Lizzy Borden

Δεν θέλω να γράψω υπερβολές, οπότε θα θέσω μικρό χρονικό περιθώριο για να είμαι όσο το δυνατόν πιο σίγουρος για αυτό που γράφω. Μετά από κάποιες ακροάσεις αυτού του δίσκου, είμαι όσο διχασμένος δεν ήμουν με κανέναν άλλο δίσκο την τελευταία πενταετία. Και το μπέρδεμα επηρεάζει ένα σημαντικό συμπέρασμα για εμένα: θα τον ξανακούσω τον δίσκο; Το λεγόμενο replay value. Θα παρουσιάσω αναλυτικά όλους τους διχασμούς, όλα τα σημεία που κατά τη διάρκεια του δίσκου με κάνουν να λέω «ναι, αλλά». Κάτι που μισώ.

Ας ξεκινήσουμε με τις ερμηνείες του Borden. Ναι, είναι πασιφανές ότι υπάρχει μία σχετική επεξεργασία στη φωνή. Αλλά είναι αρκετά εμφανές από το δίσκο ότι η βάση, η πηγή της φωνής είναι εκεί. Και είναι ακόμα σε πολύ καλό επίπεδο. Διότι ο Borden είναι 55, δεν είναι πια 26, όπως όταν έβγαλε το "Master Of Disguise". Μία γρήγορη έρευνα όμως στο internet μπορεί να δείξει ότι μια χαρά το έχει (αν και δεν υπάρχουν και τόσο πρόσφατα δείγματα). Και αυτό μπορεί να φανεί και από τα τόσα backing vocals που έχει ηχογραφήσει. Το πλήθος των οποίων στέκονται στη χρυσή τομή μεταξύ των Queen και των Def Leppard. Είναι πολλές μεν, αλλά όχι ψεύτικα και πλαστικά πολλές. Ναι, αλλά λείπουν οι χαμηλές νότες στα φωνητικά. Το αποτέλεσμα είναι σε κάποιες φορές «τσιριχτό» με τις τόσες πολλές ψηλές (και ψιλές) φωνές, χωρίς πολλές μεσαίες, και με ανύπαρκτες χαμηλές.

Ας περάσουμε στις συνθέσεις. Οι Lizzy Borden επιδίδονταν σε όλη τους την πορεία σε ένα μείγμα heavy με power metal, αλλά πάντοτε από την οπτική γωνία των ΗΠΑ. Κάποιες φορές πομπώδες και επικό, και κάποιες φορές με ελαφρά ανεβασμένες ταχύτητες. Αυτό ήταν και συνεχίζει να είναι το ύφος τους.

Από τον δίσκο δεν λείπει η ποικιλία σε ρυθμούς, με τραγούδια όπως τα "Long May They Haunt Us" και "Our Love Is God" να τραβάνε την προσοχή. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις συνθέσεων όπως το "The Perfect Poison" που φέρνουν στο μυαλό μου συγκροτήματα όπως οι ΗΙΜ. Και δεν μπορείς να το πεις ότι είναι και το καλύτερο reference, αν είσαι ο δημιουργός του τραγουδιού. Και φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω το Ghost-esque hit του δίσκου, το ομότιτλο "My Midnight Things". Βέβαια, η reprised έκδοση φέρνει περισσότερο το στυλ των Ghost. Κάπου όμως δημιουργείται ένα μπέρδεμα. Είναι το δεύτερο τραγούδι στο δίσκο που μου θυμίζει μπάντα σαφώς νεώτερη των Lizzy Borden. Οφείλεται στο γεγονός ότι ο Borden παρακολουθεί προσεκτικά τις εξελίξεις, ή μήπως κεφαλοποιεί στις τάσεις της σημερινής εποχής;

Η παραγωγή, που έχει γίνει από Lizzy Borden (aka Gregory Charles Harges) και Joey Scott Harges (είναι αδέρφια), είναι πολύ καλή. Πολύ καλές ισορροπίες στη μίξη, με ξεκάθαρες λεπτομέρειες. Προσεγμένη παραγωγή που δείχνει όλες τις λεπτομέρειες των τραγουδιών. Η μόνη λεπτομέρεια που θέλω να παρατηρήσω είναι ότι οι κιθάρες είναι ελάχιστα πιο πίσω από όσο θα ήθελα.

Τέλος, αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα και με τους στίχους, γιατί τους βρίσκω απίστευτα απλοϊκούς. Βέβαια, αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Οι οπαδοί του συγκροτήματος θα τον ευχαριστηθούν και με το παραπάνω αυτόν τον δίσκο.