Kurt Vile

Δύο χρόνια αφότου τράβηξε την προσοχή του μουσικού κόσμου με το "Smoke Ring For My Halo" (2011) ο Kurt Vile από τη Philadelphia επέστρεψε με το πέμπτο του άλμπουμ, έναν από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους της χρονιάς. Και πράγματι, το "Wakin On A Pretty Daze" με τη γλυκειά psych rock θολούρα του δικαιώνει τις προσδοκίες που το συνόδευαν και -όπως όλα δείχνουν- θα είναι από εκείνους δίσκους που θα συναντούμε πολύ συχνά σε έξι-επτά μήνες, στις λίστες με τα σημαντικότερα άλμπουμ της χρονιάς.

Ο δίσκος αποτελείται από έντεκα καθαρόαιμα κιθαριστικά κομμάτια, απλωμένα με χαλαρότητα και αρχοντιά σε εβδομήντα χορταστικά λεπτά, που δεν κουράζουν καθόλου και περνούν εν ριπή οφθαλμού. Ιδιαίτερα τα tracks μεγάλης διάρκειας (υπάρχουν πέντε με διάρκεια που υπερβαίνει τα εξίμιση λεπτά) είναι σαν να προκαλούν κάποια στρέβλωση του χρόνου, καθώς μοιάζουν να εξαϋλώνονται μέσα σε δευτερόλεπτα, απλώνοντας τη νωχελική τους αύρα στον ακροατή. Ο Vile κι η παρέα του (οι Violators και ορισμένοι εκλεκτοί καλεσμένοι) δημιουργούν πολύ δυνατά συναισθήματα και μας πηγαίνουν μια ιδιαιτέρως cool βόλτα στα βάθη της ψυχής του, «ζωγραφίζοντας» έναν ζεστό, γαλήνιο -αλλά συνάμα- ολοζώντανο μουσικό καμβά. Το άλμπουμ είναι γεμάτο υπέροχους ήχους. Από εκείνους τους ήχους που έχουν την ιδιότητα να καθαρίζουν το μυαλό από σκοτούρες.

Παρά την «χαλαρή» προσέγγιση (ένα κράμα Neil Young, Lou Reed και Gram Parsons), οι ερμηνείες του 33χρονου Vile δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για παρερμηνεία σχετικά με την περιεκτικότητά τους σε αλήθεια και συνολικά ο δίσκος «ξεχειλίζει» από ψυχή. Ατόφια, ακατέργαστη κι απονήρευτη ψυχή που διαχέεται και λάμπει εν μέσω ράθυμων ρυθμών, που αντηχούν σε καθεστώς μηδενικής βιασύνης. Ο Vile δεν προσπαθεί να κόψει δρόμο, αλλά επικεντρώνεται στην απόλαυση της διαδρομής. Πάμε κι όσο πάρει! Ένα γοητευτικό ταξίδι που σε παρασύρει και σου δίνει κάτι καινούργιο για να πιαστείς και να απολαύσεις σε κάθε ακρόαση.

«Life is like a ball of beauty,
it makes you wanna just cry,
then you die»

...τον ακούμε να λέει στο ακουστικό και στοιχειωμένο "Too Hard", όπου θυμίζει έντονα τον Gram Parsons  (σε μια πιο folk «έκδοση»).

Αν έπρεπε να βρουμε σώνει και καλά κάποιο μειονέκτημα στο "Wakin On A Pretty Daze", θα μπορούσαμε να πούμε ότι λείπει κάποιο χιτάκι. Αλλά πραγματικά τώρα, ο Kurt Vile δεν είναι από εκείνους που γράφουν «χιτάκια» (μην πάει ο νους σας στο «κακό»˙ ούτε από εκείνους που γράφουν «δύσκολα» είναι). Το star system και οι απαιτήσεις του από αυτόν μοιάζουν να είναι το τελευταίο πράγμα που φαίνεται να τον αφορά.

Δεν ιδρώνει, ούτε κι αγχώνεται και μας δίνει έναν ολότελα ενδοσκοπικό δίσκο, στον οποίο υπάρχουν στιγμές που δημιουργείται η εντύπωση ότι έχει αράξει σε κάποιο παγκάκι πίνοντας μπύρες και λέγοντάς τα με τη μεθυσμένη ψυχούλα του. Παρ' όλα αυτά, αυτή η βουτιά στο υποσυνείδητό του δεν στερείται αυτοελέγχου. Η οικογενειακή ζωή (είναι πατέρας δύο παιδιών) φαίνεται να χαρίζει αρμονία στη ζωή του και ακούγεται απολύτως σίγουρος για τους στόχους και τις δυνατότητές του.

Τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι αβίαστα για εκείνον, πάντως. Συνειδητά δεν πήγε να σπουδάσει, καθώς τον απωθούσε η εικόνα του χαρτογιακά και από μικρός επεδίωξε να γνωρίσει τη ζωή από τη δύσκολη πλευρά της, δουλεύοντας επί τρία χρόνια ως χειριστής ανυψωτικού μηχανήματος σε φορτο-εκφορτώσεις φορτηγών. Ούτε και στη μουσική βρήκε εύκολα το δρόμο του. Ξεκίνησε από τους indaδες "The War On Drugs", από τους οποίους αποχώρησε το 2008 για να συνεχίσει solo (πάντα με τους Violators να τον συνοδεύουν) και όπως είπαμε, έπρεπε να φτάσει στο τέταρτο άλμπουμ του και το 2011, το "Smoke Ring For My Halo", για να πρωτογευτεί τη γεύση της αναγνώρισης, υπό τη μορφή της ευρύτατης κριτικής αποδοχής.

Πλέον τα πράγματα φαίνονται να κυλούν πιο άνετα στη ζωή του και με άνεση πια, ξορκίζει την αμφισβήτηση που γνώρισε στη διαδρομή του με στίχους όπως «I think I'm ready to claim what's mine» από το groovαριστό "KV Crimes" ή εκείνους από το "Was All Talk", όπου σε μια εκσυγχρονισμένη έκδοση του ήχου των Love τον ακούμε να υπογραμμίζει την αυτοπεποίθησή του:

«Making music is easy - Watch me!
And you - there was a time in my life when they thought I was all talk»

Καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ ο Vile μουρμουρίζει τους αφαιρετικούς στίχους του πάνω σε στρώματα από εξωφρενικά όμορφες κιθάρες (τόσο οι ρυθμικές, όσο και τα αέρινα ηλεκτρικά solos είναι απίθανο να σε αφήσουν ασυγκίνητο) και δημιουργεί θολές εικόνες που με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο συνθέτουν μια σειρά από απρόσμενα διαυγή τοπία (όπως στο πολύ καλό εξώφυλλο με τον πεντακάθαρο ουρανό). Με αυτόν τον τρόπο διεγείρει περίεργα συναισθήματα και μέσα από την ανάκατη σαστιμάρα του καταφέρνει να κάνει τον ακροατή να βλέπει πιο καθαρά και πιο ψύχραιμα.

Στο "Wakin On A Pretty Daze" θα βρείτε τραγούδια για παράξενες ημέρες (όπως το "Air Bud" ή το ονειρικό "Snowflakes Are Dancing" με το πνεύμα του Lou Reed ακέραιο), δύσκολα κατανοητές, όπως αυτές που διανύουμε. Με έναν μαγικό τρόπο, τα κομμάτια αυτά και το άλμπουμ στο σύνολό του, έχουν την ιδιότητα να σε αποστασιοποιούν και να σε οπλίζουν με αντισώματα έναντι της περιρρέουσας σκατίλας.

Αν έπρεπε να διαλέξω με το ζόρι ένα highlight, αυτό δεν θα ήταν άλλο από το πρώτο track του άλμπουμ, το διάρκειας εννιάμιση λεπτών "Wakin On A Pretty Day". Πρόκειται, στα αλήθεια, για ένα κομμάτι μαγικό με μια αλάνθαστη laid back διάθεση που δε χάνεται στη λήθη της νωχελικότητας, αλλά διατηρείται σε μια απολύτως επικεντρωμένη εγρήγορση. Ανεπαίσθητες αυξομειώσεις στο ρυθμό, απίθανες κιθάρες (εξαιρετικά solos αλά Neil Young) και αυτό το μεθυσμένο παραμιλητό του Vile, που βρίσκει τα κέντρα του και ακούγεται να τα έχει πολύ καλά με την πάρτη του. Το track αυτό συμπυκνώνει το πνεύμα του δίσκου, αλλά τι να πει κανείς και για το δεκάλεπτο ταξίδι του "Goldtone", το κομμάτι με το οποίο τελειώνει το άλμπουμ; Ένα ταξίδι στα σύννεφα και πέρα από αυτά με ένα μεθυστικό τελείωμα. Από  τα καλύτερα tracks που κλείνουν φετινό δίσκο.

Αυτό είναι το "Wakin On A Pretty Daze". Ένα αναλογικό road trip αυτογνωσίας μέσα σε μια vintage πεντάλιτρη Ford Mustang που καταπίνει τα χιλιόμετρα χωρίς να ιδρώνει. Δίχως υπερβολή, όλες οι συνθέσεις είναι αξιόλογες και καλοπαιγμένες και η ένωσή τους συγκροτεί ένα εξαιρετικά συνεκτικό σύνολο που βρίσκεται πολύ πάνω από το επιμέρους άθροισμα των ιδιαιτέρως αξιόλογων στοιχείων που το αποτελούν. Υπάρχει πολλή ψυχή εδώ μέσα και αυτή είναι η μοναδική μονάδα μέτρησης με την οποία έχουμε δικαίωμα να προσεγγίσουμε και να αξιολογήσουμε το "Wakin On A Pretty Daze". Αναμφίβολα από τους δίσκους της χρονιάς.

Υ.Γ.: Ξεφύλλιζα το τελευταίο Uncut και στην τελευταία σελίδα (όπου φιλοξενούνται τα σχόλια γνωστών καλλιτεχνών για τα αγαπημένα τους άλμπουμ ή tracks) ο Vile -το τιμώμενο πρόσωπο αυτού του μήνα- αποδεικνύει την ευρύτητα του μουσικού του ορίζοντα επιλέγοντας το "Valley Of Sadness" (να 'ταν έτσι η λύπη μια χαρά θα ήμασταν, btw) των Aphrodite's Child στην κατηγορία «The record that taught me about prog pop». Ε, είναι μετά να μην το αγαπάς αυτό το παιδί;