Light The Torch

Οι Light The Torch αποτελούν μετεξέλιξη των Devil You Know, δηλαδή της μπάντας με την οποία επανήλθε στα μουσικά δρώμενα ο πρώην τραγουδιστής των Killswitch Engage, Howard Jones. Πέραν της εκτίμησης που τρέφω για τις φωνητικές του ικανότητες (εκείνο το "The End Of Heartache" θα το έχω πάντα ψηλά) θυμάμαι ακόμα πως με είχε σοκάρει η ειλικρίνειά του όταν μου μιλούσε για  τα ζόρια που έχει τραβήξει, την διπολική του διαταραχή και τις δυσκολίες που τον ανάγκασαν να φύγει από τους Killswitch Engage.

Ως γνωστόν, οι δύσκολες καταστάσεις συχνά αποτελούν την πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες και το νέο ξεκίνημα των Light The Torch είχε κι αυτό τα δικά του εμπόδια. Αρχικά, κάπου έμπλεξαν με το προηγούμενο όνομα (εξ ου κι η αλλαγή), μετά επήλθαν αλλαγές στο line-up και πάνω από όλα είχαν να αντιμετωπίσουν σοβαρά προσωπικά θέματα, όπως το ότι ο Jones έχασε τον αδερφό του. Βρίσκοντας το κουράγιο να συνεχίσουν κατέληξαν με τα δώδεκα τραγούδια που συνθέτουν το "Revival", με τον τίτλο του άλμπουμ - αλλά και το όνομα που επέλεξαν ως μπάντα - να καταστούν σαφές το τι σημαίνει για αυτούς αυτή η νέα δουλειά.

Υφολογικά κινούνται κοντά στους Devil You Know, αλλά με σημαντικές διαφοροποιήσεις, που έχουν να κάνουν κυρίως με την πιο στοχευμένη συνθετική προσέγγιση και την εστίαση στην πιο μελωδική πλευρά των φωνητικών του Jones. Τραγούδια σαν το εναρκτήριο "Die Alone" τα λες και «χιτάκια» από την πρώτη κιόλας ακρόαση, ενώ από κοντά έρχονται συνθέσεις όπως τα "Calm Before The Storm" και "The Safety Of Disbelief" που μετά από ελάχιστες ακροάσεις τραγουδάς τα ρεφραίν τους αβίαστα.

Και κάπως έτσι, το πρώτο μισό του "Revival" κυλάει αρκετά ευχάριστα. Όμως, από εκεί κι έπειτα οι μελωδίες γίνονται λιγότερο πιασάρικες και ταυτόχρονα για κάποιο λόγο σκληραίνουν τον ήχο τους και κυρίως ο Howard τα φωνητικά του, πηγαίνοντας προς μια πιο metalcore προσέγγιση που προσωπικά με χάνει λίγο, αφαιρώντας πόντους από την τελική ετυμηγορία.

Κινούμενοι μεταξύ μοντέρνου heavy και metalcore οι Light The Torch γράφουν τραγούδια μεταξύ τριών και τεσσάρων λεπτών, που στην πλειονότητά τους έχουν δυνατά ρεφρέν και δίχως αμφιβολία καθορίζονται από την χαρακτηριστική φωνή του Jones. Το αποτέλεσμα δεν συγκλονίζει, αλλά κάποιος μπορεί στο τέλος να κρατήσει τρεις-τέσσερεις συνθέσεις/δυναμίτες μέσα από το "Revival" και να ισχυριστεί ότι είναι ένα «οκ άλμπουμ».