Lemonade Influence

Θυμάστε τις εποχές που οι βόλτες στα δισκάδικα ήταν και ένας τρόπος να ανακαλύψεις νέες μουσικές; Η ερώτηση είναι παγίδα και όποια απάντηση και να δώσετε είναι λάθος γιατί πολύ απλά οι εποχές αυτές υπάρχουν ακόμα, αρκεί εμείς να τις αγκαλιάσουμε. Κάπως έτσι γνώρισα τους Lemonade Influence τους οποίους και μου σύστησαν ως τη συνέχεια των Purple Overdose λόγω της συμμετοχής σε αυτούς του Σταύρου Ελευθερίου, περκασιονίστα και των δύο συγκροτημάτων. Στην πραγματικότητα όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό ή καλύτερα, για να ακριβολογούμε, κάτι πολύ διαφορετικό.

Οι Lemonade Influence κινούνται και αυτοί στα χωράφια του prog psych χώρου με έναν τρόπο όμως που κλίνει περισσότερο προς τα σύγχρονα συγκροτήματα και το πώς αυτά επηρεάστηκαν από τα 60s / 70s παρά τα ίδια τα μουσικά δρώμενα των δεκαετιών '60 και '70 ως κύρια επιρροή. Βασική τους μονάδα από την πρώτη κιόλας ακρόαση, και πόλος έλξης των ακροατών, είναι σαφώς ο κιθαρίστας Κυριάκος Ηλιόπουλος. Ο λυρικός συναισθηματισμός του είναι αδύνατον να μη φέρει στο μυαλό τους Gilmour και Wilson ενώ είναι πάντα ευχάριστη έκπληξη σε Έλληνες μουσικούς και όχι μόνο, να δείχνουν ταυτόχρονα δεξιοτέχνες και μετρημένοι. Το γεγονός ότι όλες οι συνθέσεις φέρουν την υπογραφή του είναι μία ακόμα απόδειξη ότι μπορούμε να μιλάμε για ηγετική θέση στις τάξεις του συγκροτήματος.

Παρόλα αυτά η δεύτερη και η τρίτη ακρόαση έχουν περισσότερα να αποκαλύψουν. Κυρίως ο Μάνος Τζανουδάκης στα πλήκτρα είναι ταυτόχρονα υπεύθυνος να κρατάει την ατμόσφαιρα των συνθέσεων αλλά και να γεμίζει με φράσεις τα τραγούδια και μερικές φορές αποφασίζει και να παρεκτραπεί με το hammond του θυμίζοντας αγαπημένα βρετανικά συγκροτήματα όπως οι Gandalf. Από την άλλη ο Σταύρος Ελευθερίου αποδεικνύει γιατί ένας περκασιονίστας (και ουχί drummer) μπορεί να μην είναι πολυτέλεια σε ένα συγκρότημα. Δε θα πρέπει να παραληφθεί πάντως η συμμετοχή των Αλέξη Γεωργόπουλου και Άλκη Καλαντίδα σε drums και μπάσο αντίστοιχα οι οποίοι και προσφέρουν τα μέγιστα στο τελικό αποτέλεσμα και ας μην λογίζονται ως βασικά μέλη παρά απλώς συμμετέχοντες. Ειδικά ο δεύτερος άξιζε ενίοτε και να βρεθεί λίγο πιο μπροστά στην παραγωγή αφού οι μπασογραμμές του σκιαγραφούν πολύ όμορφα τα κομμάτια, ίσως μάλιστα με τον τρόπο αυτό να αναδεικνυόταν περισσότερο και μία Eloy κατεύθυνση που υποφώσκει στο δίσκο. Τέλος ειδική μνεία οφείλεται σε μία ακόμα καθηλωτική συμμετοχή στο "Relapse" του καλύτερα κρυμμένου μυστικού της ελληνικής σκηνής, της τραγουδίστριας Τζένης Καπάδαη (όποιος απαριθμήσει όλες τις συνεργασίες της στο ελληνικό rock κερδίζει λουκούμι).

Οι σχετικά μεγάλης διάρκειας συνθέσεις (ο μέσος όρος κάπου στα επτά λεπτά) επιτρέπουν και την ανάλογη ανάπτυξη σε αυτές και σε συνδυασμό με το πέρασμα από σύνθεση σε σύνθεση αναδεικνύονται έτσι όλες οι πτυχές του συγκροτήματος. Οι Lemonade Influence δεν έχουν κανένα πρόβλημα να περάσουν από easy listening bluesy ήχους στο riff-άτο heavy prog και πίσω πάλι ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι όπως για παράδειγμα στο "My Forgotten Dreams parts I-III" που είναι ένα από τα highlight του δίσκου. Ξεχωρίζει ακόμα περισσότερο το "Sunrise" με κάποιες ανατολίτικες πινελιές στην κιθάρα και ένα διαστημικό groove.

Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι οι καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι αυτές στις οποίες τα φωνητικά μένουν σε δεύτερη μοίρα αν όχι απουσιάζουν τελείως και αυτό είναι κάτι που θα μπορούσαν είτε να βελτιώσουν (ίσως με λιγότερο αδρές φωνητικές μελωδίες, ίσως με έναν ικανότερο τραγουδιστή) είτε να απορρίψουν τελείως. Αν αυτό δημιουργεί έναν φόβο αντιεμπορικότητας και δύσκολου ακούσματος, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Το άλμπουμ αυτό ξεχειλίζει από μελωδίες και είναι τόσο φιλικό προς τον ακροατή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την ύπαρξη ή όχι συμβατικών τραγουδιστικών δομών.