Lingua Ignota

Σε πολλούς ανθρώπους αρέσει η μουσική που είναι ικανή να τους μεταφέρει σε μέρη σκοτεινά και οι καλλιτέχνες αυτοί που φτιάχνουν τέχνη για να χλομιάζει ο ήλιος. Βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, οφείλω να προειδοποιήσω: η τέχνη της Kristin Hayter (aka Lingua Ignota) μπορεί να καταπιεί κάθε άλλο «δαιμονικό» δημιουργό με την ευκολία που τρώμε τα μυγάκια στην Εθνική ενώ τρέχουμε με μια μηχανή με 200 χιλιόμετρα την ώρα. Άσε πίσω κάθε ελπίδα, εδώ δεν θα βρεις πουθενά φως ή ευγένεια.

Διαβάζεις ακόμα; Ωραία. Άσε με να σου πω τότε τί είδους δημιούργημα θα ανταμώσεις αν τυχόν πατήσεις το play. Θα είναι η μουσική που γράφτηκε από τα θύματα. Όχι όμως από εκείνα τα θύματα που είναι ακόμα εδώ επειδή νίκησαν το τραύμα και θέλουν να διηγηθούν διδακτικά αυτό που συνέβη. Ξέχνα τα κίνητρα και την έμπνευση. Αυτή είναι μια μουσική που γράφτηκε από τα θύματα που τόλμησαν να επιβιώσουν και αποζητούν απεγνωσμένα τυφλή εκδίκηση. Από εκείνους που δεν γιάτρεψαν το τραύμα αλλά το θυμούνται εσκεμμένα και το αναπαράγουν με κάθε τους ανάσα. Αυτός είναι ο θρίαμβος και η πικρή οργή των επιζησάντων.

Αυτή είναι η Kristin Hayter. Μια κοπέλα 33 ετών που βίωσε την κακοποίηση με διάφορους τρόπους στη ζωή της και αποφάσισε να μην λυπάται τον εαυτό της που δεν έχει καταφέρει να νικήσει τους δαίμονες της. Αντίθετα, έβαλε μπροστά ένα αυτοάνοσο σχέδιο να φτιάξει, όχι βιωματική τέχνη αλλά να μετατρέψει σε μουσική το ίδιο το βίωμα. Το δεύτερο άλμπουμ της "Caligula" είναι η ηχητική αναπαραγωγή του πόνου της και όχι αναπαράσταση. Η αρχή της διατήρησης της ενέργειας σε όλο της το θλιβερό μεγαλείο.

Θα έχεις μαντέψει ήδη ότι το μουσικό έργο που ονομάζεται "Caligula" βασίζεται κυρίως στο συντριπτικό της φωνητικό performance. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ακούσει πολλούς καλλιτέχνες - άνδρες και γυναίκες - να τραγουδούν, να ουρλιάζουν, να ψέλνουν, να κλαίνε και να φτύνουν κατάρες μέσα σε δίσκους, πολλοί από αυτούς δε είναι πετυχημένοι κι επιδραστικότατοι ερμηνευτές. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε δυο-τρεις δεκαετίες για να συγκαταλέγουμε τη Lingua Ignota σε αυτούς, μπορούμε να το κάνουμε από σήμερα. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πολλές δουλειές με αντίστοιχη ερμηνεία και αντίστοιχη δύναμη. Στη δική μου συνείδηση, το "Caligula" κάνει ήδη παρέα με κάποιους πολύ μεγάλους αυτού του είδους των σκοτεινότερων δίσκων: τους Coil, την Diamanda Galas, τους Virgin Black, τους Swans. Το μόνο που της λείπει ακόμα είναι η διάρκεια, από την άλλη όμως η μουσική δεν είναι μαραθώνιος. Ακόμα κι αν το σκοτεινό της αστέρι σβήσει αύριο, η τέχνη της έχει ήδη γράψει και γραφτεί.

Αλίμονο όμως, ίσως να πίστεψες ως τώρα ότι όλα έχουν να κάνουν με τη φωνή κι ότι η μουσική παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Η αλήθεια είναι ότι τα δυο αλληλοϋποστηρίζονται ιδανικά, αν και συχνά ειρωνικά. Οι συνθέσεις παλινδρομούν ανάμεσα σε πιανιστικούς νεοκλασικισμούς και death industrial ξεσπάσματα και σε ηχομορφές που συγγενεύουν τόσο με darkwave όσο και με metal προγόνους. Στο "Day Of Tears And Mourning" για παράδειγμα θα αισθανθείς τον απόηχο ενός καθαρού sludge doom. Αξιοποιούνται ηχητικά οι ποιοτικές συνεργασίες με μέλη των The Body, Full Of Hell, THE RITA, ανάμεσα σε άλλους, σε κάτι που θα μπορούσε να γεννήσει ένα noise πανδαιμόνιο. Στην πραγματικότητα τίποτα στο "Caligula" δεν είναι πειραματικό, με την εξαίρεση ίσως του μεσαίου μέρους του αριστουργηματικού "Do You Doubt Me Traitor". Η Lingua Ignota ξετυλίγει μουσικά μια σειρά από εκλεκτικές αναφορές και η κλασική της παιδεία είναι παραπάνω από εμφανής.

Αν μερικές ακροάσεις σε βάλουν τελικά μέσα στον κόσμο του "Caligula" και μετριαστεί το αρχικό σοκ, ίσως καταφέρεις να εκτιμήσεις τον μουσικό πλούτο που ήπια σκεπάζει την οργή. Η Kristin ως συνθέτρια υφαίνει έναν καλά δουλεμένο αισθητικό ιστό και δικαιούται να καμαρώνει ότι μπορεί να παραπέμπει σε πολλούς αλλά δεν θυμίζει τίποτα. Παρά όμως τις χαραμάδες φωτός που περνάνε σε κάποια πιανιστικά και φωνητικά μέρη, όλοι οι στίχοι του άλμπουμ - στίχοι όπως "Όλη η αγάπη του θεού δεν σημαίνει τίποτα πια", "Εγκατέλειψε το σώμα σου και κανείς δεν θα μπορεί να το σπάσει", τυχαία δείγματα - στέλνουν το φως πίσω από εκεί που ήρθε. Στον κόσμο που γράφονται τρομακτικά έπη όπως το "Butcher Of The World" ή το "May Failure Be Your Noose" είναι πάντα νύχτα. Το μόνο που απομένει είναι να αποφασίσεις αν θες να περπατήσεις αυτόν τον δρόμο και αν θες στ’ αλήθεια να συναντήσεις και να αναμετρηθείς με τους Καλιγούλες που περπατούν κάτω από το δέρμα σου.

Το "Caligula" είναι ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ και θα βρει μια σημαντική θέση στις δισκοθήκες του ανήσυχου κοινού που αναζητάει την αλήθεια και την έκφραση στη σκοτεινή μουσική κάθε είδους. Σε αυτήν εδώ την αντί-ηρωική όπερα πίκρας κι εκδίκησης, ο καθένας μπορεί να βρει κάπου τον εαυτό του και να επιδιώξει την κάθαρση ή έστω να σώζει ό,τι σώζεται. "Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό μέσα στους αιώνες θα διαρκέσει"’ έγραψε κάποτε ο Ελύτης, σε ένα στίχο που η Lingua Ignota μπορεί να βάλει δίπλα τη φωτογραφία της.