Killer Be Killed

Όταν κάθε φορά που τελειώνει η ακρόαση ενός δίσκου σε αφήνει να φαντάζεσαι πόσο ωραία θα ήταν να τον έβλεπες αποδιδόμενο ζωντανά, τότε μάλλον κάτι καλό συμβαίνει. Και είμαι πεπεισμένος πως όταν με το καλό οι Killer Be Killed ξεκινήσουν να παίζουν συναυλίες, δεν θα είναι απλά καλοί. Ειδικά με αυτό το υλικό στα χέρια τους...

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ο τίτλος του supergroup δικαιολογεί την ύπαρξή του, καθώς εδώ οι Max Cavalera, Troy Sanders (Mastodon), Greg Puciato (The Dillinger Escape Plan) και Dave Elitch (The Mars Volta) επιχειρούν να φτιάξουν και να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό, κάτι που έχει αυτόνομο λόγο ύπαρξης και δεν ευελπιστεί απλά να κλέψει λίγη από το παρελθόν ή την φήμη των συγκροτημάτων των μελών για να πετύχει το σκοπό του. Σίγουρα, πάντως, δεν ακολουθεί την πεπατημένη...

Ειλικρινά, αυτό που χαίρομαι σε κάθε ακρόαση του άλμπουμ είναι ότι αδυνατώ να βρω ποιος είναι ο πρωταγωνιστής, ποιος έστω και για λίγο κάνει τη διαφορά. Σε κάθε ακρόαση, σε κάθε τραγούδι, σε κάθε προσέγγιση υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή. Αυτό υποδεικνύει πως το συνολικό αποτέλεσμα προήλθε από πραγματική συνεργασία και η μπάντα είναι πάνω από τα εγώ των συμμετεχόντων. Ο κύριος παράγοντας που βοηθάει να επιτευχθεί αυτό είναι πως τα φωνητικά είναι μοιρασμένα μεταξύ των Cavalera, Sanders και Puciato, εναλλασσόμενα ανά μερικά μέτρα, μέσα στις ίδιες συνθέσεις και δημιουργώντας πολύ ενδιαφέρουσες αλληλουχίες.

Ο «παλιός» της παρέας, Max Cavalera, έχει συνεισφέρει τα κοφτά του riff, με το χαρακτηριστικό down strike παίξιμό, τα οποία συναντώνται παντού μέσα στο άλμπουμ, ενώ παράλληλα τα φωνητικά του είναι πολύ πιο πειστικά σε σχέση με αυτά που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια στους Soulfly ή στους Cavalera Conspiracy. Όπως και να το κάνουμε, είναι πάντα απολαυστικό -ίσως οικείο- το να ακούς να τραγουδάει «επαναστατικούς» στίχους, προτρέποντας τον κόσμο να ξεκινήσει μια επανάσταση ή να κάψει τις σημαίες του...

Ο Troy Sanders διαθέτει μια τόσο επιβλητική φωνή, όσο και η φυσιογνωμία του. Νιώθεις ότι με τη βαθιά του φωνή γεμίζει το χώρο, προσθέτοντας μοναδικότητα που είναι αδύνατο να μη φέρει συνειρμούς με τη μουσική των Mastodon, ενώ και οι πλειονότητα των φωνητικών γραμμών που έχει βάλει είναι αρκετά εμπνευσμένη.

Ο Puciato εντυπωσιάζει, καθώς ανάλογα με το πώς τραγουδάει είναι άλλοτε ο πιο μελωδικός κι άλλοτε ο πιο ακραίος εκ των τριών. Μοιάζει να κουβαλάει την περισσότερη ενέργεια από όλους, άλλοτε μένοντας πιο κοντά στο ύφος που τον έχουμε συνηθίσει στους Dillinger Escape Plane κι άλλοτε διαφοροποιώντας τις γραμμές του, δημιουργώντας ένα δίπολο με τον Sanders, ως άλλος Brent Hinds.

Τέλος, όσοι νομίζουν πως ο Elitch είναι ο τελευταίος της παρέας θα αναθεωρήσουν γρήγορα. Το ότι έπαιζε στους The Mars Volta αποτελεί εγγύηση πως ως μουσικός έχει την ικανότητα να παίζει παπάδες, αλλά δεν τον είχαμε ξανακούσει σε αυτό το ύφος του metal drumming κι ο τύπος είναι απλά καταπληκτικός. Με δυναμικές στο παίξιμό του, τεχνικά γυρίσματα και σίγουρα όχι τυπικό, διεκπεραιωτικό drumming των λίγων blastbeat φτηνού εντυπωσιασμού, δίνει μεγάλη ώθηση στο τελικό αποτέλεσμα.

Σε επίπεδο συνθέσεων έχουμε πολλά ωραία πράγματα. Αρχικά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί υπάρχει κόσμος που γκρινιάζει για το "Wings Of Feather And Wax", μιας και πρόκειται για ένα τραγούδι που σε κολλάει από το πρώτο δευτερόλεπτο, ενώ η φωνητική μελωδία του refrain του Puciato το τοποθετεί από τώρα στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς ως τώρα. Από κοντά το "Face Down", ένα τραγούδι φτιαγμένο για ξύλο στις συναυλίες, του οποίου το τελευταίο λεπτό με τα εναλλάξ φωνητικά των Sanders και Puciato απλά τα σπάει.

Από εκεί και πέρα, κανείς μπορεί να πει ότι οι συνθέσεις είναι λιγότερο πιασάρικες, αλλά σίγουρα όχι λιγότερο ενδιαφέρουσες. Μια από τις καλύτερες είναι το "Melting Of My Marrow" που έχει μελωδικό couple, death / black riff στη γέφυρα και Mastodonικό refrain. Το "Curb Crusher" διαθέτει παλιό Sepulturικό groove, το "Save The Robots" refrain από Dillinger Escape Plan και το "Twelve Labors" με τα «constellations» παραπέμπει έντονα σε "Crack The Skye". Το "Fire To Your Flag" φτιαγμένο γα να ανοίγει  pit στις συναυλίες της μπάντας, με τον καταιγιστικό ρυθμό του και το μόνο που δε θες είναι να είσαι στη μέση του...

Αν κάτι λείπει από το άλμπουμ, αυτό είναι μερικά lead, στοιχείο που πιθανότατα δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν κιθαριστικά ούτε ο Max, ούτε ο Greg, αλλά λόγω ύφους δεν είναι απαραίτητα τόσο αισθητή η απουσία τους τελικά. Η δουλειά του Josh Wilbur (Lamb Of God) στην παραγωγή κρατάει σωστά τις ισορροπίες για τους επιμέρους ρόλους και ηχητικά φυσικά δεν υστερεί σε κανένα σημείο.

Το στοίχημα που έπρεπε να κερδίσουν οι Killer Be Killed ήταν να αποφύγουν τα τετριμμένα και να μην περιοριστούν σε μια σύμπραξη που ο καθένας θα έκανε απλά το κομμάτι του, καταλήγοντας σε μερικά τραγούδια από τον κάθε εμπλεκόμενο, ίσα για να βγει η υποχρέωση. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει σε καμία περίπτωση στο ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας, το οποίο κερδίζει τις εντυπώσεις, προσφέροντας κάτι φρέσκο και διαφορετικό, με την ποιότητα τεσσάρων σπουδαίων μουσικών.

Εν ολίγοις, το άλμπουμ σκοτώνει και η απόφαση είναι απλή. Kill or be killed...