Killer Six Gun

Όσο μίνιμαλ και αισθητικά μαζεμένο είναι το πολύ προσεγμένο artwork του CD, τόσο «φωνακλάδικη» και επιβλητική είναι η απόδοση του Λάκη Ραγαζά σε αυτό. Ο κιθαρίστας που οδηγεί ουσιαστικά τους Killer Six Gun, παίζει, συνθέτει, παράγει, ενορχηστρώνει και κάνει λίγο ως πολύ τα πάντα σε αυτή τη δουλειά με κύριο, βεβαίως, σημείο εστίασης την κιθάρα του.

Το ότι γνωρίζει καλά τα μυστικά των έξι χορδών δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει κανείς αλλά και ο ίδιος προσπαθεί να το επιβάλλει, ενίοτε όμως άκομψα με συνθέσεις όπως το εναρκτήριο "Run (If You Can)". Πιστό στον τίτλο του αποτελεί ένα ατελείωτο τρέξιμο στην ταστιέρα, κάτι σαν ένα πιο γρήγορο αλλά και εμφανώς λιγότερο μελωδικό "Summer Song" του Satriani. Αντίθετα το "Highway Of Love" που ακολουθεί τον φέρνει πιο κοντά στον Eddie Van Halen και σε αυτό βοηθάει το γεγονός ότι είναι ένα από τα δύο τραγούδια που στέκονται δίπλα στα υπόλοιπα έξι instrumental του δίσκου. Εδώ η κιθάρα είναι σαφώς πιο μαζεμένη και ενταγμένη στη λογική της μελωδίας, αν και το τραγούδι είναι μία τυπική 80s hard rock σύνθεση που δεν εντυπωσιάζει.

Και αν μέχρι τώρα μόνο γκρινιάζω δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι η συνταγή που προσπαθεί να φτιάξει ο Ραγαζάς πετυχαίνει απόλυτα στο "Day One" όπου και πάλι οι ομοιότητες με τον «Satch» είναι παρούσες αλλά εδώ δεν μπορεί κανείς να του προσάψει τίποτα. Και μελωδικά hook και αξιέπαινη τεχνική και ό,τι τέλος πάντων μπορεί κανείς να ζητήσει από ένα καλό βιρτουόζικο κιθαριστικό instrumental. Αν υπήρχαν τρία-τέσσερα κομμάτια αυτής της ποιότητας στο δίσκο, θα μιλάγαμε για αποκάλυψη.

Δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός μετριάζεται και πάλι με το δεύτερο τραγούδι, "Reach Out", όπου έχουμε ξανά να κάνουμε με ένα τυπικό του είδους του hard rocker, χωρίς τίποτα το αξιομνημόνευτο. Η φωνή του John Jeff Touch δε βοηθάει σημαντικά σε κανένα από τα δύο κομμάτια που συμμετέχει καθώς, πέρα από ιδιαίτερη και ένρινη, φαίνεται να πασχίζει πολύ είτε για να δώσει χρώμα στην ερμηνεία, είτε για να αποδώσει με ικανοποιητική αγγλική προφορά.

Η μελωδία του ατμοσφαιρικού "Stay With Me" φέρνει στο μυαλό τους Camel και τον Andrew Latimer και αυτό βέβαια αποτελεί τεράστια φιλοφρόνηση. Εξυπακούεται ότι μιλάμε για τη δεύτερη σημαντική στιγμή του CD. Η τρίτη θα μπορούσε να είναι το funky "C Storm" όμως το groove εγκαταλείπεται σχετικά σύντομα και το shredding ξεκινά και πάλι με αποτέλεσμα η κούραση να κάνει την εμφάνισή της. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με το "The Jeckyl And Hyde Jam" όπου ξεκινάει με τον ίδιο τρόπο  για να καταλήξει σε έναν φλύαρο κιθαριστικό μονόλογο. Πιθανότατα στα παραπάνω να παίζει ρόλο και η διστακτικότητα ή απουσία άλλων οργανοπαιχτών που θα μπορούσαν να συνδράμουν με ενδιαφέρον παίξιμο σε πλήκτρα ή μπάσο για παράδειγμα (στα credits του δίσκου δεν αναφέρονται άλλοι μουσικοί αλλά στο site του καλλιτέχνη αναφέρεται μπασίστας και drummer χωρίς να διευκρινίζεται αν συμμετέχουν σε όλες τις εκτελέσεις). Ο δίσκος κλείνει με το, στα όρια του progressive rock, "Stormcoming" που αλλάζει συχνά ρυθμούς και μελωδίες και αποτελεί μία, σε σημεία, άκρως ενδιαφέρουσα στιγμή.

Δε γνωρίζω σε ποιο κοινό μπορεί να θέλουν να απευθύνονται οι Killer Six Gun, πάντως αν έχετε κάπου στο σπίτι μία ηλεκτρική κιθάρα της οποίας οι χορδές καίνε από το ασταμάτητο παίξιμο, ρίξτε μια αυτιά εδώ, θα γνωρίσετε έναν συνάδελφό σας που κάτι έχει να πει. Αν όχι, λίγα πράγματα είναι πραγματικά ενδιαφέροντα για εσάς.

Ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει από το 2006 αλλά, καθώς αποτελεί ιδιωτική προσπάθεια, η προώθησή του είναι προφανώς επίπονη οπότε για παραγγελίες ή άλλη επικοινωνία απευθύνεστε στο www.killersixgun.com.