Kowloon Walled City

Σε μια αναφορά για αυτούς το 2012 είχα υποστηρίξει ότι με τον τότε δίσκο τους είχαν πολλά να πουν και διέκρινα ένα βαρύ και χαμηλοκουρδισμένο μέχρι αηδίας sludge. Φέτος, παραμένουν αργοί, διατηρούν τα ίδια ουρλιαχτά στα φωνητικά, αλλά εμπλουτίζουν τον ήχο τους με ένα περισσότερο μοντέρνο στυλ που δείχνει να ταιριάζει στην εποχή. Ο θόρυβος είναι αυτός που εξελίσσεται στις συνθέσεις τους και ενίοτε ο πόνος.

Από την πρώτη νότα ακούς την ψυχή τους. Το "Your Best Years" σάπιο και δυσβάσταχτο. Σε βασανίζει και σου σπρώχνει την μούρη στο χώμα, κάτω, χαμηλά, να φας σκόνη. Ένα βίαια αργό και σάπιο doom. Στο επόμενο ομοτιτλο του δίσκου "Grievances" o ρυθμός παραμένει βασανιστικός και τα τύμπανα ασήκωτα. Αυτό που αλλάζει είναι η διάθεση για πειραματισμό. Αν και δεν το διακρίνεις εύκολα, παρότι εύπεπτο κομμάτι, κατά βάθος κρύβεται μια υποθάλπτουσα κατάσταση που ταιριάζει περισσότερο σε noise-rock μπάντες. Ναι το κομμάτι είναι αργό και ατμοσφαιρικό sludge, αλλά κατά βάθος θα ήθελε να είναι ένα πειραματικό και προοδευτικό noise-rock τραγούδι που μπορεί να έφτιαχναν οι Shellac! Μετά στο "Backlit", (ποπό τι μου θύμισες τώρα) συνεχίζουμε στο ίδιο κούρδισμα και πάνω κάτω στην ίδια νότα. Σαν σε συνέχεια από το προηγούμενο, παρατραβηγμένος και παραμορφωμένος θόρυβος και τσεκουριές στ' αυτιά. Τρίζουν τα πάντα. Στο "The Grift", το πιο μικρό χρονικά κομμάτι της κυκλοφορίας, διακρίνω μια προσπάθεια επίθεσης. Λίγο πιο ζωντανό από τα προηγούμενα ανοίγει δρόμο σε ένα πιο σκληρό και επιθετικό metal. Μάλλον επειδή διαφέρει, το κάνει και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα. Γιατί στα επόμενα, "White Walls" και "True Believer" ερχόμαστε στην ίδια αργή και τεντωμένη νότα των πρώτων κομματιών. Σαπίλα, ύπνος, βασανισμός της ψυχής και βάρος. Μερικά άρρυθμα κοψίματα και η βάση της μπασογραμμής, είναι τα καλύτερα σημεία στο πρώτο. Η σταθερότητα, τα πιο βραχνά ουρλιαχτά και η σεμνότητα στο βάθος του ήχου, τα καλύτερα του δεύτερου. Στο τέλος το "Daughters And Sons" πιο καθαρό από όλα, διατηρεί παρότι επιπόλαιο, την βαρύτητα του δίσκου και κερδίζει σε ατμοσφαίρα και συνθετική έμπνευση όλα τα προηγούμενα. Όταν ακούς το «Are we satisfied yet?» από τον Evans, δεν ξέρεις τελικά τι να απαντήσεις. Αν και ο ίδιος δεν το κουράζει και λέει ναι, άμεσα.

Ο δίσκος δεν μπορεί να κάνει την έκπληξη φέτος, καθώς κάτι του λείπει. Καλύτερα, θα έλεγα, ότι η μονοτονία του και τα εντόνως ενοχλητικά φωνητικά του, το χαλάνε. Φυσικά και αντέχουμε τα ουρλιαχτά και τα βραχνά και τα σάπια φωνητικά, αλλά η μοναδική νότα που νιώθω ότι βγάζει στα μισά και πλέον κομμάτια το λαρρύγι του τύπου, καταντάει βαρετή. Επίσης η μοναδική συχνότητα που επίσης διακρίνω στα περισσότερα κομμάτια ναι μεν κερδίζει σε βάθος, βάρος και θέληση, αλλά δεν πείθει σε έμπνευση και ενορχήστρωση.

kowloonwalledcity.bandcamp.com/grievances