Led Zeppelin

Μα τι να γράψω εγώ τώρα; Λες και η Ιστορία δεν έχει βγάλει την οριστική και αδιαπραγμάτευτη κρίση της. Λες και δεν έχουν αγκαλιάσει τα τραγούδια αυτά εκατομμύρια αυτιά και, σημαντικότερα, εκατομμύρια καρδιές. Λες και δεν άλλαξε η ροή της μουσικής μιας και διαπαντός από τη στιγμή που η ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός μισοκαμένου Ζέππελιν κόσμησε τα δισκάδικα πίσω στο 1969. Ή μήπως οι στρατιές μουσικόφιλων που διακαώς αναζητούσαν ένα εισιτήριο για τη φετινή ιστορική επανένωση των Led Zeppelin περιμένουν από εμένα ένα σχολιασμό για να επιβεβαιώσουν την άποψή τους;

Τι κάνεις λοιπόν σε αυτή την περίπτωση; Αξιοποιείς δημιουργικά την ευκαιρία που σου δίνεται ώστε να θυμηθείς και να επανεκτιμήσεις. Να θυμηθείς τη χαρά που σε κυρίευσε όταν ως παιδί πρωτοάκουσες το "Whole Lotta Love" και έτρεξες στους μεγαλύτερους να πεις την «ανακάλυψή» σου για να λάβεις τα συγκαταβατικά χαμόγελα που μαρτυρούσαν πως «έγινες ένας από αυτούς». Τη συγκίνηση που ένιωθες (και νιώθεις ακόμα) κάθε φορά που η κιθάρα του "Since I've Been Loving You" αποδεικνυόταν ικανή να σε ταξιδέψει σε παρελθόντες αλλά και μελλοντικούς έρωτες. Να αναπολήσεις τα σχολικά σου χρόνια όταν και έγραφες τους στίχους του "Stairway To Heaven" στο θρανίο σου. Να θυμηθείς τη στιγμή που ακούγοντας το "Kashmir" συνειδητοποίησες πώς μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά το ροκ με τις ανατολίτικες μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις των εγχόρδων. Ή όλους τους λόγους που σε έκαναν κάποτε να ανακηρύξεις ως αγαπημένο σου κομμάτι το "In The Evening".

Αλλά και να επανεκτιμήσεις. Τραγούδια λιγότερο προβεβλημένα, όπως το "Trampled Under Foot" ή το "D'Yer Mak'Er". Δίσκους που χαρακτηρίστηκαν «μέτριοι» (!), όπως το "Presence" ή το "In Through The Out Door". Να επανεκτιμήσεις τον αδικοχαμένο John Bonham όταν μετράει τους χτύπους της καρδιάς σου στο "When The Levee Breaks" και όταν ορμάει σα μαινόμενος ταύρος στο "Rock 'n' Roll". Τον Robert Plant που χρησιμοποιεί τη φωνή του ως επιπλέον μουσικό όργανο και ωριμάζει στην πορεία του χρόνου φωνητικά και στιχουργικά. Τον Jimmy Page όταν σκαρώνει τo καταιγιστικό riff του "Immigrant Song" και το σόλο του "Achilles Last Stand". Και φυσικά τον John Paul Jones, έμπειρο session μουσικό ήδη πριν τους Zeppelin, όταν τον ακούς να ζωγραφίζει άλλοτε κρατώντας μαεστρικά το ρυθμό στο μπάσο και άλλοτε δημιουργώντας τα απίστευτα ηχητικά τοπία του στα πλήκτρα (βλέπε "No Quarter").

Παράπονα; Διάφορα:
- Που είναι το αγαπημένο "Rover";
- Γιατί δε βρέθηκε χώρος για το "Battle Of Evermore" ή το "Rain Song";
- Γιατί να περιέχονται δύο τραγούδια λιγότερα από την παλιότερη, επίσης διπλή, συλλογή "Remasters" και τελικά ποιος ο λόγος να εκδίδονται τόσες πολλές συλλογές ξανά και ξανά;
- Πως είναι δυνατόν ένα δείγμα της μεγαλοφυΐας των Zeppelin να αντικαταστήσει στη δισκοθήκη οποιουδήποτε την πλήρη δισκογραφία τους;

Η ουσία όμως είναι αλλού. Η συλλογή αυτή απευθύνεται σε αυτούς που τώρα ξεκινάνε. Σε αυτούς που τώρα θα ανακαλύψουν και για πρώτη φορά θα βιώσουν όλα αυτά που εγώ παλεύω να θυμηθώ και να επανεκτιμήσω. Τους ζηλεύω...