Kill Devil Hill

Kill Devil Hill

Steamhammer / SPV (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 24/02/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ας μη λέμε ψέματα μεταξύ μας. Τα γνωστά ονόματα είναι κράχτης για να ασχοληθείς με μια νέα πρόταση. Ουαί κι αλίμονο αν από μόνα τους ήταν ικανά να μας ψαρώσουν, όμως. Απλά, δεν κρύβω πως η ύπαρξη στο lineup των Vinny Appice (drums: Black Sabbath, Heaven And Hell, Dio) και Rex Brown (μπάσο: Pantera, Down) μου κίνησε το ενδιαφέρον να ακούσω τη δουλειά των νεοσύστατων Kill Devil Hill, ειδικά από τη στιγμή που ο δεύτερος υποτίθεται ότι παράτησε ολόκληρους Down για χάρη τούτου εδώ του εγχειρήματος. Δεν το πολυπιστεύω πως αυτός ήταν ο λόγος, αλλά -όπως και να έχει- ήθελα να δω «τι ψάρια πιάνει» η νέα αυτή μπάντα στο ντεμπούτο άλμπουμ της. Και από ότι φαίνεται μόνο για πέταμα δεν την λες την ψαριά. Κάθε άλλο...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αναφέροντας πως το lineup συμπληρώνουν οι Mark Savon στην κιθάρα και Dew Bragg στα φωνητικά, με τον τελευταίο να συστήνεται από την εταιρεία ως «killer vocalist». Άγνωστοι γενικά, αλλά καθόλου αμελητέοι στο τελικό αποτέλεσμα, που κινείται στον heavy rock/metal χώρο του Sabbathικού βασιλείου, εμπεριέχοντας στοιχεία από φαινομενικά διαφορετικές, αλλά εν τέλει όχι και τόσο ξένες μεταξύ τους επιρροές. Εκτός κι αν υπάρχει άνθρωπος που δεν αντιλαμβάνεται τη σχέση των Alice In Chains με τους Black Sabbath ή δεν αναγνωρίζει τη βάση της μουσικής των Black Label Society. Η συνταγή που χρησιμοποιούν οι Kill Devil Hill είναι δοκιμασμένη και αγαπημένη, περιλαμβάνοντας riffάρες, groove, δυνατά ρεφρέν, στιβαρό rhythm section (αλίμονο) και πραγματικά καλή φωνή.

Φέρνοντας άλλοτε σε Tony Martin, άλλοτε προσπαθώντας να πατήσει στις γραμμές (και όχι φυσικά στη χροιά) του Layne Staley κι άλλοτε επιστρατεύοντας ένα γρέτζο που θυμίζει Whitfield Crane, ο Dragg καταφέρνει εν τέλει να δώσει επιπρόσθετη αξία στις συνθέσεις. Οι οποίες -έντεκα στον αριθμό- χωρίς να σου πετάνε τα μυαλά στον τοίχο, μόνο αδιάφορες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, ξεκινώντας από το εναρκτήριο δυναμικό και up tempo "War Machine" και καταλήγοντας στο εξαιρετικό ρεφρέν του "Revenge" που κλείνει το άλμπουμ. Ιδανική διάρκεια στα 43 λεπτά, που στο ενδιάμεσο έχει να προσφέρει το αρκετά πιασάρικο (και Alice In Chainικό) "Hangman", το  αργόσυρτο, επιβλητικό "Gates Of Hell" και το ακουστικό "Mysterious Ways", στο οποίο ο Dragg μου θύμισε τον Magnus Ekwall σε κάποιο χαμένο τραγούδι από το τρομερό "Hooray! It’s A Deathtrip" των The Quill. Να προσθέσω, επίσης, τα "Voodoo Doll" και "Old Man" στις συνθέσεις που ξεχωρίζουν.

Χωρίς περιττές στιγμές, αλλά και χωρίς εκπλήξεις το "Kill Devil Hill" θα ικανοποιήσει όσους ψήνονται για heavy rock κλασικής, δομημένης σε riff, λογικής, όπως τη δίδαξε ο Iommi. Δίσκος που αν ακούσεις στην εφηβεία σου μπορεί να σου ανοίξει πολλές πόρτες για ωραίες μουσικές, αλλά και σε αυτούς που έχουν φάει τέτοιες μουσικές με το κουτάλι κάτι έχει να πει. Ποιός λέει όχι σε μια καλομαγειρεμένη κλασική συνταγή;
  • SHARE
  • TWEET