο "Avoid The Light", o John Bush (Armored Saint/Antrax) γίνεται ο τρίτος κατά σειρά guest τραγουδιστής, δίνοντας ρέστα στο "Middleville", μία από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Monster Magnet αν δεν είχαν προσγειώσει προ πολλού το ψυχεδελικό διαστημόπλοιο τους.

Το τρίτο άλμπουμ ήταν ανέκαθεν το δυσκολότερο στην καριέρα κάθε συγκροτήματος. Η ηθική υποχρέωση προς τους οπαδούς αλλά και προς τους ίδιους τους εαυτούς τους ότι δεν έφτασαν τυχαία εδώ. Και οι Long Distance Calling τώρα έφτασαν στην κορυφή της μέχρι στιγμής σύντομης πορείας τους. Με τον ομώνυμο αυτό δίσκο δηλώνουν δυναμικά την ύπαρξη αλλά και το πλούσιο ταλέντο τους, καθώς περιμένουν εσάς να τους ανακαλύψετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη.