Kino

Ο John Mitchell πρέπει να είναι από τους πιο ενεργούς μουσικούς στον χώρο του progressive rock τα τελευταία (περίπου) δεκαπέντε χρόνια. Είναι κιθαρίστας των Arena, είναι τραγουδιστής/κιθαρίστας στους Frost*, πήρε το ρόλο του τραγουδιστή/κιθαρίστα στους επανενωμένους It Bites κι έχει ως προσωπικό σχήμα τους Lonely Robot, με αποτέλεσμα να συμμετέχει σε περίπου δυο κυκλοφορίες κάθε χρόνο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Επιπρόσθετα, είναι περιζήτητος παραγωγός, φορώντας κι αυτό το καπέλο στις μπάντες που συμμετέχει, αλλά και σε τρίτες μπάντες. Μπορεί να τον λες και εργασιομανή.

Μια από τις δουλειές που πάντα ξεχώριζα στην δισκογραφία του ήταν εκείνο το one-off άλμπουμ που έκανε με το supergroup των Kino, όπου συνέπραξε με τον μπασίστα των Marillion (και των Transatlantic), Pete Trewavas, τον πρώην drummer των Porcupine Tree, Chris Maitland και τον πληκτρά των It Bites, John Beck. Το "Picture" του 2015 ήταν ένα εξαιρετικό δείγμα βρετανικής, progressive pop/rock μουσικής, μεστό και διαφορετικό, σε μια εποχή του η progressive rock μουσική ξανάπαιρνε σταδιακά τα πάνω της και η Inside Out έπαιζε κομβικό ρόλο σε αυτό.

Με το τελευταίο άλμπουμ των Lonely Robot να έχει κυκλοφορήσει λιγότερο από ένα χρόνο πριν, όταν o Mitchell βρέθηκε με νέο υλικό στα χέρια του, η δισκογραφική του πρότεινε να επανενεργοποιήσει τους Kino και έτσι έχουμε την απρόσμενη επιστροφή τους δώδεκα χρόνια μετά. Περίπου...

Στην πραγματικότητα ο μόνος που συμμετέχει ενεργά από τα υπόλοιπα μέλη, προσφέροντας συνθετικές ιδέες και παίζοντας στο άλμπουμ είναι ο Trewavas, καθώς ο Beck κάνει μόνο guest εμφάνιση σε μερικά τραγούδια και ο Maitland είχε άλλες υποχρεώσεις, με τον πολύ Criag Blundell (drummer του Steven Wilson πλέον και μόνιμο συνεργάτη του Mitchell) να παίρνει τη θέση του. Οπότε λογικά κάποιος θα υποθέσει πως το “Radio Voltaire” είναι πιο κοντά στους Lonely Robot, παρά στο πρώτο άλμπουμ των Kino...

Κι όμως όχι. Και μάλιστα, με κάποιο τρόπο, είναι πολύ καλύτερο από τα δυο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει με το προσωπικό του σχήμα ο Mitchell. Πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη και καλοδουλεμένη μουσική πρόταση, που έχει εντυπωσιακές στιγμές, όπως τα ήρεμα "Idlewild" και "Temple Tudor" ή το κλείσιμο του "The Silent Fighter Pilot" και το πιασάρικο "I Don't Know Why"(που φέρνει στο νου Flying Colors). Επίσης, έχει καλές στιγμές όπως το ομώνυμο τραγούδι ή το "Out Of Time" με τις εξαιρετικές μπασογραμμές, ενώ έχει και μια-δυο μέτριες ("I Won't Break So Easily Anymore", "Grey Shapes On Concrete Floor"), αλλά το συνολικό πρόσημο είναι αδιαμφισβήτητα θετικό.

Γενικότερα, ο Mitchell μέσα από τα άλμπουμ στα οποία συμμετέχει μου φέρνει στο νου εκείνο τον παίκτη που η απόδοσή του δεν είναι ποτέ κάτω του έξι και πολύ σπάνια είναι πάνω από το οκτώ, που πάντα έχει θέση στην ομάδα κι ο προπονητής του τον λατρεύει, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είναι αυτός που φέρνει τον πολύ κόσμο στο γήπεδο. Στο "Radio Voltaire" κάνει μια από τις πιο μεστές εμφανίσεις του, οδηγώντας τους Kino σε ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα και αυτό πρέπει να του πιστωθεί. Η επιστροφή των  Kino αποτελεί μια πραγματικά καλή πρόταση για τους φίλους του βρετανικού prog.