Lagwagon

Όταν κάθε νέο έτος διαδέχεται το παλιό, όταν τα περσινά «κακά» ανήκουν πια στο παρελθόν και ετοιμάζεσαι να υποδεχτείς ό,τι «καλό» σου επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον, εκεί κάπου λοιπόν, και με την προϋπόθεση φυσικά ότι είσαι κι εσύ ένας nerd μουσικόφιλος και παντοτινά ξενύχτης συντάκτης, ξεκινάς να κάνεις κάποιες πρώτες εκτιμήσεις ως προς το ποιούς δίσκους περιμένεις να δεις φέτος στα ράφια των δισκοπωλείων. Για κάποια άλμπουμ αδημονείς, για κάποια ενθουσιάζεσαι, για μερικά τρέφεις μια κάποια περιέργεια, ενώ για άλλα παραμένεις επιφυλακτικός. Υπάρχουν και κάποια λιγοστά ωστόσο, για το οποία ούτε με μία στις χίλιες δεν θα μπορούσες να μαντέψεις τον ερχομό τους. Το "Hang" λοιπόν, των Αμερικανών punk rockers Lagwagon, είναι ένας δίσκος «απ' αυτούς», που δεν μπορείς παρά απλόχερα να υποδεχτείς, να εκπλαγείς ευχάριστα και να ταξιδέψεις μαζί του για μέρες πολλές και βράδια συνεχόμενα.

Εννέα ολόκληρα χρόνια πέρασαν έπειτα από το μοναδικό στα χρονικά του είδους "Resolve" και ο αντίκτυπος αυτού το μεγαλειώδους δίσκου που κάποτε έβγαλε η παρέα του frontman Joe Cape, στην μνήμη του αδικοχαμένου πρώην μέλους τους Derrick Plourde, δεν λέει να σβήσει. Ίσως, εδώ που τα λέμε, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν περίμενα -ακόμα και καιρό μετά- έναν διάδοχο. Μιλάμε για ένα από τα πιο αληθινά, συναισθηματικά φορτισμένα, πονεμένα ρε παιδί μου, άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, άρτια παιγμένο, μέσα από την αυθεντικότητα και την skate punk ταυτότητα του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Η επιστροφή των Lagwagon σκάει στο σωστό χρονικό πλαίσιο, αποδεικνύοντας εννοείται την καλλιτεχνική ωριμότητα της μπάντας, και περιέχει όλα τα καλά συστατικά που αγαπήσαμε στους Καλιφορνέζους, με τις απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες που ήταν φυσικό ότι θα ακολουθήσουν.

Τα κομμάτια του "Hang" κινούνται στα κλασικά λημέρια του μελωδικού punk rock / skate punk ήχου αλλά συγκριτικά με τα προηγούμενα άλμπουμ παρουσιάζονται κάπως πιο στρωτά, ίσως λιγότερο επιθετικά, και σε μια σχετική πλειοψηφία πιο mid-tempo, πράγμα που προσωπικά δεν με πειράζει. Φυσικά και πάλι δεν απουσιάζουν από τον δίσκο -σχεδόν hardcore- οδοστρωτήρες όπως για παράδειγμα το κομμάτι "Reign", αλλά η κατεύθυνση γενικά είναι αυτή, ολοκληρωτικά εμποτισμένη για μία ακόμη φορά στην μελαγχολία και το συναίσθημα. Βασικά, δεν υπάρχει κάτι που να με ενοχλεί στον δίσκο. Οι ιδέες είναι φανταστικές, τα riff σούπερ πιασάρικα, οι μπασογραμμές σε κομμάτια όπως το "Obsolete Absolute" κάνουν την διαφορά, το σύνολο είναι δεμένο, και γενικώς παίζει και μια γαμάτη κάπως πιο μεταλλική νοοτροπία στο παίξιμο των Lagwagon, που κυρίως εντοπίζεται σε κάποια επικά leads και γέφυρες, και δίνει έναν κάπως διαφορετικό αέρα στην ηχογράφηση. Τα φωνητικά του Joe Cape είναι το κάτι άλλο, με την χροιά του να με αγγίζει στην καρδιά, να κουρδίζει ευαίσθητε χορδές και να ξεκλειδώνει τις πιο κρυφές μου ανησυχίες και φοβίες, απογυμνωμένες και έτοιμες να τις κοιτάξω κατάματα.

Οι Lagwagon είναι μία μπάντα που ποτέ δεν έπαψε να παίζει καλή μουσική και να έχει αυτή την επίδραση πάνω μου, γι' αυτό και τους γουστάρω ακόμη και τους παρακολουθώ με πάθος και αγωνία. Μπορεί το "Hang" να μην είναι "Resolve", αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θα ήθελα ποτέ να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Κάθε ένα είναι πολύ ξεχωριστό, και σοβαρά αν σας αρέσει η γρήγορη αληθινή και μελωδική μουσική, κάντε το αποφασιστικό βήμα και ακούστε τους.