Lantlos

Αν υπάρχει ένα ιδίωμα που μπορεί αυτή τη στιγμή να κάνει το breakthrough και να κυριαρχήσει στο χώρο του ακραίου ήχου, αυτό είναι σίγουρα το post black metal. Τα τελευταία χρόνια πολλά είναι τα συγκροτήματα που έχουν να παρουσιάσουν αξιόλογες κυκλοφορίες, χτίζοντας με το χρόνο το όνομα τους και συμβάλλοντας παράλληλα στην ανάπτυξη του ήχου. Μια ιδιαιτερότητα αυτού του ιδιώματος είναι ότι πολλές καλές μπάντες είναι διασκορπισμένες σε διαφορετικές χώρες, γεγονός που ενδεχομένως να εμποδίζει τη δημιουργία μιας πιο ομοιογενούς σκηνής, που θα συνέβαλε στο να πραγματοποιηθεί η έκρηξη που χρειάζεται.

Οι Lantlos προέρχονται από τη Γερμανία και αισίως κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ. Είναι μια μπάντα η οποία έχει καταφέρει να δημιουργήσει πολύ καλές εντυπώσεις  μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού ".Neon", βάζοντας το όνομά της στο χάρτη του σύγχρονου black metal. Σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, στο "Agape" παρατηρείται μια ηχητική μετατόπιση, καθώς δε συναντάμε ούτε την αμεσότητα του ντεμπούτου τους, αλλά ούτε και τις δομές του ".Neon", στο οποίο το black metal στοιχείο κυριαρχούσε, παράλληλα βέβαια με μια έντονη διάθεση μελαγχολίας.

Πλέον, είναι σαφής η πρόθεση της μπάντας να απομακρυνθεί από τα μαυρομεταλλικά μονοπάτια, μουσικά αλλά και αισθητικά, επιχειρώντας να προσεγγίσει την ηχητική λιτότητα του post. Εστιάζουν περισσότερο σε μινιμαλιστικά θέματα στις συνθέσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το αιθέριο αλλά και βαρετό "You Feel Like Memories", τα οποία συνυπάρχουν με ατμοσφαιρικές μελωδίες με έντονη μελαγχολία και αργόσυρτα περάσματα, όπως στο εναρκτήριο "Intrauterin", όπου το doom ξεκίνημα διαδέχονται post αναζητήσεις. Δε λείπουν βέβαια και κάποιες πιο χαρακτηριστικές black metal στιγμές, όπως η εισαγωγή του "Bliss", οι οποίες όμως έχουν περιοριστεί σε σημαντικό βαθμό. Η κορυφαία στιγμή εντοπίζεται στο μαγευτικό, γεμάτο νοσταλγία και μελαγχολία "Eribo-I Collect The Stars".

Μέσα στα συνολικά τριανταπέντε λεπτά του άλμπουμ είναι σαφής η προσπάθεια της μπάντας να προσδιορίσει την ταυτότητα της και να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες της. Ωστόσο, παρά τις αρκετές καλές στιγμές και τη σχετικά ευχάριστη ακρόαση, σου αφήνει την αίσθηση ότι η προσπάθεια μένει ημιτελής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για κακό άλμπουμ. Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ότι μετά απο αρκέτες ακροάσεις δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα τα οποία σου αφήνει το "Agape" και, συγκρινόμενο με το αντίστοιχο αποτέλεσμα των προγενέστερων άλμπουμ τους, βρίσκεται μάλλον σε δυσμενέστερη θέση.

Το "Agape" θα προβληματίσει όσους γοητεύτηκαν από την ατμόσφαιρα  του ".Neon", αλλά σίγουρα θα πρέπει να πιστωθεί στη μπάντα η προσπάθεια της να «ψαχτεί», να προοδεύσει και να μην κινηθεί σε ασφαλή μονοπάτια. Οι δυνατότητες της να προσφέρει ενδιαφέροντα ακούσματα είναι δεδομένη, οπότε την επόμενη φορά θα περιμένουμε κάτι καλύτερο.