Korpiklaani

Χαράς ευαγγέλια για τα απανταχού παγάνια, αφού οι Korpiklaani ξαναχτυπάνε με τη νέα τους δουλειά ονόματι "Manala" μέσα σε πολύ μικρό διάστημα από το περσινό "Ukon Wacka". Βέβαια, για να «κιτρινίσουμε» λίγο, η νέα δουλειά έφερε την οργή του Χρήστου Δάντη ο οποίος ισχυρίζεται πως του κλέψανε το τραγούδι που είχε κλέψει, αλλά αυτή την υπόθεση ανέλαβε να την διαλευκάνει με επιτυχία το racoon του site και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.

Στα του δίσκου τώρα, οι στίχοι, οι οποίοι για άλλη μια φορά είναι στη μητρική τους γλώσσα, προέρχονται από το το Φιλανδικό έπος "Kalevala" και δυστυχώς για όλους τους πότες δεν υπάρχει αυτή τη φορά τραγούδι που να αναφέρεται σε κάποιο αλκοολούχο, όπως σε προηγούμενες δουλειές τους ("Beer Beer", "Vodka", "Tequila"). Από την ίδια ιστορία άλλωστε είναι εμπνευσμένο και το εξώφυλλο του δίσκου, με τη μασκότ να παίρνει αυτή τη φορά τη μορφή ενός μυθικού ήρωα από την ιστορία που αφηγούνται. Αξίζει να αναφερθεί πως στην digipak έκδοση θα περιλαμβάνεται και bonus CD με όλο τον δίσκο στην Αγγλική γλώσσα.

Μιλώντας τώρα για τη μουσική κατεύθυνση του δίσκου, μπορούμε να πούμε πως το τελικό αποτέλεσμα ηχεί αρκετά ώριμο, αναμιγνύοντας διάφορα στυλ. Για άλλη μια φορά έχουμε τη χρήση του βιολιού, μόνο που αυτή τη φορά έχει πιο διακεκριμένο ρόλο σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ. Τραγούδια όπως τα "Synka" και "Dolorus", καθώς και η εισαγωγή του "Metsalle" περιέχουν κάποιες πολύ όμορφες μελαγχολικές και εύθραυστες μελωδίες τις οποίες μόνο αυτό το πολύ κομψό όργανο μπορεί να προσφέρει. Έντονο θα συναντήσουμε το ethnic στοιχείο στο ορχηστρικό "Husky Sledge", ενώ θα ακούσουμε κάποια όμορφα solo στο βιολί, με πιο χαρακτηριστικό αυτό του "Ruumiinmultaa".

Το "Manala" ισορροπεί μεταξύ των τραγουδιών που ανεβάζουν τη διάθεση όπως τα "Rauta", "Ruumiinmultaa" και "Levan Polkka", καθώς και των χαρακτηριστικών συνθέσεων, σήμα κατατεθέν, της μπάντας, "Kunnia" και "Tuonelan Tuvilla". Αυτά τα τραγούδια, αν και δεν μιλάνε για αλκοόλ, παρόλα αυτά σε κάνουν να πιστεύεις πως βρίσκεσαι στη μέση κάποιου μεσαιωνικού πανηγυριού και θες να χορέψεις πίνοντας ζεστή μπύρα (έτσι την πίνανε τότε). Αυτά τα τραγούδια εξελίσσονται πολύ καλά, υποστηριζόμενα και από την πολύ καλή κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει. Η ποικιλία κάποιων εκ των συνθέσεων σίγουρα αξίζει να σημειωθεί, καθώς ο ακροατής θα έρθει αντιμέτωπος με πολλών ειδών μουσικά «συναισθήματα», τα οποία όμως έχουν συνενωθεί πολύ καλά με το αποτέλεσμα να δικαιώνει τους δημιουργούς τους.

Οι Korpiklaani λοιπόν κατάφεραν και πάλι να βγάλουν έναν δίσκο ο οποίος θα ικανοποιήσει στο απόλυτο τους οπαδούς τους, αλλά η αλήθεια είναι πως πρόκειται περισσότερο για έναν κλειστό κύκλο στον οποίο δύσκολα μπορεί κάποιος να εισέλθει, καθώς δεν αποτελούν και το πιο εύκολο άκουσμα για τον μέσο οπαδό.