Linkin Park

Ξεκαθαρίζω εξαρχής πως έχω τεράστια εκτίμηση στους Linkin Park και στο μουσικό όραμα του Mike Shinoda και της παρέας του, ανεξαρτήτως του αν οι διάφορες εκφάνσεις αυτού του οράματος με βρίσκουν μουσικά σύμφωνο ή όχι. Ανήκουν, δίχως καμία αμφιβολία, μεταξύ των σπουδαίων της γενιάς τους και υπήρξαν εξαρχής συγκρότημα που οδήγησε τις εξελίξεις και δεν οδηγήθηκε εξ' αυτών. Ακόμα και το πρώτο φαινομενικό πισωγύρισμα του νέου άλμπουμ δείχνει να μην αποτελεί προϊόν κάποιας πίεσης ή αποτυχίας, αλλά μια ανάγκη για διαφορετική μορφή έκφρασης των δημιουργών του σε σχέση με τους προκατόχους του.

Πριν πάμε παρακάτω, ας επισημάνουμε πως το "The Hunting Party" αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία της μπάντας από το "Minutes To Midnight" του 2007, που δεν βρίσκει τον Rick Rubin στα credits του ως παραγωγό και ταυτόχρονα αποτελεί την ανακοπή της ολοένα και πιο ηλεκτρονικής κατεύθυνσης που ακολούθησαν στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, χωρίς να είναι γνωστό αν τα δύο αυτά γεγονότα σχετίζονται μεταξύ τους. Επιπρόσθετα, για πρώτη φορά αποφάσισαν να καλέσουν guest μουσικούς να προσδώσουν κι αυτοί κάποιο επιπλέον χαρακτηριστικό σε κάποιες συνθέσεις και επίσης για πρώτη φορά συνέθεσαν όλα τα τραγούδια επιτόπου μέσα στο στούντιο. Αρκετές οι διαφοροποιήσεις λοιπόν...

Η μπάντα ισχυρίζεται πως χρησιμοποίησε το template του "Hybrid Theory" ως βάση για τη δημιουργία του "The Hunting Party", αλλά θα ήταν καλύτερο οποιαδήποτε σύγκριση ή αναφορά να μείνει σε αυτό το επίπεδο, καθώς κάθε περεταίρω παραλληλισμός θα ήταν απλώς ατυχής απόπειρα εντυπωσιασμού. Δεν νομίζω πως προσπάθησαν να επαναλάβουν τον ήχο του ντεμπούτου τους, απλά εστίασαν στην παραμελημένη rock πλευρά της μουσικής τους, επαναφέροντας τις κιθάρες στο προσκήνιο, χρησιμοποιώντας κανονικούς ήχους στα drums, μένοντας σε πιο συμβατικές δομές και επενδύοντας στις χαρακτηριστικές μελωδίες τους. Όπως και να έχει, η στροφή σε πιο οργανικό ήχο και σε rock φόρμες δεν ακούστηκε καθόλου άσχημη, καθότι ομολογώ πως δυσκολευόμουν να ακολουθήσω την κατεύθυνση που είχαν πάρει, άσχετα αν αναγνώριζα την ποιότητα ή ξεχώριζα μεμονωμένες στιγμές.

Όλα ως εδώ φαντάζουν ενθαρρυντικά κι όντως σε ένα βαθμό πράγματι οι αποφάσεις που πήρε η μπάντα αποδίδουν. Το άλμπουμ κυλάει πολύ πιο εύκολα και είναι δεδομένο πως θα επαναφέρει το ενδιαφέρον αρκετών οπαδών που τους έχασαν με τις δυο προηγούμενες δουλειές. Όμως, παράλληλα, δίνεται η αίσθηση πως αυτή η προσέγγιση είναι κάπως περιοριστική για τη μπάντα, καθώς από το άλμπουμ δείχνει να απουσιάζει το στοιχείο εκείνο που θα το κάνει να ξεχωρίσει και κυρίως λείπουν οι πολύ μεγάλες συνθέσεις.

Παρ' όλα αυτά, οι πραγματικά καλές στιγμές είναι αρκετές και η πρώτη εξ' αυτών έρχεται με εξωτερική βοήθεια και δη αυτή του Page Hamilton των Helmet στο refrain του "All For Nothing", ενώ εξίσου εντυπωσιακή είναι η συνεισφορά του τεράστιου Daron Malakian στο "Rebellion". Οι δυο αυτές συνθέσεις αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ, μαζί με το εξάλεπτο κλείσιμο του "A Line In The Sand". Από εκεί και πέρα, στις θετικές στιγμές θα μπορούσε να προσθέσεις κάποιος το δυναμικό "Guilty All The Same", την συνεισφορά του Morello στο (κατά τα άλλα όμορφο) instrumental "Drawbar" δεν την κατάλαβα, ενώ το σχεδόν punk ύφος του "War" είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που μας έχουν συνηθίσει. Τα δε "Wastelands" και "Until It's Gone" στην πραγματικότητα θυμίζουν κατώτερες εκδοχές παλιότερων επιτυχιών, αλλά διαθέτουν κάτι από τον χαρακτηριστικό ήχο των Linkin Park και θεωρώ πως θα αγαπηθούν από τους πιστούς οπαδούς της μπάντας.

Για μια ακόμα φορά το παιχνίδι παίρνει πάνω του το δίδυμο των Shinoda και Bennington με τις ερμηνείες του και τις εναλλαγές φωνητικών, ενώ τα κιθαριστικά leads του Delson είναι ευπρόσδεκτα μεν, αλλά περνάνε μάλλον αδιάφορα δε (αλήθεια, ποιος θα άκουγε Linkin Park για τα solo;). Η παραγωγή που έγινε από την ίδια τη μπάντα μάλλον σκοπίμως δεν είναι αψεγάδιαστη, ώστε να συνάδει με την συνολική προσέγγιση και τον χαρακτήρα του άλμπουμ, ενώ άξιο αναφοράς είναι το εξαιρετικό εξώφυλλο.

Συνοψίζοντας, το "The Hunting Party" αποτελεί περισσότερο μια ηχητική μεταστροφή για τη μπάντα, παρά μια επιτηδευμένη επιστροφή σε κάποιον παλιότερο ήχο, αναδεικνύοντας το rock στοιχείο και μειώνοντας το ηλεκτρονικό. Παράλληλα, διατηρεί σε υψηλά επίπεδα την ποιότητα που πάντα τους χαρακτηρίζει και παρά τους όποιους περιορισμούς μπορεί να επιβάλλει στον πειραματισμό που διακατέχει τη μπάντα, δείχνει να είναι μια αλλαγή προς τη σωστή κατεύθυνση, έστω κι αν δεν αποτελεί την θριαμβευτική επιστροφή στο επίπεδο των πρώτων δίσκων.