Kurt Vile

Ο 35-χρονος Kurt από την Philadelphia είναι ο τύπος που φοράει κάθε πρωί ό,τι ρούχο βρει μπροστά του, σκέφτεται συνέχεια στίχους και ήχους, προδομένος συνήθως από έρωτα, ένα μουσικό nerd...

Αυτά θα έγραφαν όσοι ασχοληθούν μαζί του απλά γιατί θα γίνει και αυτός μόδα. Δεν διαθέτουμε αποκλειστικότητα βέβαια στο να μας αρέσει ο Kurt, αλλά η ζωή του καθενός είναι αδιάφορη για εμάς. Τη μουσική του ακούμε.

Στην περίπτωση όμως του Kurt, νιώθεις πως όλα προέρχονται από αυτή. Oυδέποτε αρνήθηκε πως όσα λέει δεν είναι βιωματικά.

Tραγουδά σαν να είναι ακουμπισμένος στον καναπέ του, δείχνοντας πως τα πάντα βγαίνουν αβίαστα από αυτόν και την μπάντα του, αλλά δεν είναι έτσι. Τα πάντα είναι μελετημένα, απλά δεν θα περάσει μήνες στο στούντιο, αναζητώντας το τέλειο. Κάθε φορά που λες το ίδιο τραγούδι, είναι και διαφορετικό. Ο Kurt, όπως και ο ήρωάς του Neil Young, ψάχνει την «αλήθεια» στη μουσική, στον ήχο των οργάνων και της φωνής του. Κατευθείαν από αυτό σε εμάς, χωρίς περιττούς μεσάζοντες.

Το κορυφαίο "Pretty Pimpin", οι στίχοι μιλούν για τον άγνωστο που βλέπει στον καθρέφτη, αλλά είναι ο ίδιος, αλλά στο τέλος βουρτσίζει τα δόντια του άλλου. Ό,τι να 'ναι! To τραγούδι, ένα επαναλαμβανόμενο κιθαριστικό μοτίβο, με λίγο από "Sweet Home Alabama" (;), πάνω στο σταθερό και στιβαρό drumming της Stella Mozgawa των Warpaint,  είναι απίστευτα εθιστικό, ένα συνεχόμενο κρεσέντο! Σταματάω εδώ...

Ο δίσκος συνεχίζει με ροκιές (ουσιαστικά απουσιάζουν σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του), τα "I'm An Outlaw" με το μπάντζο του και το απλό και απέριττο "Dust Bunnies", με ένα ακαταμάχητο '70s vibe.

O Vile δεν υποδύεται διαφορετικούς χαρακτήρες και διαθέσεις στα τραγούδια του. Του βγαίνουν, όπως βγαίνει η διάθεση στον καθένα μας. Στο "That’s Life, Tho (Almost Hate To Say)" μελαγχολεί. Oι στίχοι του είναι μελαγχολικοί, αλλά αληθινοί. Πάντα καταλήγουν με κάτι έξυπνο, αστείο πολλές φορές. «Ο κόσμος δεν θέλει να σε ακούει να γκρινιάζεις. Απλά λέω την αλήθεια», είπε ο ίδιος σε μια συνέντευξη-συζήτηση με την Kim Gordon, πριν λίγες εβδομάδες. Παράδειγμα, όσα λέει στο "Life Like This". Εκεί που πιάνο, κιθάρες και φωνητικά μπλέκονται σε έναν σταθερό ρυθμό, που αν προσπεράσεις, απλά θα χάσεις τέσσερα λεπτά απόλυτης ομορφιάς από τη ζωή σου.

Σε συνεντεύξεις του, ο ίδιος αποκαλεί το "Wheelhouse" το καλύτερο τραγούδι που έχει γράψει. Οι στίχοι είναι σκληροί, αλλά η μουσική είναι τόσο όμορφη και απλή που τα συναισθήματά του πάνε κι έρχονται στη μέση της Mojave ερήμου, ένα από τα πολλά μέρη που ηχογραφήθηκε ο δίσκος.

Στο "Lost My Head There" σπάει για λίγο τη δική του «φόρμουλα», κάνοντας παιχνίδι σε jazzy στροφές, με την βλαχο-προφορά του να είναι τόσο αταίριαστη, και για αυτό, τόσο απολαυστική.

Ο δίσκος κλείνει με μια ερωτική εξομολόγηση στο "Stand Inside" που θα έριχνε κάθε ευαίσθητη γκόμενα στον κόσμο (έστω ένα βράδι ρε αδελφέ...), το instrumental "Bad Omens" με οδηγό ένα σταθερό πιάνο και «φευγάτους» κιθαριστικούς ήχους και τα "Kidding Around" και "Wild Imagination", πανέμορφα τραγούδια που βάζουν σφραγίδα στον καλύτερο, ήδη για εμένα, δίσκο της χρονιάς.

Ο Kurt συνεχίζει την (αρχικά) μοναχική πορεία του μετά τα "Smoke Ring For My Halo" και "Wakin On A Pretty Daze". Τώρα πια, έχουμε μαζευτεί πολλοί γύρω του.