Killswitch Engage

Ξυπνώντας σταδιακά από τον ύπνο του δικαίου, τον οποίο συνηθίζουμε να απολαμβάνουμε κάθε φορά που η μουσική προχωρά παρακάτω, νομίζω πως έχουμε αντιληφθεί όλοι το πόσο σημαντικά υπήρξαν ονόματα σαν τους Killswitch Engage στην εξέλιξη της γενικότερης σκληρής μουσικής, ανεξάρτητα αν μας αρέσουν και πόσο μας αρέσουν. Ελπίζω δηλαδή.

Οι Killswitch Engage επηρέασαν σημαντικά τη σκηνή του metalcore (στο οποίο αρεσκόμαστε να τσουβαλιάζουμε διάφορα πράγματα) και του γενικότερου σύγχρονου σκληρού ήχου ειδικά με το "Alive Or Just Breathing", όπως ανέφερε κι ο Τόλης στην κριτική του προηγούμενου άλμπουμ (άσχετα αν διαφωνώ κάθετα αναφορικά με την αξία του επικού "The End Of Heartache"). Η επιστροφή λοιπόν του Jesse Leach -τραγουδιστή του "Alive Or Just Breathing"- στις τάξεις των Killswitch Engage ξυπνά αναμνήσεις στους οπαδούς της μπάντας, αφήνοντας προσδοκίες πως θα επανακάμψουν μετά από μια ομολογουμένως πτωτική συνθετική πορεία, την οποία ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια.

Ο Jesse παραμένει μορφάρα και έχει την ιδανική φωνή για τη μπάντα (αν και θεωρώ τον Howard Jones μοναδικό), ο Adam Dutkiewicz είναι ακόμα μεγαλύτερη μορφή και από τους καλύτερους riffers της γενιάς του, η παραγωγή του δίσκου είναι όσο τούμπανο θα περίμενε κανείς και τα trademark στοιχεία της μπάντας είναι παρόντα καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ (βλέπε riffing, δισολίες, εναλλαγή φωνητικών, πιασάρικα refrain). Παρόλα αυτά, το τελικό αποτέλεσμα με άφησε μάλλον ασυγκίνητο. Χωρίς να είναι κακοφτιαγμένο σε καμία περίπτωση, αποτελεί κλασική περίπτωση δίσκου που βραχυπρόθεσμα θα ευχαριστήσει τους οπαδούς της μπάντας και του ιδιώματος, αλλά μακροπρόθεσμα θα λησμονείται μόνο για το γεγονός ότι επέστρεψε ο Jesse.

Το αρκετά συμπαθητικό, αλλά ως εκεί "In Due Time" είναι το πιο πιασάρικο (και μάλλον καλύτερο) τραγούδι του άλμπουμ, ενώ το "A Tribute To The Fallen" αναπαράγει ευχάριστα κάποιες κλασικές φόρμες τραγουδιών τους. Το "No End In Sight" έχει ωραίο refrain και η πιο clean, αργή σύνθεση είναι όπως πάντα καλοδεχούμενη, παρόλο που το "Always" δεν πλησιάζει καν το επίπεδο ενός "The Arms Of Sorrow". Όπως, φυσικά, δεν υπάρχουν και τραγούδια επιπέδου "My Last Serenade", "The Rose Of Sharyn", "The End Of Heartache" ή του "My Curse".

Συμπαθητικές ιδέες εδώ και εκεί και μερικές έξυπνες μελωδίες δεν αρκούν για να ανακηρύξουν το "Disarm The Descent" ως το comeback που περιμέναμε, αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι θα ήταν ευχής έργον να τους βλέπαμε -έστω και τώρα- για ένα live στα μέρη μας. Το ότι θα έχει καλύτερη τύχη από το σαφώς πιο ενδιαφέρον "The Hymn Of A Broken Man" των Times Of Grace, που ήταν η προ διετίας σύμπραξη Leach / Dutkiewicz (δηλαδή το ίδιο πράγμα με άλλο όνομα), θα είναι μια ακόμα απόδειξη του ότι ο κόσμος ψωνίζει πρώτα ονόματα, ακόμα και σήμερα.