Lonely Kamel

Death's-Head Hawkmoth

Stickman (2018)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 20/04/2018
Ροκενρολ θανατερά λεπιδόπτερα - Ή αλλιώς πώς να παίζεις τίμιες, ανεπιτήδευτες πλην τετριμμένες στονερομπλουζιές όπως τους πρέπει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από το ομώνυμο ντεμπούτο των Lonely Kamel - το Rocking.gr ήταν ήδη εκεί να σας συστήσει την αμερικανιά και το stoner groove ετούτων των ανορθόγραφων Νορβηγών. Πέμπτος δίσκος αισίως, τέσσερα χρόνια μετά το "Shit City". Πρώτη φορά αργούν τόσο να βγάλουν άλμπουμ, κατάσταση-προϊόν ζυμώσεων στα ενδότερα της μπάντας, οι οποίες κατέληξαν να φέρουν στις τάξεις της τον lead κιθαρίστα Vearg Strand Holthe, επηρεάζοντας έτσι τον ήχο της.

Όχι ότι άλλαξε άρδην, βέβαια, η μουσική τους προσέγγιση. Το πιο πειραματικό στοιχείο του άλμπουμ είναι το εξώφυλλό του. Και αν οι γνώσεις σας περί λεπιδόπτερων είναι περιορισμένες και δεν ξέρετε τι είναι τα σφιγγίδια με νεκροκεφαλές στις πλάτες τους, σίγουρα θα βρείτε πολλές γνώριμες αποχρώσεις στα μπερμπονάτα όνειρά τους (για τα οποία bourbon dreams μας μιλούν στο "Inebriated", μία από τις τρεις καλύτερες συνθέσεις εδώ).

Ο δίσκος ξεκινάει ιδιαίτερα τετριμμένα, με τα stoner riff του single "Fascist Bastard" να μην εντυπωσιάζουν. Έπειτα, έρχονται και οι Sabbath στο παιχνίδι και μπαίνει όλο το doom/blues/psychedelic πράγμα στην εξίσωση. Η εξαιρετική παραγωγή και μίξη (η μίξη έγινε από τον κάτοχο Grammy, Brian Gardner) εξυψώνει ένα αποτέλεσμα που συνθετικά κρατάει τα δυνατά του χαρτιά για το δεύτερο μισό του. Μιλάμε για το μοτορχεντικό πωρωτικό (πλεονασμός;) "More Weed Less Hate", το "Inebriated" ως πιο δουλεμένη σύνθεση του άλμπουμ και το δεκάλεπτο κομμάτι της κυκλοφορίας, "The Day I’m Gone", που κλείνει το άλμπουμ με classic rock χροιά και ολίγον τι αίσθηση Arbouretum με τον πλέον ιδανικό τρόπο που πρέπει να ακούσετε. Το rock 'n' roll των Lonely Kamel αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ισόποσα επαγγελματικό και ανέμελο μαζί.

BandCamp

  • SHARE
  • TWEET