Karma To Burn

Arch Stanton

DeepDive (2014)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 16/09/2014
Απαρέγκλιτοι στην μανιέρα τους, αλλά αίσιο το αποτέλεσμα αυτή τη φορά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Karma To Burn είχαν διαλέξει ένα δύσκολο μουσικό μονοπάτι και είχαν πετύχει κάτι πάρα πολύ δυσεπίτευκτο. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα μας έδιναν δίσκους με -σχεδόν αποκλειστικά- instrumental μουσική χωρίς να γίνονταν βαρετοί και κουραστικοί μέσα από τραγούδια, τα οποία ήταν τόσο πλήρη που η χρήση των φωνητικών θα ήταν πραγματικά περιττή.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το "Arch Stanton" δεν είναι "Almost Heathen". Θα μπορούσε όμως να το πλησιάζει ποιοτικά υπό κάποιες συνθήκες. Ίσως αν δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ το "Almost Heathen", για παράδειγμα. Ο δίσκος δεν θα αφήσει το ακροατή  απογοητευμένο ως μεμονωμένο άκουσμα, αλλά λαμβάνοντας υπ' όψιν το σύνολο της δισκογραφίας τους δεν μπορείς να καταλάβεις ότι πρόκειται για νέο υλικό. Σίγουρα οι Karma To Burn δεν βρίσκονται στο αποκορύφωμα της έμπνευςής τους. Νομίζω ότι αυτές οι μέρες δύσκολα θα επιστρέψουν για το συγκρότημα. Αυτό μπορεί να τους συμβεί ίσως όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορεί να κλέβουν τους εαυτούς τους τόσο πολύ και ότι, αν τελικά συνεχίσουν να το κάνουν, πρέπει να το κάνουν λίγο καλύτερα. Αν και στο παρελθόν έχουν κάνει χειρότερα, ξαναχρησιμοποιώντας κάποια riff σχεδόν αυτούσια.

Η μπάντα ξεκάθαρα φαίνεται ότι ακολουθεί μια συγκεκριμένη μανιέρα χωρίς παρεκκλίσεις. Ο νέος δίσκος ως εκ τούτου δεν είναι απογοητευτικός, αντιθέτως έχει μια-δυο,μπορεί και τρεις, στιγμές που θα κουνήσεις το κεφάλι με τον ρυθμό και την τσιτωμένη κιθάρα, απλά είναι κάτι σαν το "Reload" των Metallica, ή μάλλον κάτι σαν «Re-Re-"Reload"».

Ακόμα και η παραγωγή, ενώ είναι εκπληκτική και το μπάσο έχει ένα τεράστιο και καθαρό ήχο, στην πραγματικότητα ακολουθεί στυγνά την πεπατημένη λες και είχαν σημειώσει σε ένα χαρτάκι τις ρυθμίσεις στη κονσόλα  από την προηγούμενη φορά.

Από τα οκτώ συνολικά τραγούδια του "Arch Stanton", ξεχωρίζει το "Fifty Three" γιατί έχει δυο πολύ όμορφα riff και απλό δυνατό ρυθμό που σε εξεγείρει, ενώ η ενορχήστρωση εκμεταλλεύεται ορθώς τις  συνθετικές ιδέες και καταφέρνει να θυμηθείς γιατί αγαπάς τους Karma To Burn. Βέβαια, ίσως  ξεχωρίζει επειδή διαφέρει λίγο σε σχέση και με τα άλλα τραγούδια. Επίσης το "Fifty Five" είναι μια γνήσια καλή στιγμή στον δίσκο, αλλά ίσως έπρεπε να είχαν αναπτύξει την ιδέα του τραγουδιού λίγο παραπάνω, γιατί τελειώνει και νιώθεις ότι το καλό τώρα έρχεται αλλά κάπου εκεί απλά μπαίνει το επόμενο. Τέλος, το "Fifty Nine", που έχει και την μεγαλύτερη διάρκεια από τα άλλα τραγούδια, είναι αρκετά ιδιαίτερο με την ποικιλομορφία στους ρυθμούς και στα συναισθήματα, ενώ σε ένα σημείο ακούς και δυο στιχάκια.  Ίσως να είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στον δίσκο.

Οι Karma To Burn -επαναλαμβάνω- δεν έβγαλαν κακό άλμπουμ, αλλά έχουν αρχίσει να δεινοσαυρίζουν. Ο δίσκος δεν είναι για να τον προσπεράσεις σαν μια απλή επανάληψη. Κάθε φορά που τον ακούς ίσως να γίνεται και λίγο καλύτερος και  η μπάντα έχει κάνει δουλειά και αυτό δεν μπορώ να μην τους το αναγνωρίσω. Οι κολλημένοι με το συγκρότημα σίγουρα δεν θα στεναχωρηθούν, όπως και αν πας στο δισκοπωλείο και θες να πάρεις κάτι οπωσδήποτε δεν θα είναι κακή προσθήκη στην δισκοθήκη σου αλλά -ως προειδοποίηση- δεν είναι κάτι που δεν έχεις ακούσει από τους ίδιους καλύτερα στο παρελθόν. Εγώ ίσως το πάρω τελικά γιατί έχει φανταστικό εξώφυλλο.
  • SHARE
  • TWEET